"Λητώ! Λητώ!...μη φεύγεις,πάρε κι αυτό μαζί σου."
Της είχε δώσει ένα μικρό μπλε κουτάκι που αν κάποιος δεν ήξερε κι το έβλεπε στο δρόμο δε θα έκανε καν τον κόπο να σκύψει να το μαζέψει.Από πάνω ήταν χαραγμένο ένα σχέδιο κάτι σαν το περίγραμμα μιας σταγόνας ή ίσως ενός δακρύου.Ακριβώς στην μέση ήταν μια μικρή τρύπα που δεν μπορούσε να διακρίνει κανείς απ' αυτή τι βρισκότανε μέσα.Αμέσως μόλις το πήρε στα χέρια της το κούνησε πέρα δώθε να καταλάβει έστω αν υπάρχει κάτι μέσα χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Το περίεργο γι αυτήν ήταν πως ακόμα κι όταν την ρώτησε το μόνο που είχε να της πει ήταν αν θα το ανοίξει να προσέξει και να είναι κάπου μόνη της μακριά από περίεργα μάτια.Απ΄ότι κατάλαβε κάτι πολύτιμο ή κάτι πολύ τρομακτικό βρισκότανε μέσα το οποίο όμως ήταν τόσο μικρό που δεν το ένιωθες να κουνιέται καν.
Αγαπούσε υπερβολικά τη μουσική.Είχε ήδη τελειώσει το πτυχίο του πιάνου και ξεκινούσε κιθάρα.Ήταν μόλις 19 αλλά είχε ήδη πατήσει στα πιο ψηλά μουσικά σκαλοπάτια.Το ταλέντο της ήταν έμφυτο,πηγαίο,ανεπιτήδευτο και πάνω απ' όλα δικό της.Δεν θα μπορούσε εξάλλου να ασχοληθεί με κάτι που δεν θα της ήταν οικείο.Έμαθε να σέβεται και ν' ακούει τον εαυτό της και ήδη είχε ξεκινήσει να καταλαβαίνει πως αυτό έχει το αντίτιμό του.

Δεν αγάπησε τίποτα στην ζωή της.Ούτε τους γονείς της ούτε τους γκόμενούς της ούτε τον εαυτό της.
Την επόμενη μέρα ένιωθε μουδιασμένη,ενοχική,άρρωστη.Ήθελε την αγαπημένη της μανούλα αφού κανείς άλλος δεν μπορούσε να την καταλάβει.Τον πατέρα της τον σκότωσε με το ίδιο του το όπλο.Δύο σφαίρες στο κεφάλι,δεν χρειάστηκε περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα για να σβήσει μέσα στην λίμνη του αίματός του.
Την είχε βιάσει στα 7 της.Από τότε μετρούσε τις μέρες πότε θα τον αποτελειώσει.Τέτοια ζώα ένιωθε ότι της έκλεβαν τον αέρα και με τους κλέφτες δεν τα είχε και πάρα πολύ καλά.
Το πρωί έκλαιγε,το μεσημέρι χόρευε και το βράδυ μεθούσε με τους πελάτες..
Ο πόνος ήταν αβάσταχτος,η ψυχή της είχε παραλύσει,οι σκέψεις της ήταν πιο μαύρες απ το μαύρο του βυθού,το αίμα της σταμάτησε να περπατάει.
Στο τέλος ήταν σίγουρη ότι μέσα της όλα είχαν σαπίσει,είχαν γίνει ένα με την βρωμιά όλου του κόσμου συμπυκνωμένη.

Ααααααα!!!!!
Μόλις άνοιξε τρομαγμένος και καταϊδρωμένος τα μάτια ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω του.Δεν ήταν παρά ένας ακόμη απ' αυτούς τους άθλιους τους εφιάλτες ο οποίος μόλις είχε τελειώσει.Τίποτα από τα προηγούμενα δεν ήταν αλήθεια.Ευτυχώς πρόλαβε να τον ξυπνήσει αυτήν, αυτήν πώς την λένε....'Α,ναι! Η Λητώ!
Η Λητώ λοιπόν πρόλαβε να τον ξυπνήσει αφού πλέον ήξερε και κάθε βράδυ περίμενε...