Νομίζω λίγο δύσκολο να κρατηθεί κάποιος και να μη χαμογελάσει βλέποντάς το..

"Μοιάζουν με μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε.."*

Μέχρι να φτάσεις στο μαύρο των χρωμάτων μοιραία θα περάσεις μέσα από το πολύχρωμο όλων των άλλων
αλλά δυστυχώς καίει το πολύ χρώμα την επιδερμίδα, έτσι δεν είναι;

Έχω πολύχρωμα δώρα τυλιγμένα σε ολόμαυρες κορδέλες, άραγε να σημαίνει κάτι; μπα, δε νομίζω!

Εδώ τρέμει το κομμάτι της γης που στέκομαι επάνω, που να κοιτάξω να βρω το άλλο που μου είχα υποσχεθεί;

Έλα να με καμαρώσεις να με χαρείς, να σε χαρώ και μετά να χαθείς..να σε χάσω

Κόκκινα όνειρα σε υπνωτισμένους ουρανούς, χάσκουν κάπου ψηλά στο νου

Μπλα μπλα μπλα μπλα...

Πόσο ακόμα για να τελειώσει;
Τώρα, μόλις πριν σβήσει το τσιγάρο..υπομονή

Κάτι άλλο ήθελε ν' ακούσω, αλλά άκουσα αυτό που ήθελα

Έλιωσαν τα χιόνια όπως πάντα στην ώρα τους, αλλά δεν τα πρόλαβα

Πόσο ήσυχα το βράδυ στο δάσος!

Εδώ Ορίζοντας!



*στίχος από Π.Παυλίδη

{Road tripping with my two favourite allies..


"Είχα δει τα μάτια της, σίγουρα κάτι προσπαθούσαν να μου πουν αλλά κι εγώ δε θα μπορούσα να την περιμένω άλλο."

Αυτά σκεφτόταν ο ήρωάς μας καθώς κατέβαινε τα στενοσόκακα, από το σπίτι του που ήτανε ψηλά πάνω στο βουνό κάτω προς την παραλία.
Κλασικό θέμα προς συζήτηση το πόσο κωλόφαρδος ήταν που η γιαγιά του αφήνοντας τα εγκόσμια επέλεξε τα μούτρα του για να του αφήσει το σπίτι της!

Τέλοσπάντων σε άλλη φάση μπορεί και να επιστρέψουμε στο θέμα..

Είχε κατέβει τα τελευταία μέτρα προς την παραλία και τα πόδια του ήδη ήταν μισοχωμένα στην άμμο.
Εκεί βρήκε τους άλλους.Το είχαν στρώσει το τραπέζι και περίμεναν την αρχοντομουτσουνάρα του να εμφανιστεί, όπως κι έγινε-καθυστερημένα μεν στα φυσιολογικά πλαίσια(γι' αυτόν) δε.
Η "σκατοπαρέα του" όπως λάτρευε να τη χαρακτηρίζει τελείωσε ήδη τις πρώτες δυο γύρες. Έπρεπε να βιαστεί.Έπρεπε να τους προλάβει αφού αυτοί είναι χειρότεροι κι από αεροπλάνο που μόλις έχεις χάσει.

Προσπάθησε ειλικρινά με όλες του τις δυνάμεις αλλά ήταν αργά, αυτοί είχαν ήδη "απογειωθεί" κάπου μεταξύ τροπόσφαιρας και στρατόσφαιρας ενώ αυτός πάσκιζε ίσα ίσα να "σηκωθεί" απ' την καρέκλα του. 
Αυτό ήταν όμως τελικά που είχε ανάγκη απόψε.Ήθελε να κλέψει λίγο από την χαρά και την ανεμελιά τους.
Τις τελευταίες βδομάδες είχε "στεγνώσει"απ' όλα αυτά. Περπατούσε και παντού έβρισκε πράγματα να τον ενοχλούν. Παρορμητικά έμπαιναν προς ανάλυση και κλοτσηδόν έβγαιναν. Ξεθώριασαν λίγο τα χρώματα και έχασαν την ουσία τους οι μυρωδιές.
Τσάκωσε τον εαυτό του να ζηλεύει τους "χαμογελαστούς" και τους "ερωτοχτυπημένους" σάμπως και δεν ήξερε τι πραγματικά σήμαινε αυτό.

Είχε φτάσει αισίως στο 4ο ποτήρι και η «σωτηρία» για το συγκεκριμένο βράδυ ακουγόταν σαν ανέκδοτο.Ήταν το σημείο εκείνο που οι λέξεις μουδιάζουν και το μυαλό χορεύει σαν αφηνιασμένο άλογο.Μέσα-έξω-πάνω-κάτω-πριν-μετά-ίσως-διότι-γιατί-αφού-γαμώτο!

Επέστρεφε συνέχεια στην αρχή. Ήξερε τι έβλεπε και ήξερε που ήταν, στ' αρχίδια του όμως..
Τ΄αποφάσισε για κείνο το βράδυ :"Θα χαθώ επειδή με παίρνει".Ένιωθε την ασφάλεια της παρέας αλλά κυρίως της άμμου που πατούσε επάνω.Ήταν σίγουρος πως ότι και να γίνει το ξημέρωμα θα τον βρει δίπλα στο κύμα.."

Το ξυπνητήρι χτυπούσε εδώ και μισή περίπου ώρα. Θ' αργούσε σίγουρα για τη δουλειά..Τι ωραία!

  ..fully loaded we got snacks and supplies}  

Αν θέλουμε να μιλήσουμε, για το σύνολο των προσωπικών στιγμών, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε και ζωή δεν μπορεί παρά να επιστρέψουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο μ' αυτό που ξεκινήσαμε.

Διότι παρά το ενιαίο του βιώματος αυτό που ασθμαίνοντας και πολλές φορές βρίζοντας ονομάζουμε "βίος" δεν είναι παρά το σύνολο πολλών κομματιών που έχουμε από πριν ονομάσει "στιγμές".
Φυσικά μια τέτοια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση δε θα οδηγήσει πουθενά παρά στην κατά την άποψή μου αποθέωση του ρασιοναλισμού και της στείρας εκλογίκευσης.

Σ' αυτή την σκέψη δηλ. του συνόλου των πολλών κομματιών πιστεύω θα πρέπει να προστεθεί και το ανείπωτο, το μη-εκλογικεύσιμο της "υπέρ-στιγμής".
(Ο τελευταίος νεολογισμός μπήκε αφού δεν βρήκα κάτι άλλο καλύτερο στη θέση του)

Και τι εννοώ υπερ-στιγμή;
Αυτό το βιωματικό κομμάτι το οποίο περνάει μέσα και πάνω από την δυνατότητα, την όποια δυνατότητα, νοητικής ανάλυσης και μεταβολισμού.
Αυτό δηλαδή που δεν το αισθάνεσαι με καμιά από τις αισθήσεις σου αλλά το ακουμπάς μόνο με τις "συν-αισθήσεις".
Μ' αυτό σαν "κόλλα" θεωρώ πως θα γίνει μια δίκαιη "συγκόλληση" όλων των προηγούμενων στιγμών.

 Φυσικά είναι αδύνατη κάθε φορά η εν λόγω μικροσκοπική ανάλυση και ο τεμαχισμός.
Και αυτό επειδή θα ήταν παραλυτικό κι αυτοστραγγαλιστικό αφού η ζωή δεν μπορεί να τεμαχιστεί ούτε να σταματήσει για "εξηγήσεις".Η απλή υποψία όμως της ύπαρξης της "υπερ-στιγμής"  σαν δομικό στοιχείο-και δει "κόλλα"- απελευθερώνει και επανατοποθετεί τον άνθρωπο σε μια θέση καινοφανούς ετοιμότητας με ανοικτές τις πόρτες της αντίληψής του.

"Τι θα ήσουν αν δεν ήσουν αυτός που είσαι τώρα;"

Εν πολλοίς μια ανούσια ερώτηση, μια ερώτηση απ' αυτές που πέφτουν στη συζήτηση, όταν πέφτουν δλδ αφού κακά τα ψέματα δεν είναι κι απ' τις πιο συνηθισμένες των ερωτήσεων, όταν είναι εμφανές εκατέρωθεν πως η συζήτηση οδηγείται σε τέλμα.
Προσφάτως ήμουνα παρών σε μια τέτοια συζήτηση η οποία οδηγήθηκε λίγο πριν το τέλος της σ' αυτό το μονοπάτι.
Επαναλαμβάνω ανούσια μεν η ερώτηση και κατ' επέκταση η προδιαγραφόμενη απάντηση απλά θέλω να αποτυπώσω μια μετα-σκέψη( ;) ) την οποία ελαφρώς επεξεργάστηκα στην άνεση του γραφείου μου:

Η χαλαρότητα με την οποία πολλές φορές χρησιμοποιείται η γλώσσα-μηδενός εξαιρουμένου- νομοτελειακά οδηγεί σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις πχ. λες κάτι άλλο απ' αυτό που θα ήθελες να πεις, διορθώνοντάς το μόνο και μόνο για να το κάνεις, τις περισσότερες φορές, χειρότερο.

Φυσικά στο πιο πάνω σχήμα υπάρχουν 3 τουλάχιστον συνιστώσες. Η μια και πιο βασική είναι η πρωτογενής σύλληψη της ιδέας η οποία στη συνέχεια θα γίνει σκέψη μ' όλα τα συμπαρομαρτούντα της δλδ. τις λέξεις, τις προτάσεις, τη σύνταξη όλων αυτών, μετά δευτερογενώς έχουμε την άρθρωση του λόγου όχι σαν μια ανατομική λειτουργία του φωνοπαραγωγού τμήματος του ανώτερου αναπνευστικού( που είναι φυσικά κι αυτό αλλά σε πιο μικρό βαθμό..) αλλά περισσότερο σαν την χρήση του σωστού λεξιλογίου με την σωστή έμφαση και τον σωστό φωνητικό χρωματισμό. Ένα ραφινάρισμα με άλλα λόγια κι ένα καλό ξεσκαρτάρισμα του τελικού κομματιού της πρωτογενούς διαδικασίας.

Τέλος(;) είναι το τριτογενές κομμάτι, αυτό του "άλλου". Παίρνω δλδ την αντιληπτική ικανότητα και δυνατότητα του "άλλου" σαν μια ενιαία οντότητα η οποία προφανώς μπορεί να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, απλά για χάριν οικονομίας του ποστ αφήνω το κέντρο βάρους και το σημείο αναφοράς στο πρώτο πρόσωπο.

Κάπου σ' αυτό το τριαδικό σύστημα υπάρχει κάθε φορά μια εμπλοκή, μια διαρροή άρα και μια εκ των πραγμάτων δυσλειτουργία. Προσωπική μου εκτίμηση το πιο ευένδοτο από τα πιο πάνω σημεία, άρα και το πιο πιθανό να παρουσιάσει πρόβλημα, είναι η πιστή μετατροπή της πρωτογενούς διαδικασίας στη δευτερογενή. Τα "εργαλεία μεταποίησης" με άλλα λόγια τα οποία είναι τα εξής..ένα: η ικανότητα του να ελίσσεσαι μέσα στη γλώσσα με άνεση, αβίαστα και με αυτοπεποίθηση πάσχει.
Άλλοτε σε άλλο βαθμό αλλά πάσχει. Και τι σημαίνει αυτό;
Απλά πως ακόμη και σωστά να έχει συλληφθεί η ιδέα όπως και σωστά να έχει αναλυθεί, η αναπαραγωγή της με τη μορφή λόγου υπολείπεται.
 Ο βαθμός στον οποίο υπολείπεται κάθε φορά ορίζει και καθορίζει αν θα υπάρξει ή όχι παρερμηνεία.Κατ' αρχάς εσωτερική-από την πρωτογενή στη δευτερογενή- και κατ' επέκταση εξωτερική -από τον λόγο στον "άλλο" και στην αντίληψή του..

Πιο σχηματικά όσο μεγαλώνει ο βαθμός υπολειπόμενου ανεπεξέργαστου πρωτογενούς υλικού τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να πεις κάτι άλλο απ' αυτό που ξεκίνησες αρχικά να εκφράσεις.
Και από κει και πέρα κλάφτα Χαράλαμπε.. 

Η τελειότητα για μένα δεν είναι το ζητούμενο, ειδικά σ' ένα τέτοιο θέμα όμως θεωρώ θεμελιώδες στοιχείο τη μελέτη όλων των πιο πάνω(και της γλώσσας αυτής καθ' εαυτής) αν θέλουμε τουλάχιστον σε επίπεδο διαπροσωπικής και «διακειμενικής» σχέσης να ανέβουμε πιο ψηλά στην ανθρώπινη εξελικτική σπειροειδή "ανεμόσκαλα".

Και τι πιο καταλυτικό να εννοούμε αυτά που λέμε αλλά ακόμη πιο σημαντικό να λέμε αυτά που εννοούμε..