Τι να πρωτοθυμηθώ?Απ΄το πρώτο μέχρι το τελευταίο όλα μοιράζονταν το ίδιο χρώμα.
Μιαν "ευχάριστη" απόχρωση του κίτρινου.Ξέρετε, το κίτρινο του ικτερικού,το κίτρινο της μουστάρδας και το κίτρινο του μίσους.Όλα αυτά που 'χε πει,γι όλα αυτά που πίστευε και γι όλα αυτά που θα πέθαινε ακόμη το μόνο που είχα να του απαντήσω ήταν απλά το απαλό,διακριτικό συγκαταβατικό κούνημα της κεφαλής μου.Δεν ήθελα ούτε για μια στιγμή να δείξω τη διαφωνία μου.
Εξάλλου στον λόγο του δεν άφηνε κανένα ίχνος αβεβαιότητας κι αμφισβήτησης.Είχε δίκαιο απ' την αρχή μέχρι το τέλος και απ' το τέλος μέχρι την αρχή.
Ήταν ένας από τους πολλούς δυστυχισμένους.Ένας μπουρζουά που έμαθε να ζει παρασιτώντας σε ξένες πλάτες.Πλάτες που ούτε καν ήξερε,ούτε καν θα μπορούσε να φανταστεί πως μπορούσαν να υπάρξουν.Ένας μπουρζουά που κλέβοντας γι ακόμη λίγα χρόνια έγινε μεγαλοαστός.Ω και τι χαρά,τι ικανοποίηση όταν τα κατάφερε!"Πίστεψε στο Θεό και τα κατάφερε",τουλάχιστον αυτό συνήθιζε να λέει κι όλοι τον επευφημούσαν γι αυτό.

Ο κ.Όσκαρ ήταν τύπος κλειστός,εσωστρεφής,λιγομίλητος και απόμακρος.Θα λέγαμε πως περνούσε σχεδόν απαρατήρητος σε κάθε παρέα.Δεν μιλούσε πολύ αλλά όταν το έκανε μιλούσε με στολισμένο και μεγαλόπρεπο ύφος προσπαθώντας να κρατήσει κάποια από τα προσχήματα-μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια.
Ήταν σχετικά κοντός,με γυαλιά στρογγυλά ένα πρόσωπο μακρόστενο και μια φαλάκρα στο κεφάλι,με πολύ λίγα μαλλιά γύρω γύρω.Πάντα θα τον έβλεπες να φοράει το γιλέκο,το κοτλέ παντελονάκι και τα ανοιχτόχρωμα ριγέ πουκάμισά του.
Ένας καθόλου τυπικός συνδυασμός.Ένα παράξενο,ετερογενές σύνολο που άλλες μέρες θα τον έλεγες άσχημο και άλλες δεν θα του έδινες καθόλου σημασία.Κανείς απ΄όσους ρωτήθηκαν μετά δεν μπόρεσαν να ανακαλέσουν κάτι άλλο.Αυτό ήταν ο κ.Όσκαρ ακόμη μια λαμπερή σκιά,ακόμη ένα σκυθρωπό "στερεοτυπίο".
Δούλευα εκεί τα τελευταία 7 ή 8 χρόνια.Δεν θυμάμαι αν ήταν 2018 ή 2019 που μπήκα στο τυπογραφείο.Αυτό που θυμάμαι σίγουρα ήταν πως λίγους μήνες πριν είχε γίνει ο μεγάλος Σεισμός.Ο νέος «Φραντς Φέρντιναντ» όπως θα αποδεικνυόταν μετά από λίγους μήνες.


Δεν μπορούν τα λόγια να χωρέσουν τον πόνο,τις αθλιότητες και την χυδαία μιζέρια που τον ακολούθησε.Η χυδαιότητα ξεδιπλωνόταν ακόμα και στους αριθμούς μετά.Περισσότερες ανθρώπινες ζωές παρά αυτοκίνητα είχαν καταστραφεί,περισσότερα όνειρα είχαν χαθεί παρά επιχειρήσεις.Η σύγχρονη ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων γι ακόμη μια φορά ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια όλων-αυτών τελοσπάντων που είχαν ακόμη μάτια για να δουν...συνεχίζεται(εξεταστική καλεί...)