Συνήθιζα να χορεύω τους κεραυνούς και τις μαργαρίτες
Ο κύριος Π. αγωνιούσε πότε θα μεταλάβαινα τους γνωστούς στα "σανατόρια"

Θρίαμβος!

Κανονικός και μουδιασμένος τους έγλυφα τις σόλες!
Ζήλευα βλέπετε το Σκυλί
Όμως ήμουν λειψός.Λειψός και πεινασμένος,
αυτό μου σιγοψιθύριζαν κάτι φωνές στο ποτάμι κάθε φορά

Σε κάθε επιστροφή ειρωνικά και περιπαικτικά τα βλέμματα,
σαν βιτριόλι στις πληγές-δεν θα μπορούσαν να ήταν κι αλλιώς

Πρόστυχοι ανέκαθεν οι αυλικοί έστηναν με έπαρση
χυδαίες τις γιορτές και βίαιες τις φιέστες
Τόσο χυδαίες και τόσο βίαιες όσο οι χρυσελεφάντινές τους
μέρες και νύχτες.

Και κάποτε έδυα σε θάλασσες από ντροπή και αηδία
Σαν σε σήψη αιμορραγούσα κι έσταζα, φρικιαστικά παραδομένος
Και αυτές, με χαρά κι ικανοποίηση, έκαναν το ιερό τους καθήκον

Στο κουφάρι που θα ξέβραζαν μετά,
επάνω εκεί θ άφηναν μια σημείωση-ένα κομμάτι απ την Έρημη Χώρα:
"..Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον
κήπο σου τον άλλο χρόνο;
Άρχισε να βλασταίνει;Πες μου,
θ' ανθίσει εφέτο;'Η μήπως η ξαφνική παγωνιά
πείραξε την βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί
τον αγαπάει τον Άνθρωπο..."

Και κάπως έτσι, με τον Σίσυφο για οδηγό, θα ανατέλλουμε κηλιδωμένοι
αλλά αληθινοί
Τσαλακωμένοι αλλά πανέμορφα μοναδικοί

Μη όμως και ξεχαστούμε ή χειρότερα ξεγελαστούμε
Πάντοτε με ένα Σκυλί

Αυτό το αιώνια ερωτοχτυπημένο!