Μετά το τρίτο ή δεύτερο ποτήρι,δε πολυθυμόταν,ένιωθε να βυθίζεται στα σκοτεινά της ψυχής του.Τα χείλια του τα ένιωθε στιφνά και μουδιασμένα,παρακολουθούσε τα χέρια του σαν να ήταν κάποιου άλλου και ήταν σίγουρος πως έμπαζε από κάπου το δωμάτιο αφού ένιωθε ένα ρίγος να κατεβαίνει στη ραχοκοκκαλιά του.
Ένα άγχος ξεκίνησε να τον κυριεύει ίσως επειδή ήταν σίγουρος πως ήταν πολύ κοντά σε απαντήσεις,κόντα στο ξεπαρθένιασμα- και στην αιώνια αιμορραγία που ακολουθεί- και την αποκάλυψη των βολικών "μυστηρίων" με τα οποία βαυκάλιζε τον εαυτό του από τόσο καιρό-όσο μπορούσε να θυμηθεί.
Τι σήμαιναν όλ' αυτά σήμερα;Πώς μπορούσε να εξηγήσει το τρομακτικό του οικείου;Το τρομερό της στιγμής;Πώς έφθασε μέχρι εδώ;...
Άναψε το δεύτερο τσιγάρο,γι αυτό ήταν σίγουρος, κατέβασε την πρώτη τζούρα με λαιμαργία και πνίγηκε."Ευτυχώς,είμαι ακόμη ζωντανός" ήταν η πρώτη του σκέψη και συνέχισε.
Στην αρχή πίστεψε πως οι απαντήσεις θα ήταν πολύπλοκες,συγχισμένες, χαμένες στην μετάφραση,όπως στην ταινία.Τη στιγμή που ξεκίνησαν οι σκέψεις να ξεκαθαρίζουν τα πάντα απλοποιήθηκαν.
Η αγωνία είναι φως,κάποιος κάποτε έγραψε,τώρα πλέον είναι σίγουρος.Ένα βαθύ,ζεστό,μαγευτικό φως στο οποίο η μόνη απάντηση είναι το πλήρες δώσιμο, η πλήρης χειραφέτηση των αναστολών.
Ποιές λέξεις θα επενδύσουν αυτό το φως ακόμη δεν ήταν σίγουρος.Ίσως μια από τις απαντήσεις να ήταν κι αυτό.Το πλούσιο όλων των λέξεων δεν μπορεί να φτάσει το πιό φτωχο των σκέψεων.
Καθώς περνούσαν οι στιγμές και το βράδυ γινόταν πιο πηχτό το μυαλό του ησύχαζε.Το γεγονός πως δεν μπόρεσε να βρει καμία λύση αντί να τον πνίξει τον απελευθέρωσε.Η λύση βρίσκεται στη μη λύση,στην αναζήτηση και στη σύγκρουση.Αμέσως έφερε στην σκέψη του βιβλία,απ' αυτά που διάβαζε σαν φοιτητής,απ' αυτά που τον είχαν οδηγήσει στους δρόμους μιας διαφορετικής σύγκρουσης,ίσως της πρώτης που είχε ποτέ ζήσει.
Έτσι, μ ΄αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας άφησε το βράδυ να ξεθυμάνει μέχρι το πρωί.Τα ξύλα στο τζάκι είχαν καταλυθεί,λίγες στάχτες έμειναν να μαρτυρούν την παρουσία τους.
Με δισταχτικές κινήσεις άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του.Προσπάθησε,για μια στιγμή να θυμηθεί πότε τον πήρε ο ύπνος αλλά μάταια.
Στο πάνω σπίτι ακούγονταν αμυδροί ήχοι από τα παιχνίδια των παιδιών των γειτόνων και πνιγμένοι γδούποι που ταξίδευαν μέσα από τους τοίχους.Ήχοι που μαρτυρούσαν πως η ζωή συνεχίζεται,ακόμη και μετά το ψεσινό...ευτυχώς!





Καθώς κατέβαζε την πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ ένιωσε μια γλυκιά νοσταλγία.Αυτή τελικά ήταν και η απάντηση που γύρευε.Η γλυκιά νοσταλγία της ζωής που ξέχασε πως βιώνεται,που αφέθηκε να ξεχάσει,που εκβιάστηκε να την ξεχάσει.
"Ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση..."Αυτό του φώναξε ο προσωπικός του Δαυίδ,αφήνοντας τον Γολιάθ του να ζήσει.


Σιγά μην του έκανε την χάρη να τον σκοτώσει!!

Καλές Γιορτές και Περαστικά...

Αυτό πάει σ' όλους αυτούς που έχουν σαπίσει σε ένα απόκοσμο βόθρο που ονομάζουν σύγχρονη κοινωνία.
Σ' όλους αυτούς που το βλέμμα τους έμεινε κενό.
Σ' όλους αυτούς που,ο λόγος μας,αναστατώνει την κοινωνική τους "γαλήνη".
Σ' όλους αυτούς που δεν έχουν αυτιά ν' ακούσουν.
Σ' όλους αυτούς που έχουν στραβωθεί και πλέον δεν αντέχουν τόσο χρώμα.




Γι' όλους τους άλλους...

Εις αύριον τα σπουδαία

Ακούστηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες λίγες μέρες πολλές και διαφορετικές απόψεις.Οι περισσότερες από αυτές ακουμπούσαν δειλά την αλήθεια και αναδιπλώνονταν την αμέσως επόμενη στιγμή.
Η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται επίμονα σε κάθε ευκαιρία.Οι φορείς της επικοινωνίας που επικοινωνούν μόνο μεταξύ τους,οι μερικές αλήθειες που έχουν το ρόλο τρέιλερ χολιγουντιανής ταινίας,να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές σε μια ταινία χωρίς τελικά κανένα περιεχόμενο.
Είναι με μεγάλη μας ικανοποίηση που είδαμε, ακούσαμε κι ζήσαμε την μαζικοποίηση μιας καινοφανούς αντίδρασης,μιας αντίδρασης που μαρτυρεί μια ζωντανή κοινωνία που ευτυχώς ακόμη δεν έχασε την ικανότητά της να οραματίζεται,να παλεύει,να διεκδικεί όλα όσα της ανήκουν και της τα 'χουν κλέψει.
Σαν ένας ζωντανός οργανισμός,σαν ένας έφηβος ο οποίος έγινε πλέον ενήλικας αυτό που αρχικά σιγοψιθύριζε και πλέον αρθρώνει με μεγάλη ευγλωττία είναι ότι πιο ουσιαστικό έχει ακουστεί εδώ και αρκετό καιρό μέσα σ' αυτόν τον ηθικοκοινωνικοπολιτικό βάλτο που όλοι είμαστε μέρος-συμμετέχοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Μια σφαίρα δυστυχώς που έκλεψε μια ζωή και τραυμάτισε μιαν ολόκληρη κοινωνία ήρθε να υπενθυμίσει σ όσους ξέχασαν τι σημαίνει αυθαιρεσία,συντηρητισμός,εξουσία.
Μέσα απ' αυτήν ακριβώς τη δολοφονία ακούστηκε ένας βρυχηθμός μιας πληγωμένης κοινωνίας η οποία δηλώνει παρούσα και πεινασμένη να καταβροχθίσει ό,τι άδικο, ψεύτικο,δοσμένο,κάλπικο κι αγωνιούσα να νοηματοδοτήσει και να δώσει περιεχόμενο στο μέλλον που ανοίγεται μπροστά της.
Όλοι μα όλοι απαιτούμε κάτι καλύτερο και θα το αποκτήσουμε.Ο "δρόμος" κι ο τρόπος έχει γίνει ξεκάθαρος.

Ο δρόμος είναι ο τρόπος!

Auctioned

Outsmart the fever
And take us farther from
The killing life in capsules
A life that can't belong

So if I wake up dead to the world
With the helm at my command
The reaching out of this
Faced tomorrow in the eleventh hour
Beckoned closer
Now as nightfall sends it's grace
Cue to enter the insatiable ideal
Slam it shut but the portal pounding lingers
What it is, is time undone
Cannot falter in the security of labour
Was I supposed to believe?

Where did I sign?
Did I miss the auction?
Where my life went under the club?
Where did I sign?
Did I miss the auction?


Went the half mile
Wondered when the resolution would come
Life became too solid
Diluted by the essence of denial
Caught in fire's eye
The self and filter that is I
My lip was venom
Words formed in my mouth
Hid beneath the tongue
Never to be seen



Where did I sign?
Did I miss the auction?
Where my life went under the club?
Where did I sign?
Did I miss the auction?

Αυτοί και ακόμη τόσοι...

Η ιστορία με το κουνούπι(α) και το κλειστό δωμάτιο..απλά τα κουνούπια αυτή την φορά είναι τόσα πολλά που μπορεί και να του πιουν όλο το αίμα!

Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί κάποιος, γράφοντας, να κάνει είναι να μιλήσει με αφορισμούς.Στο προηγούμενο post έκανα μια κριτική προσέγγιση του γνωστού σκανδάλου στο οποίο συμπεριλήφθηκαν και μερικές εκτιμήσεις για το θέμα εκκλησία/παπάδες/πίστη.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση,για όσους πιθανώς να παρεξήγησαν,πως καταδικάζω προσωπικά το δικαίωμα σε κάθε ένα να πιστεύει σε οποιοδήποτε θεό.Αυτού του είδους η κριτική εξάλλου προηγήθηκε πολύ πριν από εμάς που μοιραζόμαστε παρόμοιες αντιλήψεις(βλ. Κίρκεγκορ,Νίτσε κτλ).Εγώ πολύ απλά την επανατοποθέτησα στα σημερινά σάπια εκκλησιαστικά δεδομένα.


Άλλο η πίστη και άλλο η εκμετάλλευσή της από αυτόκλητους "μεσίτες".

Λίγα λόγια ήθελα να διατυπώσω....

Χαίρομαι και λυπάμαι μαζί.Όταν ξεσκεπάζεται κάτι ήδη γνωστό στους πολλούς αυτό δεν λέγεται αποκάλυψη,αυτό λέγεται επιβεβαίωση.Μια από τις πιο παλιές ρήσεις λέει:όπου βλέπεις παπά να κρατάς τ αρχίδια σου..δεν ξέρω ποιά η αρχική σχέση αλλά στην προκειμένη πολύ ορθή.

Και γιατί;Πολύ απλά τα κρατά για να δεις αν είναι ακόμη εκεί,μην στα έχουν πάρει κ αυτά μαζί με τα άλλα εκατομμύρια..

Λυπάμαι για κάτι είπα πιο πάνω,αυτό που λυπάμαι είναι ότι ανήκω στην ίδια συνομοταξία μ΄ αυτούς.Είμαι κι εγώ πλάσμα με λογική,είμαι καταναλωτής του ίδιου αέρα μ' αυτούς,είμαι κι εγώ ανώτερο θηλαστικό όπως κι αυτοί.Λυπάμαι επειδή την φωνή μου θα την αναγνωρίσουν με τα ίδια αυτιά που έχω κι εγώ..Παπάδες, εσείς οι ψεύτες,οι αλήτες, οι εκμεταλλευτές του ανθρωπίνου πόνου.
Ποιοί άλλοι εκτός απ αυτούς τους πιο κομψούς σαγηνευτές της ανθρώπινης ελπίδας.Άθλιοι λαοπλάνοι,τραγικοί θεατρίνοι...
Ευτυχώς υπάρχουμε κι εμείς,κι εσείς κι όλοι οι άλλοι που πιστεύουμε όχι σε αυθαιρεσίες αλλά σε άλλα πιο απτά,πιο αληθινά,αυτά που είναι τόσο δίπλα μας και που βρωμάνε αυθεντία...

Αυτά ή καλύτερα αυτό τι είναι;Η πίστη στον εαυτό μας,σε μας που παλεύουμε κάθε μέρα.Σε μας που αυτοκτονούμε με την πρώτη ευκαιρία και ξαναζωντανεύουμε την αμέσως επόμενη.Σε μας που αγωνιζόμαστε κάθε μέρα με το "δώρο" της ζωής.Σε 'μας τελικά που γιορτάζουμε με τον χρόνο και τις στιγμές και δεν παρακαλάμε για καμιά νόθα,μπασταρδεμένη ελπίδα επειδή ακριβώς είμαστε ανθρωπιστές,αλτρουιστές,αληθινοί πρώτα με ΄μας και μετά με όλους τους άλλους.

Ο Εμίλ Ζολά το ονόμασε Κατηγορώ και πολύ πετυχημένα..χμμμμ

Εγώ(να μου επιτραπεί η αντιπαραβολή) το ονομάζω Καταδικάζω.