Μετά το πρώτο σάστισμα,σαν συγκινημένου πρόσφυγα που γυρνάει μετά από χρόνια στο πατρικό του,με την είσοδο του πιο βαθιά στο σπίτι συνειδητοποίησε πως λίγα ήταν αυτά που μπορούσε να πράξει κι έτσι αφέθηκε.
Μ' ένα πορσελάνινο μειδίαμα υποδεχόταν όλα όσα άκουγε από το στόμα της.Δεν προσπαθούσε να καταλάβει τι του έλεγε.Οι λέξεις παγωμένες,άψυχες τον προσπερνούσαν αδιάφορα.Το σπίτι τον είχε μαγέψει.Μύριζε,άκουγε,έβλεπε,ένιωθε τον εαυτό του να γίνεται ένα με τον χώρο.Όλα άλλαζαν ρυθμούς,όλα γίνονταν ποταμός που τον διαπερνούσε ήσυχα,ζεστά,σιγανά.
Το απόγευμα δεν συνήθιζε να βγαίνει,πόσο μάλλον σε ξένα σπίτια.Ήταν ένας από κείνους που η ψυχή τους έμεινε μετέωρη μεταξύ δύο κόσμων χωρίς να υπάρχει κανένα "βαρίδιο" που θα τους επέτρεπε,έστω και προσωρινά, να προσγειωθούν σε κάποιον απ' αυτούς.Ήταν "καταδικασμένος" να είναι παιδί κι άντρας μαζί.Ήταν κι "ελεύθερος" κι υπηρέτης,ήταν αυτό που μερικοί το λένε ευαισθησία κι άλλοι αφέλεια.Αυτή η τεράστια σύγκρουση του «φαίνεσθαι» και του «είναι» ήταν,κι ακόμη είναι, αυτό που τον όριζε σαν μορφή, σαν χαρακτήρα.Αλλοπρόσαλλος,ετερογενής,ευχάριστος,αστείος,αντιπαθής.
Αυτά κι άλλα πολλά αθεράπευτα ήταν ο Ντέιβιντ.
Πίσω στο σπίτι τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τ' αφήσαμε.Ένας παρών-απών διάλογος,μια παρούσα-απούσα μορφή.Ένα απόγευμα που σχεδόν τελειώνει,ένα κρύο που όλο και θεριεύει.
Λίγο πριν δείξει έξι το ρολόι στον τοίχο,το οποίο βρισκόταν απέναντι πάνω από το τζάκι, κατάλαβε πως ήταν ώρα να αποχαιρετήσει την Μαίρη.Με αβρότητα την ευχαρίστησε για το ζεστό καφέ και της ανανέωσε το ραντεβού για το επόμενο πρωί στο γραφείο.
Ο δρόμος της επιστροφής δεν ήταν ακριβώς ο ίδιος.Σε χρόνο μηδέν,παρά το τσουχτερό κρύο, βυθισμένος στις σκέψεις του έφτασε στο σπίτι.Εκεί άλλαξε βιαστικά σε κάτι πιο χαλαρό έβαλε χαμηλόφωνα τη μουσική κι άνοιξε ένα παλιό κόκκινο κρασί.Άναψε το τζάκι κι καθήμενος μπροστά στη, λίγο πορτοκαλί-λίγο κίτρινη, φωτιά που όλο και φούντωνε άρχισε να ξαναφέρνει στο μυαλό του αυτά που έγιναν τις προηγούμενες λίγες ώρες.

Έξω έκανε τρομερό κρύο.Το χειρότερο ήταν πως όσο και να προσπαθούσε αυτός ο άτιμος,ο λευκός από το χιόνι άνεμος έβρισκε τον τρόπο να περνάει μέσα από τα ρούχα και να του παγώνει τα σωθικά.Δεν θα έβγαινε για κανένα άλλο λόγο απ' το σπίτι εκτός απ' αυτόν που βγήκε.Το σπίτι του βλέπετε όσο κι αν το αντιπαθούσε, όσο κι αν τον έπνιγε μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο,μια ζεστασιά και μια γλυκιά απομόνωση από το κρύο και τον κόσμο την είχε.
Είχε ήδη περάσει μια ώρα περπατώντας και ευτυχώς σε λίγα λεπτά θα έφτανε στο σπίτι της,το κρύο πραγματικά δεν άφηνε πολλά περιθώρια ούτε στα χέρια αλλά ούτε και στα πόδια του.
Δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά,το είχαν κανονίσει όμως από καιρό γι' αυτό δεν θα άφηνε κανένα καιρικό φαινόμενο να του χαλάσει τα σχέδια.Βλέπετε το ήθελε κι επιδίωξε αρκετές φορές να της πει να βρεθούνε αλλά ποτέ δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία-ή τουλάχιστον αυτό έλεγε στον εαυτό του για να νιώθει άνετα με την αναποφασιστικότητά του.Την προηγούμενη μέρα λίγο πριν σχολάσουν κι ενώ επέστρεφε απ' το γραφείο του αφεντικού με τα νεύρα ως συνήθως τεντωμένα βρήκε ένα χαρτάκι κολλημένο στο χαρτοφύλακά του:"Για αύριο πήρα άδεια-σε περιμένω όπως είπαμε το απόγευμα".Ευτυχώς του το υπενθύμισε αφού ήταν σχεδόν σίγουρη πως θα το ξεχνούσε..και το ξέχασε.
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του μαζί με την φυσιολογική δόση αγωνιάς,προσμονής,ανυπομονησίας."Πολύ άδειο ακούγεται το σπίτι" σιγοψιθύρισε λίγα δευτερόλεπτα πριν της χτυπήσει την πόρτα καθώς προχωρούσε από την έξω είσοδο-περνώντας μέσα από το γκρίζο και παγωμένο κήπο-προς τα μέσα.
Χτύπησε το κουδούνι,περίμενε για μια στιγμή.Την αμέσως επόμενη ακούει το χερούλι της πόρτας να γυρνάει.Ταυτόχρονα μαζί με την πόρτα που άνοιγε, κάνοντας ένα παράξενο παραλληλισμό, ένιωσε λες και άνοιγε η αυλαία σε μια από τις αγαπημένες του παραστάσεις που ήταν ο ίδιος θεατής.Την φίλησε στο μάγουλο κι έκανε ένα βήμα προς τα μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ήταν περίεργα,ήταν ζεστά,ήταν τρομακτικά.Ήταν οικεία!!Ένιωσε σε κλάσματα δευτερολέπτων(ο χρόνος "αναβαθμίστηκε" σ΄αυτό που ήταν από πάντα-σχετικός) όπως δεν είχε νιώσει στο σπίτι του τα τελευταία 4 χρόνια.Δεν μπορούσε να το εξηγήσει,δεν είχε λέξεις.Αυτή την εσωτερική του αναστάτωση και συγκλονισμό προσπάθησε με κάθε διακριτικό τρόπο να τα κρύψει.Είχε τόση επιτυχία όση έχουν τα παιδιά όταν θέλουν να κρύψουν μια ζαβολιά που μόλις έκαναν."Είσαι καλά Ντέιβιντ,διότι δεν φαίνεσαι και πολύ καλά".
-"Απ' το κρύο είναι μην ανησυχείς,ευτυχώς είναι ζεστό το σπίτι" και χαμογέλασε καταλαβαίνοντας πως μάλλον η δικαιολογία του θα ήταν αρκετά πιστευτή για να τον βγάλει απ' την ελαφρώς δύσκολη θέση που είχε μπει.




ο τίτλος είναι προσαρμογή του "Goliaths disarm their Davids" τίτλος τραγουδιού από το συγκρότημα In Flames

Ήταν μια φορά ένας τύπος.Όλοι οι γνωστοί του έλεγαν,κι επέμεναν σ' αυτό,ότι ήτανε λιγάκι περίεργος-ιδιόρρυθμος.Οι φίλοι του όταν τους άκουγαν δεν έλεγαν κάτι το διαφορετικό ή το αντίθετο, σιωπηλά έτσι συμφωνώντας μ' αυτά που άκουγαν.

Τέλοσπάντων,ο τύπος αυτός,που το όνομά του μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, ας τον πούμε κ.Χι,είχε μια εμμονή.Ήθελε να τα μάθει όλα.Να τα μάθει όλα και να μπορεί να τα ανακαλεί κάθε στιγμή.Να τα ανακαλεί κάθε στιγμή και να μπορεί να τα επεξηγεί σ όποιον του το ζητούσε.Και όλ' αυτά όχι γιατί ήθελε να βγει στις ειδήσεις,ούτε να μπει πρώτο θέμα σ' όλα αυτά τα ευφάνταστα επιστημονικά περιοδικά.Οχι,όχι.
Άπλα,πολύ απλά,ήθελε να λύνει σε κάθε στιγμή οποιοδήποτε πρόβλημα και παρεξήγηση έβλεπε μπροστά του.Σαν μια περίεργη,ιδιόρρυθμη αλλά αυθεντική κι απόλυτη αγάπη προς τον κόσμο,σαν την αγάπη της μάνας στο παιδί.

Μια μέρα τον ρωτάει, με αυτή την αθώα περιέργεια, ένα παιδάκι γύρω στα 6 χρονών "πώς περνάει εκεί πάνω ψηλά στους ουρανούς ο παππούλης μου;".
Για τον κ.Χι αυτό ήταν μια γροθιά στο στομάχι!Μέχρι εκείνη την περίοδο είχε καταφέρει να μάθει να "χρησιμοποιεί" γνώση από εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία,ένιωθε ότι σιγά σιγά πορευόταν προς το μεγάλο του στόχο αλλά αυτό δεν το είχε προβλέψει ούτε στους πιο φριχτούς του εφιάλτες."Να μην μπορώ να βοηθήσω ένα 6χρονο,και να μην μπορώ να κάνω και τίποτα γι αυτό!!"

Αμήχανα,απογοητευμένος απ' τον εαυτό του,με βλέμμα ισοβίτη που μόλις άκουσε τον δικαστή να του ανακοινώνει την ποινή,ξεκίνησε για το σπίτι υποσχόμενος στο παιδάκι πως αύριο θα 'ρχόταν με την απάντηση.

Όλο το βράδυ έψαχνε κι έψαχνε κι έψαχνε..Λίγο πριν το χάραμα,ήδη το φως στο βάθος του ορίζοντα άρχιζε να αχνοφαίνεται,αποφάσισε πως λύση και απάντηση στην ερώτηση δε θα έβρισκε.Όμως υποσχέθηκε και την υπόσχεσή του δύσκολα δεν θα την τηρούσε.
Έτσι πήρε την μια και μοναδική απόφαση που έμενε να πάρει!

Ετοιμάστηκε,έβαλε τα καλά του,ξυρίστηκε,χτενίστηκε-η συνάντηση θα ήταν μάλλον επίσημη-βγήκε στον πέμπτο όροφο και πήδηξε!

Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν κομματιαστεί στο έδαφος συνειδητοποίησε μια τεράστια αλήθεια.Οι γνώσεις θέλουν θυσίες και μερικές φορές υπάρχουν μερικές γνώσεις που καλύτερα θα ήταν να έμεναν κρυφές.Το τελευταίο πέρασε μέσα απ΄το μυαλό του σαν ριπή.

Δεν πρόλαβε να σκεφτεί αυτό που όλοι ήταν σίγουροι πως θα σκεφτόταν.Δεν πρόλαβε να σκεφτεί ότι δε μετάνιωσε ούτε μια στιγμή γι αυτό που μόλις είχε κάνει,κι ας του είχε στοιχίσει την ίδιά του την ζωή.

Όσο για το παιδάκι...δεν μάθαμε ποτέ αν τον έψαξε.
Το πιο πιθανό όμως είναι να μην θυμόταν ούτε καν την ερώτησή του,πόσο μάλλον τον κ.Χι.

Μαζεύτηκαν οι Πληβείοι με τους Πατρίκιους του πνεύματος μιαν αστεία μέρα του 278π.Χ.
Κάποιος ζήτησε τον λόγο,αυτόν τον ακολούθησαν κι Άλλοι:

Ένας μίλησε για το Καλό και το Κακό
Αυτός αγνοήθηκε σαν την Βίβλο στο ερμάρι κάποιου άθεου

Ένας Άλλος το ονόμασε "Πνεύμα" και γύρισε προς τα μέσα
Αυτός χάθηκε για πάντα σφαδάζοντας

Ένας Άλλος το βάφτισε "Κόσμο",
και τον έστειλε στο διάολο

Κάποιοι-αρκετοί-μίλησαν γι ελπίδα
Αυτής μόλις της είχαν ανάψει το καντήλι

Και στο τέλος δεν πήρανε καμία απάντηση

Και πόσο γελασμένοι που περίμεναν,
και πόσο γερασμένοι όλοι

Κάποιοι-στο μακρινό 278π.Χ.
Κάποιοι,μαζί μ' αυτούς κι εσύ
Εσύ μέσα απ' αυτούς
Εσύ κι οι Άλλοι-Εσύ δηλαδή οι Άλλοι

Σήμερα ακόμη μια μαλακισμένη μέρα.Πρωί να σου πρήζουν τα @@ και από κεκτημένη ταχύτητα να τους τα πρήζεις και συ.

"Αυτό δεν νοείται να να μην το ξέρεις!","Πες μου το ποσοστό των ανθρώπων με ρέζους αρνητικό στην Ευρώπη" ,"Αύριο θα γίνεις γιατρός,δεν δικαιολογείται να μην το ξέρεις"...τι λες;;

Να κοιμάσαι για απόγευμα και να μην θέλεις να σηκωθείς.Να σε βαραίνει η σκέψη του γραφείου που περιμένει,να είναι ζεστά κάτω απ το πάπλωμα,να βολεύεσαι καλύτερα μετά από την πρώτη προσπάθεια για να ξυπνήσεις.Δεν θέλω γαμώτο!Αλλά....

Μια που είναι και επίκαιρο..η κατάσχεση ενός ονείρου(Foreclosure of a dream)!

Αυτές τις άθλιες ταχυπαλμίες να μην είχα..Οι σκέψεις,αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος.Η μέρα που πέρασε,αυτά που έπρεπε να πω,αυτά που δεν έπρεπε ν ασχοληθώ,οι δυο τρεις ενοχικές σκέψεις που μπαίνουν και τις σκουντάς και τις στέλνεις στο διάολο.Και μετά σε παίρνει ο ύπνος.

Επειδή κάθε μέρα τα τελευταία καμπόσα δισεκατομμύρια χρόνια δύει ο ήλιος από δύση μεριά δεν σημαίνει ότι κι αύριο θα δύσει από κει.Με τον ίδιο τρόπο δεν σημαίνει πως κι αύριο θα είναι μαλακισμένη η μέρα.Πολύ πιθανό να είναι,αλλά μπορεί κι όχι.

"Αυτή η πρόταση δεν μπορεί να αποδειχθεί"(Gödel)

Δύο τινά:
α)να είναι αληθής άρα δεν μπορεί να αποδειχθεί
β)να είναι ψευδής άρα άτοπο

ΑΡΑ πρέπει να είναι αληθής ΑΡΑ αυτό που λέει ισχύει άρα δεν μπορεί να αποδειχθεί ΑΡΑ δεν ισχύει...

Goodnight guys!

Ataxia:



John Frusciante:



Killing Joke:




Fugazi:



Bauhaus:






Enjoy!!