ακόμη μια μουσική παρέμβαση...επίκαιρη!



...evolution in reverse now it's time for me
changing what am I to be
contorted an eternity defeated

programmed to appease you
we're symbols of perfection
humanoids runed by your laws....


Destroy erase improve

και λλίο γέλιο δε βλάφτει:



πάντα τέτοια

χεχεχεχε!

Ήταν σαν να χτυπούσαν την γυμνή του πλάτη πυρακτωμένα μαστίγια.Ένιωθε ένα πόνο που του 'φερνε αναγούλα και που δεν μπορούσε όμως με τίποτα να τον καταλαγιάσει.Χωρίς προειδοποίηση πάνω σ' αυτό ήρθε να προστεθεί και μια κρίση από το καταραμένο του άσθμα που τον ταλαιπωρούσε από τότε που μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του.
Όλα γύρω του με κυνική μαθηματική ακρίβεια κομματιάζονταν.Το φως στα μάτια του θυμάται πόσο τον ενοχλούσε και πόσο τον έκαιγε.Την καρδιά του την άκουγε να χτυπάει στο όριο σαν να ετοιμαζόταν να εκραγεί,ένιωθε τα μηνίγγιά του που πάλλονταν στον ρυθμό της και το στομάχι του είχε μαζευτεί μπλεγμένο εκατό διαφορετικούς κόμπους κάπου που δεν μπορούσε πλέον να το εντοπίσει.
Και το χειρότερο απ' όλα δεν ήταν όνειρο.Δεν ήταν ούτε καν κοντά σε κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί μη πραγματικότητα.Αυτό που ζούσε,αυτό που ξεδιπλωνόταν μπροστά του και μέσα του ήταν η αλήθεια.Απ' όποια σκοπιά κι αν προσπαθούσε να το αρπάξει όλα συνηγορούσαν σ' αυτό.
Ακριβώς στο σημείο εκείνο,λίγο πριν την πλήρη και τελική κατάρρευσή του δηλαδή,τον "χτύπησε" μια ιδέα πιο δυνατή απ' όλα τα προηγούμενα.Τον βρήκε τόσο δυνατά που τον έκανε να τα ξεχάσει όλα στιγμιαία.
------------------------------------------------------------------------------------

Η αηδία του κόσμου,η μπόχα του βάλτου της ζωής του,η δυσφορία σε κάθε τι που αντικατοπτρίζει την σύγχρονη ιστορία και τις σύγχρονες κατακτήσεις της τον είχαν φέρει αργά αλλά σταθερά στην παρούσα κατάσταση.
Εδώ και λίγο καιρό είχε κάψει όλα τα βιβλία απ' την βιβλιοθήκη του,ακόμη και τις φωτογραφίες που ήτανε μπροστά απ' αυτά,πέταξε στα σκουπίδια όλους τους πίνακες του σπιτιού και έβαλε φωτιά στα έπιπλα.
Στο σπίτι έμεινε μόνο μ΄ ένα πάπλωμα που κοιμότανε επάνω ή καμιά φορά το μοιραζόταν με καμιά πουτάνα.Πλέον μόνο αυτές μπορούσε να εμπιστευθεί.Όλες οι άλλες ήθελαν λογάκια, υποσχέσεις, κατανόηση κι "ασφάλεια".Το είχε δοκιμάσει ήδη δυο-τρεις φορές αυτό και πάντα κατέληγε μόνος.Στην κατάστασή του ήθελε μόνο εκτόνωση κι όχι σοφισμούς.
Παράτησε τη δουλειά και ζούσε απ' το ταμείο ανεργίας,"ευτυχώς που υπήρχε κι αυτό.." σιγοψιθύριζε κάθε φορά που πήγαινε να το πάρει.Ήδη είχε φθάσει στον έκτο μήνα.Αυτός μάλλον απ' ότι θυμόταν θα ήταν κι ο τελευταίος.
Εκείνη την μέρα τον πήρε κι η σπιτονοικοκυρά του.Κάτι για τρεις μήνες απλήρωτους και κάτι για εξώσεις θυμάται.Τις έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα χωρίς φυσικά να ξεχάσει να την διαολοστείλει πριν.Ήξερε πως αυτή θα ήταν κι η τελευταία προειδοποίηση που θα του 'δινε η κωλόγρια.
Μ΄όλα αυτά στο μυαλό εκείνο το βράδυ τσάκισε.Θόλωσαν τα πάντα γύρω του και οι σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι του σαν δαιμονισμένες.
Σε κάτι τέτοιες "συγκυρίες" τα τελευταία χρόνια έβρισκε τη λύση με κάτι μαντζούνια που είχε φορτωθεί απ' το νοσοκομείο.Κάτι φιλαράκια γιατροί από παλιά τον είχαν δασκαλέψει.
Απόψε ήταν διαφορετικά.Ότι ένιωθε το ένιωθε πολλαπλασιασμένο με το άπειρο.Άπειρα μαντζούνια δεν είχε σπίτι αλλά όσα είχε έγιναν «αφέψημα».Εξαίσιο «ρόφημα» ενδοφλέβιο,σε φλέβες που είχαν ψοφήσει εδώ και καιρό.
Με την τρίτη προσπάθεια τα κατάφερε και μπήκε.Μ' ένα απότομο σπρώξιμο του αντίχειρα αμόλησε καμπόσα κυβικά χιλιοστά στο κορμί του.Στα πρώτα δευτερόλεπτα δεν ένιωσε τίποτα.Στα αμέσως επόμενα άρχισε να νιώθει το υγρό να περπατάει μέσα του,το αισθανόταν ακόμη να ανεβαίνει και να στρίβει στον ώμο του.Είχε φθάσει στα μισά όταν ξεκίνησε να αισθάνεται ενοχλητικά περίεργα.Τα "μαστίγια" μόλις είχαν αφήσει το πρώτο τους σημάδι!
---------------------------------------------------------------------------------

Δεν ήθελε τελικά να σβήσει για πάντα.Δεν ήθελε να σταματήσει να παλεύει.Αυτό που τον χτύπησε και τον συνέφερε,όσο μπορούσε τελοσπάντων, ήταν πως ποτέ δεν δείλιασε,ούτε για μια στιγμή στην ζωή του.Και τώρα, απόψε δεν είναι η ώρα.
Αηδίαζε με τον εαυτό του αλλά δεν τον λυπήθηκε ποτέ.Λίγο πριν φθάσει σ΄αυτό αποτραβήχτηκε κι αναδιπλώθηκε.
Φοβήθηκε ακριβώς τον χειρότερό του φόβο...Τόσο πολύ τον φοβήθηκε που δεν άντεξε τελικά να σπρώξει μέχρι το τέλος!

Κάποτε αυτή η ίδια η ζωή σταματάει.Κάνει στάσεις.Στάσεις για κλάμα,για φαγητό,γι' αίμα,γι αγάπη,για καφέ,για,για,για....

Είναι τόσες πολλές τελικά αυτές που ξεκίνησα να διερωτώμαι μήπως τελικά στη ζωή-πέραν της αδιαμφισβήτητης αδηφάγας κι ακόρεστης θέλησης για "σκαρφάλωμα" όσο πιο ψηλά στο δέντρο μιας προσωπικής αξιοσύνης η οποία ξεκάθαρα προϋποθέτει μια κίνηση προς τα επάνω-η ουσία να μην βρίσκεται σ' αυτή την κίνηση αλλά στη στάση και στην ασυνέχεια.

Εκεί δηλαδή που συνηθίζουν να πλάθονται τα όνειρα,εκεί που μαθαίνεις ν' αγαπάς επειδή ακριβώς παραιτήθηκες από όποια προσπάθεια εκλογίκευσης,εκεί που τεντώνεσαι ακίνητος τις στιγμές που ξεχειλίζεις και συγκλονίζεσαι σύγκορμος από ριπές ωμής κι ακατέργαστης ηδονής, εκεί που σε φτύνουν και σταματάς κι συλλογιέσαι και ξαναξεκινάς την αμέσως επόμενη στιγμή πιο έτοιμος από πριν(απλά για να σε ξαναφτύσουν λίγο παρακάτω).

Όταν θα μιλάω πλέον για την ζωή θα εύχομαι αυτές οι στιγμές να είναι όσο πιο ακίνητες και μαρμαρωμένες.Γιατί τελικά σ 'αυτές κρύβονται οι μικρές ιστορίες κι οι μεγάλοι θησαυροί.Αυτοί δηλαδή που σου δίνουν τα χέρια, τα μάτια, το στόμα, τ' αυτιά και το μυαλό για να δεις, ν' ακούσεις, να μιλήσεις και τελικά να σκεφτείς...

Άρα να υπάρξεις!

Δεν θ' απαρνηθείς ούτε μια στιγμή γαλήνης
ούτε μια διαστροφής
Δεν θ' απαρνηθείς ούτε δαίμονες
ούτε κι αγγέλους

Αυτή την τζούρα θα κατεβάσεις στα πιο βαθιά σώψυχά σου
Θα την κολλήσεις σαν ανίατη αρρώστια και θα γίνεται Ένα

Το Ένα,το Πραγματικό,το Βάρος το σωτήριο

Τιμή και δόξα σε σένα αιώνιε σχοινοβάτη
"Όμορφο φαντάζει από δω κάτω το καινούργιο σου Κοντάρι"

Σκύβουνε, σφαλίζοντας τα μάτια
Θολωμένοι απ' τη σκόνη ενός γλυκού ονείρου
και ξεθυμαίνουν οι πληγές

Τ' ανοίγουνε και πάλι, πιστά στρατιωτάκια
από πάντα
Η αρρώστια του κόσμου βρωμερή και πνιγηρή
ξανά όπως πάντα

Ξανά!Ξανά!Ξανά!
Σαν το καμίνι στα μεταλλουργία
Ξανά!Ξανά!Ξανά!
Σαν το θρήνο του Θανάτου

Αληθινός σε χώρα ξένη
με μια φάτσα δανεική...
Σπαράζοντας τα βράδια λίγο πριν τα όνειρα
"Πού είναι το σπίτι μου;"
Με μια χαρακιά οικεία,πιο βαθιά απ' την άβυσσο την ίδια.