Οι στιγμές οι οποίες αναγνωρίζονται ως οι σπουδαιότερες κι ως οι πλέον αξιομνημόνευτες έχουν μιαν τρομακτική ικανότητα να αποτυπώνονται με πύρινες λέξεις κι εικόνες στο μυαλό.Ακόμα και να θεωρηθεί πως αφότου πέρασαν χρόνια από την εν λόγω στιγμή φυσιολογικό θα ήταν η ανάμνηση να έχει ξεθωριάσει αυτό σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει.

Αντίθετα το φυσιολογικό(αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο) βρίσκεται στην διαιώνιση και στο ανακάτεμα τόσο των εικόνων όσο και των "χρωματισμών" πίσω και μέσα σ' αυτές.

Παράλληλα συμβαίνει και μια διαδικασία,ασυνείδητη-συνειδητή δεν έχει και πολύ σημασία,η οποία με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο καταφέρνει και "σμιλεύει" όσες αιχμηρές "γωνίες" τυχόν τις συνόδευαν ξαναπλάθοντας τες με προκρούστεια λογική αφήνοντάς τες να αναπαυθούν ακίνδυνες κι εξιδανικευμένες(κάτι σαν τις πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις ιστορικών γεγονότων από κόμματα και δημοσιογράφους...).

Όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την φύση την ίδια.Οι μηχανισμοί της αποτύπωσης κι εξέλιξης των αναμνήσεων είναι αναμφίβολα γεμάτοι μυστήρια που ξεκάθαρα διέπονται από ντετερμινιστικούς όρους.Ίσως να υπάρχουν κι αίτια πέρα από τα προφανή.Το σημαντικό, θεωρώ, είναι τουλάχιστον η απλή αναγνώριση αυτών(των μηχανισμών).Με αυτό τον τρόπο,θέτοντας ακόμη και τις ίδιες μας τις προσωπικές αναμνήσεις σε μια υγιή και καλοπροαίρετη αμφισβήτηση θα μπορέσουμε να είμαστε ειλικρινείς και σώφρονες κι άρα σοβαροί και αξιόπιστοι συνομιλητές* με όλους τους άλλους και την φύση.

Υπό αυτή την ματιά πιστεύω θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθούν και να συζητηθούν περισσότερο έργα τόσο κοινωνιολογικά όσο κι ιστορικά.

Στο κάτω κάτω οι συγγραφείς αυτών ήταν συγγραφείς με εμπειρίες,ιστορίες,αναμνήσεις..


*συνομιλητής είναι αυτός που μπορεί όχι μόνο να μιλάει αλλά και ν' ακούει.Είναι επίσης αυτός που 'χει το θάρρος να συμφωνήσει εκεί που κάποτε διαφωνούσε και το αντίθετο-πάντοτε με διαλεκτικούς όρους.


photo: by MrKite