Συνήθιζα να χορεύω τους κεραυνούς και τις μαργαρίτες
Ο κύριος Π. αγωνιούσε πότε θα μεταλάβαινα τους γνωστούς στα "σανατόρια"

Θρίαμβος!

Κανονικός και μουδιασμένος τους έγλυφα τις σόλες!
Ζήλευα βλέπετε το Σκυλί
Όμως ήμουν λειψός.Λειψός και πεινασμένος,
αυτό μου σιγοψιθύριζαν κάτι φωνές στο ποτάμι κάθε φορά

Σε κάθε επιστροφή ειρωνικά και περιπαικτικά τα βλέμματα,
σαν βιτριόλι στις πληγές-δεν θα μπορούσαν να ήταν κι αλλιώς

Πρόστυχοι ανέκαθεν οι αυλικοί έστηναν με έπαρση
χυδαίες τις γιορτές και βίαιες τις φιέστες
Τόσο χυδαίες και τόσο βίαιες όσο οι χρυσελεφάντινές τους
μέρες και νύχτες.

Και κάποτε έδυα σε θάλασσες από ντροπή και αηδία
Σαν σε σήψη αιμορραγούσα κι έσταζα, φρικιαστικά παραδομένος
Και αυτές, με χαρά κι ικανοποίηση, έκαναν το ιερό τους καθήκον

Στο κουφάρι που θα ξέβραζαν μετά,
επάνω εκεί θ άφηναν μια σημείωση-ένα κομμάτι απ την Έρημη Χώρα:
"..Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον
κήπο σου τον άλλο χρόνο;
Άρχισε να βλασταίνει;Πες μου,
θ' ανθίσει εφέτο;'Η μήπως η ξαφνική παγωνιά
πείραξε την βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί
τον αγαπάει τον Άνθρωπο..."

Και κάπως έτσι, με τον Σίσυφο για οδηγό, θα ανατέλλουμε κηλιδωμένοι
αλλά αληθινοί
Τσαλακωμένοι αλλά πανέμορφα μοναδικοί

Μη όμως και ξεχαστούμε ή χειρότερα ξεγελαστούμε
Πάντοτε με ένα Σκυλί

Αυτό το αιώνια ερωτοχτυπημένο!

Επιστρέφοντας σπίτι μετά από αυτές τις γνωστές κούρσες μέσα στην πόλη (οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν κανένα νόημα αφού αυτό για το οποίο βγήκες ευθύς εξαρχής δεν πραγματοποιείται για χίλιους διαφορετικούς λόγους...τελοσπάντων), κουρασμένος όπως ήμουν δηλαδή, έπεσα πάνω στο εν λόγω πρωτοσέλιδο.

Για ακόμη μια φορά, η υποκρισία και η επιλεκτική μνήμη σε όλο της το μεγαλείο!!
Προσπαθεί η καημένη η εφημεριδούλα να κριτικάρει, να μιλήσει αντικειμενικά, να βγάλει ρε παιδί μου την αλήθεια στο "φως" (ξέρετε, αυτό με τον καρκίνο του δέρματος..) αλλά παραβλέπει με εκπληκτικό θράσος έναν ολόκληρο Δεκέμβρη,ναι ναι αυτόν πριν τρεισήμισι μήνες!
Ένα Δεκέμβρη και μιαν εξέγερση η οποία έθεσε, κατά κύριο λόγο,κοινωνικά ερωτήματα αλλά συνάμα έδωσε κι απαντήσεις, ειλικρινείς και ρεαλιστικές.
Προσπαθούν, γι ακόμη μια φορά, επιδεικτικά να τον/τις παραβλέψουν, κάνοντας τις πάπιες νομίζοντας έτσι πως θα εξορκίσουν το "κακό" στον καιάδα της λήθης..

Ευτυχώς, όσο φιλότιμες κι αν είναι οι προσπάθειές σας,ο Δεκέμβρης στην μνήμη γράφτηκε με πύρινα γράμματα.
Οι συνειδήσεις που ξεπήδησαν μέσα από αυτό τον μήνα όχι μόνο είναι ανθεκτικές σε τέτοιου είδους αστική προπαγάνδα αλλά είναι έτοιμες να συμπαρασύρουν μαζί τους κι άλλες, οι οποίες αγωνιούν με τον πιο αυθεντικό τρόπο για την αλήθεια..

Αυτήν που προφανώς "ξεχάσατε" πώς γράφεται!!

Με όλο τον σεβασμό κ. Αξελέ αλλά όχι μόνο δεν μας είπες τίποτα χθες το βράδυ, προσπάθησες να μας το σερβίρεις και σαν κάτι το πρωτοποριακό.Δηλαδή το "άνοιγμα" στην τέχνη έτσι όπως τέθηκε εμένα δεν μου είπε τίποτα που δεν ήξερα ή πιο σωστά δεν είχα διαβάσει ήδη( π.χ. ο Όσκαρ Ουάιλντ σε ένα δοκίμιο του "The critic as artist" μιλάει γι αυτό ακριβώς το "άνοιγμα" κι όχι μόνο γι αυτό αλλά κάνει και κριτική της εν δυνάμει καινούργιας κατάστασης μετά απ' αυτό το "άνοιγμα"-πολύ πιο μπροστά με άλλα λόγια ο Mr Wilde!!).

Ο κύριος που καθόταν δίπλα απ΄ τον κ.Αξελό η λέξη που θα τον χαρακτήριζε είναι σπουδαιοφανής (pretentious αγγλιστί)! 'Οχι άλλο κάρβουνο, φτάνει!
Ο λόγος και οι ομιλίες για να μεταβιβάζουν σωστά τα νοήματά τους, για να είναι ουσιαστικές και εύστοχες δηλαδή, θα πρέπει-επιβάλλεται δηλαδή- να είναι απλές και απέρριτες.Απλές και όχι απλοϊκές, μην παρεξηγηθώ κιόλας(π.χ Richard Feynman-και μην ξεχνάμε ο τύπος μιλούσε για κβαντομηχανική και για νανοτεχνολογία έτσι!..)

Τρίτο και τελευταίο είναι ένα περιστατικό που ήθελα να σχολιάσω.
Στο τέλος της διάλεξης, ξεκίνησαν να πέφτουν οι ερωτήσεις όπως συμβαίνει συνήθως.Σε μια στιγμή παίρνει τον λόγο ένας κύριος,που μας συστήθηκε σαν μουσικός.Η ερώτησή του ήταν,πολύ δικαιολογημένα, "Τελικά τι είναι τέχνη;".ΤΕΛΙΚΑ, το τονίζω το τελικά!Ο κ. Αξελός με ύφος 1001 καρδιναλίων(σαν τις νύχτες one thing) του απαντάει "αν δεν κατάλαβες ακόμη μετά από τόση ώρα τότε τι να πω.." κάπως, και συνέχισε σε άλλη ερώτηση.
Προφανώς ο σκοπός της ερώτησης του κυρίου ήταν και η εμπλοκή της μουσικής-της μουσικής εμπειρίας κτλ- αφού αυτή ήταν ωσεί παρούσα στην ομιλία του κ.Αξελού. Τέλοσπάντων δεν είναι εκεί το σχόλιο.Μόλις πήρε τον λόγο ο κύριος, ξεκίνησε την ερώτησή του με το να ορίσει ο ίδιος(δηλαδή ξεκίνησε ως εξής:"Πριν κάνω την ερώτηση θα ήθελα να δώσω τον δικό μου ορισμό..κτλ") τι είναι τέχνη( δικαίωμα του!)...Με το που ξεκινάει να μιλάει πετάγεται σαν "τσουτσού", μια εμφανώς ιδιάζουσα περίπτωση σοβαροφανούς κυρίας-madam που λέμε- και με μέτρια ένταση φωνής λέει "ΟΧΙ"...κάτσε κυρά μου!!Πότε και ποιός σας όρισε εσάς ελεγκτή και κριτή του τι θα λέγετε και τι όχι.Δηλαδή μην τρελαθούμε κιόλας!Δεν ήσουν κοντά μου και γλίτωσες αλλιώς ένα καντήλιασμα κατ ιδίαν θα το 'τρωγες.
Το πρόβλημα που διαφαίνεται γι ακόμη μια φορά σε κάτι τέτοια περιστατικά είναι αυτή η αρρωστημένη θα την έλεγα παθητικότητα και δεκτικότητα στα λεγόμενα και τις πράξεις κάποιου "διάσημου"(γενικά μιλώντας) και ταυτόχρονα η πλήρης απαξιωτική και πολλές φορές μηδενιστική προσέγγιση σε ό,τι καινούργιο ακούγεται που έρχεται τις περισσότερες φορές να αμφισβητήσει,και γιατί όχι και να ανατρέψει, την εν λόγω "διάσημη κληρονομιά".
Σε αυτό που έχουμε πήξει τα τελευταία χρόνια είναι στους ειδικούς, τις σταθερές και τα αλάθητα!
Αλίμονο να μην αντιδρούσαμε και στους "ειδικούς" και στις συντηρητικούρες που τους χαϊδεύουν.
Αλίμονο madam, αλίμονο!

(Αλίμονο,αλίμονο το βλέμμα σου το επίμονο,μεέσα στο καταχείμωνο μου άναψε φωτιά... κτλ κτλ)

Τι να σου κλάσει κι ο Gillespie εκεί πέρα...χεχεχε!

Σπουδαίοι και οι δύο!