Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
Every night there is a voice whispering a lullaby in your ear. Sweet, with a velvety texture. You barely even hear it “… the time has passed for choices!” And then you fall asleep, tired with a weary smile on your face. Yes, you are right. The dystopian, the grotesque, the obscene all condensed into one little touch of the absurd.
“-You better get up son! Your non-life awaits you. It needs you now, more than ever!”
photo: by MrKite
Ή έτσι μας έχουν πει(“..the time has passed for choices!”). Ή καλύτερα εκεί στοχεύουν. Σ’ αυτή καθημερινά την αρένα λοιπόν παίζεται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ύπουλα ίσως «παιχνίδια» που στήθηκαν ποτέ. Πριν προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά, νομίζω οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικές ασάφειες. Για ποιο χρόνο και ποιες επιλογές μιλάμε και ποιοι είναι τελικά αυτοί που «παιδιαρίζουν»(sic).
Πώς όμως φθάσαμε εδώ πέρα; Πώς φθάσαμε δηλαδή να είμαστε τόσο βολεμένα λειψοί; Γιατί δε θέλω να ακούσω κανένα (ο Hobbes εδώ μάλλον θα διαφωνούσε..) να φλυαρεί υπέρ της «φυσικής», της «εγγενούς» -και καλά- του ανθρωπίνου είδους ροπής προς το βόλεμα και την αδράνεια[2]. Άρα ναι, έλλειψη πολλών βαθμών ελευθερίας αλλά σαν αποτέλεσμα όχι μιας αόριστης θεωρητικής κατασκευής αλλά μιας άλλης πιο αντικειμενικής και πιο γενικευμένης πραγματικότητας η οποία ταυτόχρονα γεννάει και διαιωνίζει πχ. τις υπόγειες γραμμές παραγωγής στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, 2 παγκόσμιους και αναρίθμητους γνωστούς και άγνωστους πολέμους, τους δηλητηριασμένους επειδή το νερό που έπρεπε να πιούν ήταν μολυσμένο, τον αριθμό αυτών που τους κατέσχεσαν τα σπίτια και τις περιουσίες, αυτούς που δουλεύουν για να επιβιώσουν και όχι για να ζήσουν, αυτούς που γεμίζουν σαν σκουπίδια τους αραχνοΰφαντους και δαφνοστόλιστους λεωφόρους κτλ.. Διότι μπορεί να ακούγονται λίγο άσχετα μεταξύ τους όλα τα προηγούμενα αλλά όλα έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς και μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά που τα ενώνει, όπως αυτές που συνηθίζει ο πύθωνας όταν σφιχταγκαλιάζει το θήραμά του. Τον καπιταλισμό και ό,τι αυτός πρεσβεύει πραγματικά, βάζοντας στην άκρη τη βιτρίνα με τις βαρύγδουπες διακηρύξεις του για «δημοκρατία, ανάπτυξη, εξέλιξη» στην οποία όλοι ανεξαιρέτως θα συμμετέχουν «με ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη» μπλα μπλα μπλα.. Νομίζω όλοι τα έχουμε ακούσει παραπάνω από μια φορά να μην τα επαναλάβω!
Επίσης, θα πρέπει μια που είμαστε εδώ να δούμε πώς εκφράζεται τελικά η σύγχρονη έννοια της ελευθερίας σ’ αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης. Πώς ερμηνεύεται και ποιες είναι τελικά οι επιλογές που απομένουν. Είναι νομίζω σαφές πως φορέας της ελευθερίας (ως ιδέας αλλά και ως πραγμάτωσης), μέσα από το οποίο θα οριστεί το πόσο τελικά ελεύθερος είσαι, αποτελείται και από αντικειμενικούς αλλά και από υποκειμενικούς όρους οι οποίοι καθώς εσωτερικεύονται και «στερεοποιούνται» στο επίπεδο της συνείδησης, τροφοδοτούν και δίνουν καύσιμο(ή όχι..) σε κάθε απελευθερωτική αναζήτηση. Έχεις την ελευθερία να επιλέξεις κατά κύριο λόγο μόνο α) μέσω της αναγνώρισης του ποιος είσαι(άρα και τι θέλεις..) β) τι κατέχεις και γ) ποια κουλτούρα και πολιτειακοί/αστικοί νόμοι σε περιορίζουν κάθε φορά. Εδώ νομίζω γίνεται ξεκάθαρο πόσες επιλογές και άρα πόση ελευθερία μας απομένει σήμερα.
Ας δούμε λοιπόν πιο λεπτομερώς τους πιο πάνω περιορισμούς.Το τι κατέχουμε, νομίζω το πρόσφατο κίνημα του 99% το αποσαφήνισε σε όσους ακόμη έτρεφαν κάποιου είδους ψευδαίσθηση επ’ αυτού. Η κατηγοριοποίηση όμως με αριθμητικά μόνο κριτήρια είναι και ημιτελής και ανεπαρκής. Ο διαχωρισμός δεν είναι τόσο γραμμικός, ούτε θα μπορούσε να είναι. Τι σημαίνει 99%;; Τίποτα απολύτως αν μείνουμε μέχρι εκεί, αφού μέσα σ’ αυτό το 99% υπάρχουν περαιτέρω «εσωτερικοί» διαχωρισμοί οι οποίοι καθιστούν το εν λόγω σύνθημα αδύναμο και «διάτρητο». Ο διαχωρισμός επαναλαμβάνω με αριθμητικά κριτήρια και όχι πολιτικά είναι ανεπαρκής. Δεν είμαστε το 99%! Είμαστε φύσει, αυτοί που παράγουμε τον πλούτο(αλλά δεν μας ανήκουν τα μέσα παραγωγής του πλούτου), αυτοί που η κοινωνική μας θέση μας τοποθετεί στην βάση μιας πυραμίδας όπου η κορυφή της καρπώνεται την υπεραξία αυτού που εμείς δημιουργήσαμε και δημιουργούμε. Αυτός είναι ο ιστορικός και αντικειμενικός(ταξικός) κοινωνικός διαχωρισμός. Έστω όμως! Η αναγνώριση σαν πρώτο βήμα της ύπαρξης αυτού του ετεροβαρούς και διχασμένου κοινωνικού μοντέλου είναι μια αφετηρία.
Επιπρόσθετα στα προηγούμενα, σ’ αυτά που μπορεί να κατέχει κάποιος συμπεριλαμβάνεται και ο πλούτος της γνώσης είτε αυτή ονομάζεται τεχνική είτε θεωρητική (απολυτήρια, πτυχία, μεταπτυχιακά..). Η προσβασιμότητα όμως, η εκφυλισμένη αξία (ανταλλακτική) τόσο των απολυτηρίων όσο και των πτυχίων (άρα ή σύνδεση τους με την αγοράàακολουθούν τους νόμους τηςàμεγαλύτερη ζήτηση και μεγαλύτερη μελλοντική μισθολογική εξασφάλισηà πιο ακριβά πτυχίαàπιο λίγοι οι οικονομικά ικανοί να ακολουθήσουν το «χορό») ,καθώς επίσης ο ρόλος των σχολείων και των πανεπιστημίων καθιστούν την απόκτηση μιας οποιασδήποτε μορφής γνώσης και επάρκειας ένα δρόμο γεμάτο εμπόδια, παράδρομους, χαντάκια και αδιέξοδα αποβάλλοντας και αποκλείοντας πολλούς στην πορεία.
Το ποιοι νόμοι υπάρχουν, παρά να κάνω αναφορά σε συγκεκριμένο νομικό καθεστώς, είναι πιο σωστό θεωρώ να δούμε ποιος είναι ο εκάστοτε νομοθέτης. Μετά την είσοδο του κοινοβουλίου (κοινοβουλευτική δημοκρατία) στο πολιτικό προσκήνιο-κυρίως μετά τον αγγλικό εμφύλιο δηλαδή- οι νομοθέτες είναι οι «αντιπρόσωποι» του λαού αυτούς δηλαδή στους οποίους παραχώρησε την εξουσία ο λαός πιστεύοντας πως θα τον αντιπροσωπεύουν επάξια στην εξουσία, μιλώντας εδώ κυρίως για τις δυτικές κοινωνίες όπου το καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης είναι πλήρως ανεπτυγμένο. Σ’ αυτό το σημείο και σ’ αυτή τη ζεστή φωλιά είναι που γεννιούνται και μεγαλώνουν οι βολεμένες (αφού κάποιος άλλος καλός κύριος/α με προσέχει..) αδρανείς πολιτικά ορδές των ανθρώπων. Είναι πασιφανές όμως ποιος είναι ο διαχρονικός ρόλος των νομοθετών, σε ποιους βάζουν και σε ποιους γυρίζουν την πλάτη, και τι συμφέροντα υπηρετούν με θρησκευτική ευλάβεια. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι τόσα πολλά δυστυχώς που δεν έχει νόημα να αναφερθούμε σε κάποιο συγκεκριμένο.
-Τελικά δε μας είπες! Ποιοι είναι αυτοί;
-Καλά καλά, μισό..!
Σκεφτόμουνα τις ανθρώπινες σχέσεις, την αρχέγονη αυτή μεταμορφωτική δύναμη που ασκείται από και σε κάθε άτομο ξεχωριστά έτσι ώστε ταυτόχρονα να ορίζει και να ορίζεται απ’ αυτές. Είτε μέσα από την κατάφαση ενός συμπεριφορικού μοντέλου είτε μέσα από την άρνηση του, οι ανθρώπινες σχέσεις συνεχίζει να τροφοδοτούν με ανεξάντλητη δύναμη το άτομο και την κοινωνία. Μια κοινωνία που σε πείσμα πολλών-κυρίως σύγχρονων κοινωνιολόγων/οικονομολόγων και φιλοσόφων του κώλου- δεν είναι απλά το άθροισμα των μονάδων που την αποτελούν αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι αυτό που γεννιέται μέσα από τον κοινό βίο και βίωμα: η ιστορία, είναι η φαντασία, είναι η συλλογικότητα, είναι το παρόν, είναι η αμφισβήτηση, είναι η αγωνία, είναι το πείσμα, είναι η συντροφικότητα, είναι ο αγώνας, είναι η σύγκρουση.. Όλα χαρακτηριστικά της πολυμορφίας και της πολλαπλότητας που χορεύουν το «χορό των μπιζελιών» με το κάθε άτομο ξεχωριστά, ξεπερνώντας έτσι και την αρχική έννοια της πολυμορφίας αλλά και τα ίδια τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτόν. Καμιά σοβαρή λογικο/φιλοσοφική προσέγγιση δεν μπορεί να δημιουργήσει απόλυτα ορθό και τελικό ερμηνευτικό πλαίσιο. Πάντα έρχεται η επόμενη να δείξει τις αδυναμίες και τα λάθη της. Και όμως τόλμησαν μερικοί γελοίοι να μιλήσουν για το «τέλος της ιστορίας»(Fukuyama) και την απελευθέρωση του ανθρώπου. Αυτοί οι ίδιοι οι οποίοι επένδυσαν (Leo Strauss) στο μύθο μιας χωρίς όρους κοινωνικής συναίνεσης, αυτοί που αποθέωσαν τον ατομισμό, ήρθαν να διακηρύξουν με περίσσιο θράσος το τέλος της επιλογής και παράλληλα το τέλος της κοινωνίας(Maggie).
Εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Η ιστορία δεν τελείωσε επειδή πολύ απλά ακόμα δεν άρχισε(παραφράζοντας τον Marx). Και αυτό φαίνεται κάθε μέρα, σ’ ένα πλανήτη για όλους, «όλοι» πλέον είναι η μειονότητα και η πλειονότητα δεν έχει καν όνομα. Δε θα μιλήσω για την ασυδοσία των λίγων ούτε για τις δομικές αναδιαρθρώσεις της αγοράς που «πρέπει» να γίνουν. Αυτά είναι τα τσιτάτα των απολογητών ενός προ-ιστορικού καταρρέοντος (einsturzende) κόσμου.
Θα μιλήσω για την ιστορική συγκυρία, και τα ρήγματα που έχει προκαλέσει σ’ αυτό το χρυσελεφάντινο κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα της αντίφασης, του παραλογισμού και της ανισότητας. Βρισκόμαστε στη μέση μιας βαθιάς συστημικής κρίσης, που δε φαίνεται να εξομαλύνεται στο άμεσο μέλλον. Όλες οι γνωστές λύσεις και τεχνάσματα αποτυγχάνουν το ένα μετά το άλλο αφήνοντας εκτεθειμένους και γελοιοποιημένους όλους τους ειδήμονες και όλους τους γκουρού του οικονομολογισμού. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή είναι που επιτελείται η απομυστικοποίηση και η φανέρωση του γυμνού πλέον ψέματος. Ενός ψέματος που θα πρέπει να πάψει να μας αντιπροσωπεύει και να μας ψευδο-ικανοποιεί σπρώχνοντάς μας παράλληλα να φυσήξουμε το καντήλι του για να σβήσει. Αυτό δε σημαίνει επ’ ουδενί ότι θα σβήσει τελικά! Κάθε άλλο, ιστορικά μας απέδειξε ότι βρίσκει τρόπους να μπαλώνει τις τρύπες και να τα φέρνει βόλτα με το ένα ή τον άλλο τρόπο.
Η μοναδική στιγμή που θα σταματήσει να αναπαράγεται και να επιβιώνει είναι όταν θα ξεκινήσει να αναπαράγεται από εμάς μια άλλου είδους πολιτική σκέψη και ένα άλλου είδους κοινωνικό φαντασιακό. Πριν και πάνω όμως απ’ αυτό χρειάζεται να κινητοποιηθούμε, χρειάζεται να σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε και να ακούσουμε. Να ακούσουμε τις οχλοβοές και τα βογγητά του παρελθόντος και να τα συνδυάσουμε με τον εκμαυλισμό, τον πόνο και την μιζέρια του παρόντος. Μόνο αν βρεθούμε, αν γνωριστούμε και αν ακούσει ο ένας τον άλλο υπάρχει μέλλον.
Για να μιλήσουμε όμως αυτή τη γλώσσα, όπως και με την ίδια την ιστορία της εξέλιξης της γλώσσας per se, πρέπει επαναλαμβάνω πρώτα να σηκωθούμε από ‘κει που βρισκόμαστε για να περπατήσουμε, να κινηθούμε, να απαιτήσουμε, να φωνάξουμε και να συγκρουστούμε. Οφείλουμε να σαμποτάρουμε την ομαλότητα και να δημιουργήσουμε καινούργια ρήγματα (με καταλήψεις, με γενικές απεργίες, με..) μακριά από συνδικαλιστικές, κομματικές ή όποιες άλλες χυδαίες πολιτικάντικες σκοπιμότητες. Η ιστορική συγκυρία έχει ανοίξει δρόμους και επιλογές οι οποίες μπορούμε-και πρέπει-να αρπάξουμε απ’ τα μαλλιά. Εφορμώντας στον ουρανό[3] θα γεννιούνται οι καινούργιες ανάγκες και οι αντίστοιχες καινούργιες λύσεις.
Και τέλος, αντιστρέφοντας τον Έλιοτ[4], αυτός ο κόσμος δε θα χαθεί με ένα λυγμό αλλά με ένα κρότο!
Έτσι όπως γεννήθηκε! [1] Πρέπει να τελειώνουμε όμως με την έννοια της διαστρεβλωμένης προσωπικής ευθύνης -η οποία δρα και αποτρεπτικά και παραλυτικά με το αυτοενοχικό- για να μπορέσουμε να δούμε λίγο πιο καθαρά μπροστά μας. Και εξηγούμαι. Ο παρών κοινωνικός σχηματισμός και διαστρωμάτωση προαποκλείει κάθε έννοια ενότητας κυρίως αν δούμε ποιοι κατέχουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιο πλούτου και ποιοι όχι, και άρα με ποιο αντίστοιχο τρόπο διαβαθμίζεται η προσωπική ευθύνη. Με άλλα λόγια παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες μερικών ταχυδακτυλουργών του περιοδεύοντος θιάσου του καπιταλισμού(πχ. η ώρα της γης-κλείνεις το διακόπτη του ηλεκτρικού για μια ώρα τάχα για να σώσεις τη γηž μιλώντας στο υποσυνείδητο: ΕΣΥ να την ΣΩΣΕΙΣ αφού ΕΣΥ την ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ και άρα ΕΣΥ φέρεις ακέραια την ΕΥΘΥΝΗ ) να μας εξισώσουν η πραγματικότητα κάθε φορά θα υπαγορεύει άλλα. Όχι! εγώ και καμπόσοι άλλοι (η πλειονότητα) δεν έχουμε την ίδια ευθύνη με το αφεντικό πχ. S. JobbsV, W. Buffett, Murdoch, Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης, Σιακόλας, Παρασκευαίδης και πάει λέγοντας που, πεινασμένος όντας για κέρδος και άρα επέκταση της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, καταπίνει εκθετικά περισσότερους φυσικούς πόρους από ότι ο καθένας μας θα μπορούσε σε καμιά 1500 χρονάκια!!
[2] με κοινωνικούς αλλά και ατομικούς όρους
[3] Σχόλιο του Μαρξ σε γράμμα του στον Dr. Kugelmann όσων αφορά την Παρισιανή Κομμούνα, 1871
[4]Από το ποίημα «Οι Κούφιοι Άνθρωποι»
Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011
Ο Περισσός περιφρουρεί το αστικό κοινοβούλιο (αναδημοσίευση από blog Κόκκινο Τύπο)
0 σχόλια στις 6:40 π.μ. Λοιπόν, τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αρκεί ο λαός να βγει στους δρόμους, να περικυκλώσει τη Βουλή ειρηνικά (χωρίς να εμποδίσει τους βουλευτές να προσέλθουν σ’ αυτή) και τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να διαφοροποιηθούν αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, να πέσει η κυβέρνηση και ν’ αρχίσει μια πορεία αντεπίθεσης για το εργατικό και λαϊκό κίνημα!
Οχι, δεν είναι οι «αγανακτισμένοι», υπό την καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων… «ακομμάτιστων» που καλλιεργούν αυτή την αυταπάτη. Αυτοί το δοκίμασαν μια φορά, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, είδαν το αποτέλεσμα, οπότε δεν τους πολυπαίρνει να πουν το ίδιο. Αυτή τη φορά η σκυτάλη πέρασε στις δυνάμεις του Περισσού.
Η αποστολή ανατέθηκε στο ΠΑΜΕ που ανακοίνωσε για την Πέμπτη «περικύκλωση της Βουλής από όλες τις μεριές». Το κάλεσμα τα έβαλε όλα στον ντορβά. Από τη μη ψήφιση του πολυνομοσχέδιου μέχρι τη… «λαϊκή εξουσία» του Περισσού. «Να βουλιάξει η Αθήνα, το Σύνταγμα, όλοι οι χώροι γύρω από την Βουλή. Οργανωμένα, συντονισμένα. Να πάρει ο λαός στα χέρια του τη ζωή του, να σταθεί όρθιος. Τώρα αγώνας να ανατραπούν τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης. Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Τώρα αγώνας για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Αγώνας για ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης, ο λαός να αναδείξει τη δική του εξουσία».
Επειδή, όμως, άρχισαν να γράφονται και να λέγονται διάφορα, ότι δήθεν ο Περισσός θα προσπαθήσει να εμποδίσει τους βουλευτές να φτάσουν στη Βουλή, ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η Παπαρήγα, με μια συνέντευξη Τύπου που οργανώθηκε στο πόδι την περασμένη Δευτέρα (είναι χαρακτηριστικό ότι η συνέντευξη περιλάμβανε μια δήλωση της Παπαρήγα και μόνο δυο δημοσιογραφικές ερωτήσεις).
«Να ξεκαθαρίσω το εξής: Η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της Βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις, και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη Βουλή. Εχει ένα και μοναδικό σκοπό: Οσο γίνεται περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Αυτό μας ενδιαφέρει», είπε η Παπαρήγα. Και για να τονίσει το τελευταίο, το επανέλαβε: «Αυτός είναι ο ρόλος του αποκλεισμού της Βουλής. Να προκύψει ένα πλειοψηφικό -όσο γίνεται περισσότερο- "ΟΧΙ". Και τότε η πτώση της κυβέρνησης θα έρθει κάτω από τη λαϊκή πίεση».
Διείδε, λοιπόν, ο Περισσός δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης από τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και ανέθεσε «στο λαό» το καθήκον, με την απολύτως ειρηνική παρουσία του, να ασκήσει πίεση σ’ αυτούς τους βουλευτές «οι οποίοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, φοβούνται τον κόσμο που τους αντιμετωπίζει αρνητικά», όπως χαρακτηριστικά είπε η Παπαρήγα, η οποία μιμούμενη τον Τενγκ-Χσιάο-Πινγκ («άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το ίδιο κάνει, αρκεί να πιάνει ποντίκια»), συμπλήρωσε ότι «για όποιο λόγο και αν ξεκινήσει κανείς (σ.σ. βουλευτής), αυτή τη στιγμή το λαό τον βοηθάει η καταψήφιση του πολυνομοσχεδίου».
Υπήρχε, αλήθεια, περίπτωση να υπάρξουν τόσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση; Είχε διαφανεί κάτι τέτοιο; Δεν θα σας πούμε τις δικές μας εκτιμήσεις, θα παραθέσουμε την εκτίμηση του «Ριζοσπάστη», που έγραφε την περασμένη Πέμπτη: «Στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και κάτω από την πίεση του λαού, συνεχίζονται το θέατρο και οι ελιγμοί των “διαφωνούντων” ενόψει και της σημερινής ψηφοφορίας επί των άρθρων του πολυνομοασχεδίου». Θέατρο, ελιγμοί και διαφωνούντες εντός εισαγωγικών, λοιπόν. Και σωστά. Τότε από πού συνήγαγε η ηγεσία του Περισσού τη δυνατότητα για «ένα πλειοψηφικό –όσο γίνεται περισσότερο– "ΟΧΙ"»; Οταν το περασμένο καλοκαίρι, τότε που ψηφιζόταν το Μεσποπρόθεσμο, έλεγαν το ίδιο οι Συριζαίοι και λοιποί «αγανακτισμένοι», ο Περισσός τους ειρωνευόταν ότι σπέρνουν αυταπάτες, ότι ωραιοποιούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τώρα γιατί επέλεξαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο;
Η απάντηση είναι απλή. Εκαναν το ίδιο, έσπειραν αυταπάτες ότι με μαζική περικύκλωση της Βουλής μπορεί να τρομάξουν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και έτσι να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο και να πέσει η κυβέρνηση (ποτέ προηγούμενα ο Περισσός δεν έριξε το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση»), γιατί βρίσκονταν σε συνεννόηση με την κυβέρνηση να περιφρουρήσουν αυτοί τη Βουλή αντί για τα ΜΑΤ, ώστε να λειτουργήσουν σαν ασπίδα του αστικού κοινοβούλιου. Για να παίξουν αυτό το ρόλο χρειάζονταν και το ανάλογο ιδεολόγημα. Και το βρήκαν στις ανύπαρκτες δυνατότητες να υπάρξουν αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Ο «Ριζοσπάστης» μιλούσε για θέατρο και ελιγμούς και ψευτο-διαφωνούντες και η Παπαρήγα μιλούσε για βουλευτές που φοβούνται την οργή του λαού και είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, έτσι και δουν εκατοντάδες χιλιάδες να περικυκλώνουν ειρηνικά τη Βουλή και χωρίς να εμποδίζουν την προσέλευση των βουλευτών, όπως είχαν αποπειραθεί (ανεπιτυχώς) οι αγανακτισμένοι το καλοκαίρι. Γι’ αυτό και δεν είπαν καμιά κουβέντα για τους τοίχους από σίδερο και πλεξιγκλάς που έστησαν οι μπάτσοι.
Οχι, δεν είναι οι «αγανακτισμένοι», υπό την καθοδήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων… «ακομμάτιστων» που καλλιεργούν αυτή την αυταπάτη. Αυτοί το δοκίμασαν μια φορά, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, είδαν το αποτέλεσμα, οπότε δεν τους πολυπαίρνει να πουν το ίδιο. Αυτή τη φορά η σκυτάλη πέρασε στις δυνάμεις του Περισσού.
Η αποστολή ανατέθηκε στο ΠΑΜΕ που ανακοίνωσε για την Πέμπτη «περικύκλωση της Βουλής από όλες τις μεριές». Το κάλεσμα τα έβαλε όλα στον ντορβά. Από τη μη ψήφιση του πολυνομοσχέδιου μέχρι τη… «λαϊκή εξουσία» του Περισσού. «Να βουλιάξει η Αθήνα, το Σύνταγμα, όλοι οι χώροι γύρω από την Βουλή. Οργανωμένα, συντονισμένα. Να πάρει ο λαός στα χέρια του τη ζωή του, να σταθεί όρθιος. Τώρα αγώνας να ανατραπούν τα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης. Κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας. Τώρα αγώνας για αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Αγώνας για ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης, ο λαός να αναδείξει τη δική του εξουσία».
Επειδή, όμως, άρχισαν να γράφονται και να λέγονται διάφορα, ότι δήθεν ο Περισσός θα προσπαθήσει να εμποδίσει τους βουλευτές να φτάσουν στη Βουλή, ανέλαβε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η Παπαρήγα, με μια συνέντευξη Τύπου που οργανώθηκε στο πόδι την περασμένη Δευτέρα (είναι χαρακτηριστικό ότι η συνέντευξη περιλάμβανε μια δήλωση της Παπαρήγα και μόνο δυο δημοσιογραφικές ερωτήσεις).
«Να ξεκαθαρίσω το εξής: Η περικύκλωση και ο αποκλεισμός της Βουλής που έχει αποφασιστεί από συνδικάτα και άλλες οργανώσεις, και τον οποίο στηρίζουμε και θα στηρίξουμε, δεν έχει καμία σχέση με την παρεμπόδιση των βουλευτών να μπουν στη Βουλή. Εχει ένα και μοναδικό σκοπό: Οσο γίνεται περισσότεροι βουλευτές να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο. Αυτό μας ενδιαφέρει», είπε η Παπαρήγα. Και για να τονίσει το τελευταίο, το επανέλαβε: «Αυτός είναι ο ρόλος του αποκλεισμού της Βουλής. Να προκύψει ένα πλειοψηφικό -όσο γίνεται περισσότερο- "ΟΧΙ". Και τότε η πτώση της κυβέρνησης θα έρθει κάτω από τη λαϊκή πίεση».
Διείδε, λοιπόν, ο Περισσός δυνατότητα ανατροπής της κυβέρνησης από τους ίδιους τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Και ανέθεσε «στο λαό» το καθήκον, με την απολύτως ειρηνική παρουσία του, να ασκήσει πίεση σ’ αυτούς τους βουλευτές «οι οποίοι φοβούνται το πολιτικό κόστος, φοβούνται τον κόσμο που τους αντιμετωπίζει αρνητικά», όπως χαρακτηριστικά είπε η Παπαρήγα, η οποία μιμούμενη τον Τενγκ-Χσιάο-Πινγκ («άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, το ίδιο κάνει, αρκεί να πιάνει ποντίκια»), συμπλήρωσε ότι «για όποιο λόγο και αν ξεκινήσει κανείς (σ.σ. βουλευτής), αυτή τη στιγμή το λαό τον βοηθάει η καταψήφιση του πολυνομοσχεδίου».
Υπήρχε, αλήθεια, περίπτωση να υπάρξουν τόσοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση; Είχε διαφανεί κάτι τέτοιο; Δεν θα σας πούμε τις δικές μας εκτιμήσεις, θα παραθέσουμε την εκτίμηση του «Ριζοσπάστη», που έγραφε την περασμένη Πέμπτη: «Στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και κάτω από την πίεση του λαού, συνεχίζονται το θέατρο και οι ελιγμοί των “διαφωνούντων” ενόψει και της σημερινής ψηφοφορίας επί των άρθρων του πολυνομοασχεδίου». Θέατρο, ελιγμοί και διαφωνούντες εντός εισαγωγικών, λοιπόν. Και σωστά. Τότε από πού συνήγαγε η ηγεσία του Περισσού τη δυνατότητα για «ένα πλειοψηφικό –όσο γίνεται περισσότερο– "ΟΧΙ"»; Οταν το περασμένο καλοκαίρι, τότε που ψηφιζόταν το Μεσποπρόθεσμο, έλεγαν το ίδιο οι Συριζαίοι και λοιποί «αγανακτισμένοι», ο Περισσός τους ειρωνευόταν ότι σπέρνουν αυταπάτες, ότι ωραιοποιούν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Τώρα γιατί επέλεξαν να κάνουν ακριβώς το ίδιο;
Η απάντηση είναι απλή. Εκαναν το ίδιο, έσπειραν αυταπάτες ότι με μαζική περικύκλωση της Βουλής μπορεί να τρομάξουν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και έτσι να καταψηφιστεί το νομοσχέδιο και να πέσει η κυβέρνηση (ποτέ προηγούμενα ο Περισσός δεν έριξε το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση»), γιατί βρίσκονταν σε συνεννόηση με την κυβέρνηση να περιφρουρήσουν αυτοί τη Βουλή αντί για τα ΜΑΤ, ώστε να λειτουργήσουν σαν ασπίδα του αστικού κοινοβούλιου. Για να παίξουν αυτό το ρόλο χρειάζονταν και το ανάλογο ιδεολόγημα. Και το βρήκαν στις ανύπαρκτες δυνατότητες να υπάρξουν αρκετοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο. Ο «Ριζοσπάστης» μιλούσε για θέατρο και ελιγμούς και ψευτο-διαφωνούντες και η Παπαρήγα μιλούσε για βουλευτές που φοβούνται την οργή του λαού και είναι έτοιμοι να καταψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο, έτσι και δουν εκατοντάδες χιλιάδες να περικυκλώνουν ειρηνικά τη Βουλή και χωρίς να εμποδίζουν την προσέλευση των βουλευτών, όπως είχαν αποπειραθεί (ανεπιτυχώς) οι αγανακτισμένοι το καλοκαίρι. Γι’ αυτό και δεν είπαν καμιά κουβέντα για τους τοίχους από σίδερο και πλεξιγκλάς που έστησαν οι μπάτσοι.
Το ότι υπήρξε προσυνεννόηση με την κυβέρνηση αποδεικνύεται από τα ίδια τα γεγονότα. Αλλωστε, στην πολιτική αυτά τα κομπρεμί δεν γίνονται με έγγραφες συμφωνίες. Συμπεραίνονται από την εξέλιξη των γεγονότων.
Την Τετάρτη, πριν ακόμα ξεκινήσει η πορεία του ΠΑΜΕ, μια ογκώδης ομάδα ροπαλοφόρων έφυγε και πήγε και στήθηκε περιμετρικά της Βουλής (στη Β. Σοφίας μέχρι τον αστυνομικό φράχτη και σε όλο το μήκος της Αμαλίας μέχρι το Ζάππειο). Είχαν πλάτη προς τη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο, δείχνοντας έτσι ότι σκοπός τους ήταν να περιφρουρήσουν τη Βουλή και όχι τη διαδήλωση. Εμειναν εκεί όχι μόνο όσο περνούσε η διαδήλωση του ΠΑΜΕ, αλλά και μετά όσο περνούσαν οι άλλες ογκωδέστερες διαδηλώσεις. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι είδαν τα σκούρα και αποφάσισαν να φύγουν. Αμέσως στη θέση τους κατέβηκαν τα ΜΑΤ που μέχρι τότε ήταν εξαφανισμένα! Αλλαγή φρουράς!
Η Τετάρτη ήταν η πρόβα τζενεράλε για την Πέμπτη. Την Πέμπτη ξεκίνησαν πουρνό-πουρνό. Από τις 9 είχαν στήσει τις φρουρές, πιο ενισχυμένες από την Τετάρτη. Βρέθηκε μάλιστα εκεί και η Παπαρήγα, σαν επιθεωρητής των ταγμάτων. Και πάλι πλάτη στη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο. Και τσαμπουκάς αυτή τη φορά, καθώς ο κόσμος που μαζευόταν στην Αμαλίας ήταν του ΠΑΜΕ, οπότε θεωρούσαν πως είχαν μεγάλη δύναμη πυρός. Ολοι οι υπόλοιποι περιορίστηκαν με τον τσαμπουκά στο κάτω τμήμα της πλατείας, στη Φιλελλήνων και τους κάθετους δρόμους. Η Αμαλίας μέχρι τη Β. Σοφίας και την αρχή της Πανεπιστημίου ανήκε στις δυνάμεις του Περισσού, ενώ τα ΚΝΑΤ με κράνη στο κεφάλι και παλούκια στον ώμο στέκονταν στη θέση που τις άλλες φορές στέκονταν τα ΜΑΤ. Ρουθούνι ΜΑΤατζή δεν φάνηκε στο χώρο που ήταν το ΠΑΜΕ. Βρίσκονταν ψηλά στο προαύλιο της Βουλής και διασκορπισμένοι ανά διμοιρίες σε χώρους έξω από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (Βουκουρεστίου, Ερμού, Μητροπόλεως και αλλού).
Αλήθεια, πώς ήξερε η ηγεσία της Αστυνομίας ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τις δυνάμεις του Περισσού και απέσυρε ολοσχερώς τις δυνάμεις της από το χώρο γύρω από τη Βουλή; Είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε αξιωματικός να πάρει τέτοια πρωτοβουλία απόσυρσης των δυνάμεων, χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση (σε πολιτικό επίπεδο μάλλον) και να έχουν δοθεί διαβεβαιώσεις από την ηγεσία του Περισσού; Πότε φάνηκαν ΜΑΤ; Οταν η περιφρούρηση των ΚΝΑΤ, παρά τις κυκλωτικές κινήσεις που επιχείρησε, παρά τα κεφάλια που άνοιξε (ακόμη και ανθρώπων που δεν είχαν καμιά σχέση με τη σύγκρουση), δεν μπόρεσε ν’ αντέξει τις επιθέσεις από μερικές εκατοντάδες νεολαίους, που φάνηκαν πιο έμπειροι στις οδομαχίες, και χρειαζόταν ενισχύσεις. Τότε εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ και καθάρισαν την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας έναν προστατευτικό κλοιό περιμετρικά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, είχαμε τον Περισσό να περιφρουρεί τη Βουλή, το σύμβολο της αστικής εξουσίας, και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τον Περισσό!
Πολύ πριν την προγραμματισμένη ώρα λήξης της συγκέντρωσής τους, μάλλον επειδή διαπίστωσαν ότι η εικόνα αυτή τους εξέθετε ακόμα και στα μάτια των οπαδών τους, αποφάσισαν να αποχωρήσουν, ενώ τα ΜΑΤ τους συνόδευσαν μέχρι την Ομόνοια. Ταυτόχρονα, άλλες διμοιρίες έκαναν «σκούπα» στην πέριξ του Συντάγματος περιοχή και έδιωξαν με τη βία όλο τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, ακόμη και μπλοκ οργανώσεων και σωματείων. Για την Αστυνομία, νόμιμη συγκέντρωση ήταν μόνο αυτή του Περισσού. Οι άλλες ήταν παράνομες και τις διέλυσε.
Ισως κάποιοι να θεωρήσουν αυτή την εικόνα (τα ΚΝΑΤ να περιφρουρούν τη Βουλή και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τα ΚΝΑΤ) σουρεαλιστική, όμως δεν είναι. Είναι τα καλύτερα αποκαλυπτήρια μιας πολιτικής αστικής-αντιδραστικής μέχρι το μεδούλι. Ο ψευτοεπαναστατισμός τους στα λόγια καταρρέει, όταν έρχεται η ώρα της πρακτικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές.
Την Τετάρτη, πριν ακόμα ξεκινήσει η πορεία του ΠΑΜΕ, μια ογκώδης ομάδα ροπαλοφόρων έφυγε και πήγε και στήθηκε περιμετρικά της Βουλής (στη Β. Σοφίας μέχρι τον αστυνομικό φράχτη και σε όλο το μήκος της Αμαλίας μέχρι το Ζάππειο). Είχαν πλάτη προς τη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο, δείχνοντας έτσι ότι σκοπός τους ήταν να περιφρουρήσουν τη Βουλή και όχι τη διαδήλωση. Εμειναν εκεί όχι μόνο όσο περνούσε η διαδήλωση του ΠΑΜΕ, αλλά και μετά όσο περνούσαν οι άλλες ογκωδέστερες διαδηλώσεις. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι είδαν τα σκούρα και αποφάσισαν να φύγουν. Αμέσως στη θέση τους κατέβηκαν τα ΜΑΤ που μέχρι τότε ήταν εξαφανισμένα! Αλλαγή φρουράς!
Η Τετάρτη ήταν η πρόβα τζενεράλε για την Πέμπτη. Την Πέμπτη ξεκίνησαν πουρνό-πουρνό. Από τις 9 είχαν στήσει τις φρουρές, πιο ενισχυμένες από την Τετάρτη. Βρέθηκε μάλιστα εκεί και η Παπαρήγα, σαν επιθεωρητής των ταγμάτων. Και πάλι πλάτη στη Βουλή και μέτωπο προς το δρόμο. Και τσαμπουκάς αυτή τη φορά, καθώς ο κόσμος που μαζευόταν στην Αμαλίας ήταν του ΠΑΜΕ, οπότε θεωρούσαν πως είχαν μεγάλη δύναμη πυρός. Ολοι οι υπόλοιποι περιορίστηκαν με τον τσαμπουκά στο κάτω τμήμα της πλατείας, στη Φιλελλήνων και τους κάθετους δρόμους. Η Αμαλίας μέχρι τη Β. Σοφίας και την αρχή της Πανεπιστημίου ανήκε στις δυνάμεις του Περισσού, ενώ τα ΚΝΑΤ με κράνη στο κεφάλι και παλούκια στον ώμο στέκονταν στη θέση που τις άλλες φορές στέκονταν τα ΜΑΤ. Ρουθούνι ΜΑΤατζή δεν φάνηκε στο χώρο που ήταν το ΠΑΜΕ. Βρίσκονταν ψηλά στο προαύλιο της Βουλής και διασκορπισμένοι ανά διμοιρίες σε χώρους έξω από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (Βουκουρεστίου, Ερμού, Μητροπόλεως και αλλού).
Αλήθεια, πώς ήξερε η ηγεσία της Αστυνομίας ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τις δυνάμεις του Περισσού και απέσυρε ολοσχερώς τις δυνάμεις της από το χώρο γύρω από τη Βουλή; Είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε αξιωματικός να πάρει τέτοια πρωτοβουλία απόσυρσης των δυνάμεων, χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση (σε πολιτικό επίπεδο μάλλον) και να έχουν δοθεί διαβεβαιώσεις από την ηγεσία του Περισσού; Πότε φάνηκαν ΜΑΤ; Οταν η περιφρούρηση των ΚΝΑΤ, παρά τις κυκλωτικές κινήσεις που επιχείρησε, παρά τα κεφάλια που άνοιξε (ακόμη και ανθρώπων που δεν είχαν καμιά σχέση με τη σύγκρουση), δεν μπόρεσε ν’ αντέξει τις επιθέσεις από μερικές εκατοντάδες νεολαίους, που φάνηκαν πιο έμπειροι στις οδομαχίες, και χρειαζόταν ενισχύσεις. Τότε εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ και καθάρισαν την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, δημιουργώντας έναν προστατευτικό κλοιό περιμετρικά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Δηλαδή, είχαμε τον Περισσό να περιφρουρεί τη Βουλή, το σύμβολο της αστικής εξουσίας, και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τον Περισσό!
Πολύ πριν την προγραμματισμένη ώρα λήξης της συγκέντρωσής τους, μάλλον επειδή διαπίστωσαν ότι η εικόνα αυτή τους εξέθετε ακόμα και στα μάτια των οπαδών τους, αποφάσισαν να αποχωρήσουν, ενώ τα ΜΑΤ τους συνόδευσαν μέχρι την Ομόνοια. Ταυτόχρονα, άλλες διμοιρίες έκαναν «σκούπα» στην πέριξ του Συντάγματος περιοχή και έδιωξαν με τη βία όλο τον κόσμο που βρισκόταν εκεί, ακόμη και μπλοκ οργανώσεων και σωματείων. Για την Αστυνομία, νόμιμη συγκέντρωση ήταν μόνο αυτή του Περισσού. Οι άλλες ήταν παράνομες και τις διέλυσε.
Ισως κάποιοι να θεωρήσουν αυτή την εικόνα (τα ΚΝΑΤ να περιφρουρούν τη Βουλή και τα ΜΑΤ να περιφρουρούν τα ΚΝΑΤ) σουρεαλιστική, όμως δεν είναι. Είναι τα καλύτερα αποκαλυπτήρια μιας πολιτικής αστικής-αντιδραστικής μέχρι το μεδούλι. Ο ψευτοεπαναστατισμός τους στα λόγια καταρρέει, όταν έρχεται η ώρα της πρακτικής πολιτικής, ιδιαίτερα σε κρίσιμες πολιτικά στιγμές.
Πέταξαν το νεκρό τους στα σκυλιά
Ενα 53χρονο στέλεχος του ΠΑΜΕ εξέπνευσε την Πέμπτη από ανακοπή καρδιάς, μετά από εισπνοή χημικών, όπως δήλωσαν οι ίδιοι οι σύντροφοί του. Κι αντί η ηγεσία του Περισσού να ξεσηκώσει τον κόσμο, η Παπαρήγα εμφανίστηκε στη Βουλή σαν να μην τρέχει τίποτα, είπε ότι ο άνθρωπος μπορεί να είχε και κάποιο πρόβλημα και ότι πέθανε και πάνω στη σύγκρουση, αφήνοντας να εννοηθεί ότι πέθανε πάνω στη σύγκρουση των ΚΝΑΤ με ομάδες νεολαίων που επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της Βουλής από τον Περισσό.
Λίγο πριν την Παπαρήγα, στελέχη του ΛΑΟΣ και της ΝΔ μιλούσαν μέσα στη Βουλή για «έγκλημα των κουκουλοφόρων», χωρίς κανένας από τον Περισσό να κάνει οποιαδήποτε διόρθωση. «Η ωμή βία των κουκουλοφόρων κόστισε την ζωή ενός συνανθρώπου μας», δήλωσε και ο Σαμαράς, παίζοντας στο ίδιο ταμπλό. Τα ίδια υπαινίχτηκε, με πρόστυχο τρόπο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του Περισσού, σε ανακοίνωση που εξέδωσε αργότερα, στην οποία μιλούσε για «δολοφονική επίθεση κατά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ» από «οργανωμένες ομάδες σε διατεταγμένη αποστολή και αναρχοφασιστοειδή», αφήνοντας να εννοηθεί (χωρίς και να το λένε) ότι σ’ αυτή την επίθεση οφείλεται ο θάνατος του συνδικαλιστή τους. Ενάντια στην κυβέρνηση και την αστυνομία δεν λένε ούτε λέξη! Πετάνε το νεκρό τους στα σκυλιά, προκειμένου να δικαιολογήσουν το βρόμικο προδοτικό ρόλο που έπαιξαν τη συγκεκριμένη μέρα, περιφρουρώντας το αστικό κοινοβούλιο από τους διαδηλωτές.
Λίγο πριν την Παπαρήγα, στελέχη του ΛΑΟΣ και της ΝΔ μιλούσαν μέσα στη Βουλή για «έγκλημα των κουκουλοφόρων», χωρίς κανένας από τον Περισσό να κάνει οποιαδήποτε διόρθωση. «Η ωμή βία των κουκουλοφόρων κόστισε την ζωή ενός συνανθρώπου μας», δήλωσε και ο Σαμαράς, παίζοντας στο ίδιο ταμπλό. Τα ίδια υπαινίχτηκε, με πρόστυχο τρόπο, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του Περισσού, σε ανακοίνωση που εξέδωσε αργότερα, στην οποία μιλούσε για «δολοφονική επίθεση κατά της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ» από «οργανωμένες ομάδες σε διατεταγμένη αποστολή και αναρχοφασιστοειδή», αφήνοντας να εννοηθεί (χωρίς και να το λένε) ότι σ’ αυτή την επίθεση οφείλεται ο θάνατος του συνδικαλιστή τους. Ενάντια στην κυβέρνηση και την αστυνομία δεν λένε ούτε λέξη! Πετάνε το νεκρό τους στα σκυλιά, προκειμένου να δικαιολογήσουν το βρόμικο προδοτικό ρόλο που έπαιξαν τη συγκεκριμένη μέρα, περιφρουρώντας το αστικό κοινοβούλιο από τους διαδηλωτές.
Εχθροί του λαού
Για μια φορά ακόμη, αντιστρέφεται η πραγματικότητα και τοποθετείται με το κεφάλι κάτω. Για μια φορά ακόμη, ντροπιασμένες αντιλήψεις μετατρέπονται σε ιδεολογήματα και με τη μορφή προπαγανδιστικού ενέσιμου διαλύματος καταβάλλεται προσπάθεια να εγχυθούν μέσα στο κίνημα.Εχουμε ένα μείζον πολιτικό γεγονός; ένα κόμμα, που καμώνεται ότι είναι επαναστατικό, αναλαμβάνει να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο, μη τυχόν και ξεσπάσει πάνω του η οργή των απεργών-διαδηλωτών. Το κάνει σε πλήρη συνεργασία με την κυβέρνηση, η οποία αποσύρει την Αστυνομία από τις συνήθεις θέσεις της, τις οποίες καταλαμβάνουν ορδές κρανοφόρων και ροπαλοφόρων μελών του εν λόγω κόμματος. Ακόμη και η θέση τους υποδηλώνει το ρόλο τους: πλάτη στη Βουλή - μέτωπο στους διαδηλωτές.
Αντί, λοιπόν, να έχουμε ομόφωνη, μαζική καταγγελία αυτού του κόμματος και του αστικού-χωροφυλακίστικου ρόλου που ανέλαβε να παίξει, αντί αυτό το κόμμα να στιγματιστεί ως εχθρός του λαού και προστάτης του αστικού συστήματος εξουσίας, ορισμένοι προχωρούν σε καταγγελίες μιας μερίδας διαδηλωτών που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής αυτού του κόμματος, ενώ άλλοι τηρούν ίσες αποστάσεις.
Ομως, εν προκειμένω έχουμε γεγονότα έναντι των οποίων δεν χωρούν ίσες αποστάσεις. Μπορεί κανείς να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική ορθότητα των επιλογών του συγκεκριμένου κομματιού των διαδηλωτών, να κρίνει έτσι ή αλλιώς τη σκοπιμότητα κάθε ενέργειας, όμως αυτό αφορά μια συζήτηση μέσα στο κίνημα και με όρους κινήματος. Αντίθετα, το κόμμα που περιφρουρούσε τη Βουλή, ανεξάρτητα από την κοινωνική του σύνθεση (η οποία, άλλωστε, δεν είναι περισσότερο εργατική ή λαϊκή από την κοινωνική σύνθεση των «καθαρόαιμων» αστικών κομμάτων), ανεξάρτητα από το βερμπαλισμό με τον οποίο επενδύει τον πολιτικό του λόγο, ενήργησε ως εχθρός του λαού, αναλαμβάνοντας –με σαφή και απροκάλυπτο τρόπο– καθήκοντα δύναμης καταστολής του συστήματος.
Εν προκειμένω, λοιπόν, δεν χωρούν συμψηφισμοί. Δεν μπορείς να συγκρίνεις κονωνικά και πολιτικά ανόμοιες συμπεριφορές. Δεν μπορείς να εξισώνεις τα όποια (υπαρκτά ή ανύπαρκτα ή διογκωμένα) προβλήματα στο εσωτερικό ενός κινήματος με τις αντιθέσεις αυτού του κινήματος με τους εχθρούς του στον τομέα της καταστολής, είτε πρόκειται για τις επίσημες δυνάμεις καταστολής του κράτους είτε για «εθελοντές» κομμάτων όπως ο Περισσός. Πρέπει, καταρχήν, να ξεχωρίσουμε τις διαφορετικές ποιότητες και μετά να κάνουμε την όποια συζήτηση στο πλαίσιο της «ποιότητας-κίνημα».
Οι καταγγελίες για «δολοφονική επίθεση κουκουλοφόρων» ή οι ίσες αποστάσεις αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της ηγεσίας του Περισσού, η οποία βρέθηκε στριμωγμένη και προσπαθεί να κρύψει τις πομπές της. Ακόμη και το θάνατο του δικού τους στελέχους, που αποδεδειγμένα δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τη σύγκρουση ΚΝΑΤ-διαδηλωτών, προσπαθούν να τον φορτώσουν σ’ αυτή τη σύγκρουση, βγάζοντας λάδι την κυβέρνηση. Ασελγούν πάνω σ’ έναν δικό τους νεκρό, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν το καίριο ερώτημα («γιατί περιφρουρούσατε τη Βουλή από το λαό;») και να μουτζουρώσουν την εικόνα που είδε όλος ο κόσμος: οι δυνάμεις καταστολής του Περισσού περιφρουρούσαν τη Βουλή και οι δυνάμεις καταστολής του κράτους περιφρουρούσαν τον Περισσό.
Στο θέμα θα χρειαστεί να επανέλθουμε, γιατί το θεωρούμε (και είναι) μείζονος σημασίας.
http://kokkinostupos.blogspot.com/2011/10/blog-post_6073.html#more
Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Μαύρο φαλιμέντο που στάζει σαν αίμα που πήζει
"Ανασαίνεις κάθε πρωί μεσημέρι και μπορεί και λίγο το βράδυ
Γυρεύεις τα ταξίδια για αρχή. Μετά ψάχνεις τα ταξίδια του μυαλού
Μετά απλά σταματάς ξεθεωμένος
Μυρίζεις χασίσι ξανά παρέα με τα ξερατά του προηγούμενου βραδιού"
Μια στιγμή με φωνές και τσιρίδες αρκεί για να σταματήσει η μουσική
"Ποια μουσική;" θα σου πει ο άλλος. Εδώ το μόνο που έχουμε είναι κλαγγές πολέμου
σε φθινοπωρινά σκηνικά με κίτρινες σκισμένες σάρκες
Και τα όρνεα;;
Χμμμ.. κοίτα πάνω και προσευχήσου. Μπορεί κάτι να πετάει και για μας!
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011
4/4
βασικός ρυθμός, σ'αυτό το ρυθμό θα χτυπιέσαι
κλειστοφοβικά, στα τύμπανα του "πολέμου"
και μόλις αποφασίσεις να ξεστραβωθείς έλα να τα πούμε
θα σου δείξω πώς είναι τα 7/8
κούκλα!
Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
10 ώρες πάνω στη καρέκλα, ρίζωσε ο κώλος
Μιλάμε για ρίζες νααααα, όχι μαλακίες
Μια μηχανή του κιμά νομίζω χρειάζομαι
Α! Μια που 'σαι κει φέρε και το τηγάνι και το λάδι
Κανίβαλο δε με βλέπω να καταλήγω άρα χοιρινό
Από το 1 στο 5 και το γυρνάω
2 πέσος μια μπύρα, 3 δολάρια μια πένα
1 ευρώ το παυσίπονο και μια σολ ματζόρε
Για 10 ώρες καλά είναι
Αύριο η μέρα θα χει 34 ώρες. Είμαι σίγουρος!
για να δούμε
Σάββατο 2 Ιουλίου 2011
Τοποθέτηση Δημ. Παπαδημούλη στη Βουλή 30/06/2011
Ένα τσούρμο παρακρατικών-αλλά και κρατικών-αλωνίζουν τις πλατείες και προκαλούν δημιουργώντας επεισόδια, αγκιτάτσια, παίζοντας το ρόλο του σκοτεινού υποκινητή/προβοκάτορα και του μακριού-και κοντού- χεριού του κράτους.
Όποιος δε με πιστεύει-ΠΩΣ ΤΟΛΜΑ;;!!- αρκεί να διαβάσει τις δηλώσεις των μεγάλων "φωστήρων" της αριστεράς οικουμένης βλέπε Κ.Κ.Ε (1) και ΣΥΡΙΖΑ (1) και (2) που εκτός άλλων συνεχίζουν ακόμη να παλεύουν με φαντάσματα, σκιές κι άλλα αγαπημένα α-πλάσματα.
Και όποιος συνεχίζει να αμφιβάλλει ας ρίξει μια καλύτερη ματιά στην πιο πάνω φωτογραφία. Νομίζω θα γίνει πιο ξεκάθαρο το θολό βλέμμα του "φαντομά", κλέφτη των ειρηνικών διαδηλώσεων και καρπωτή του εργατικού θυμού με σκοπό την εκτόνωση και ταυτόχρονα καταστολή του. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο εν λόγω κύριος δεν ήταν πλήρως εξοπλισμένος με κουκούλα per se αφού θεώρησε σχεδόν αδύνατη την ταυτοποίηση του με δεδομένο το άριστό του καμουφλάζ.
Φτου σας μπάτσοι του κινήματος, βρωμεροί κουκουλοφόροι!!
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
1.Είναι προφανές ότι ο κόσμος που κατεβαίνει καθημερινά στην πλατεία συντάγματος είναι ένα ετερόκλητο πλήθος που περιλαμβάνει εργαζομένους, ανέργους, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχους αλλά και αρκετούς μικροαστούς, ελεύθερους επαγγελματίες που πλήττονται και μικροαφεντικά. Όπως είπε και ένας φίλος: συναντιέται ένα συντηρητικό και ένα ριζοσπαστικό (ή έστω πιο προοδευτικό) κομμάτι ανθρώπων υπό την αιγίδα του μεγάλου συγκολλητή: της Δημοκρατίας.
2.Το ετερόκλητο πλήθος μαζί με τους δεκάδες πλέον πάγκους μικροπωλητών, την τσίκνα και τις μουσικές, έχει δώσει ένα πανηγυριώτικο χαρακτήρα στην όλη φάση. Κάτι που δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό, αν σκεφτεί καμιά ότι η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, που περικυκλώνεται από βουλή, υπουργείο, κυριλέ ξενοδοχεία και γενικά αποτελεί τουριστική ατραξιόν, έχει γίνει «γυφταριό» και χαλάει τη μόστρα της τουριστικής βιομηχανίας.
3.Το αντικειμενικά κοινό αίσθημα είναι η δυσφορία ενώ η διάθεση για συνεύρεση, συζήτηση, επικοινωνία, βόλτα, κωλοβάρεμα, παιχνίδι είναι εμφανής.
2.Το ετερόκλητο πλήθος μαζί με τους δεκάδες πλέον πάγκους μικροπωλητών, την τσίκνα και τις μουσικές, έχει δώσει ένα πανηγυριώτικο χαρακτήρα στην όλη φάση. Κάτι που δεν είναι αναγκαστικά αρνητικό, αν σκεφτεί καμιά ότι η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, που περικυκλώνεται από βουλή, υπουργείο, κυριλέ ξενοδοχεία και γενικά αποτελεί τουριστική ατραξιόν, έχει γίνει «γυφταριό» και χαλάει τη μόστρα της τουριστικής βιομηχανίας.
3.Το αντικειμενικά κοινό αίσθημα είναι η δυσφορία ενώ η διάθεση για συνεύρεση, συζήτηση, επικοινωνία, βόλτα, κωλοβάρεμα, παιχνίδι είναι εμφανής.
4.Είναι σαφές ότι ο κόσμος που συμμετέχει στις συνελεύσεις από τις 9-10μμ και μετά και ο κόσμος που κατεβαίνει για νταούλια, μούντζες και ανέμισμα ελληνικών σημαιών δεν ταυτίζεται (απόλυτα). Όποια πηγαίνει στο σύνταγμα γύρω στις 9-10μμ (ώρα έναρξης της συνέλευσης) θα δει αυτόν τον κόσμο (το συντηρητικό κομμάτι) να απομακρύνεται εκείνη την ώρα. Αυτό είναι πλέον δεδομένο και αποτυπώνεται και στις αναφορές στη συνέλευση περί των «πάνω» και των «κάτω».
5.Όσον αφορά στη δυναμική της συνέλευσης θα πρέπει να προσέξουμε την ανάδυση μιας νέας γραφειοκρατίας. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι οργανωτές των ομιλιών είναι αυτοί που σε μεγάλο πλέον βαθμό καθορίζουν το τι γίνεται. Μερικά παραδείγματα:·Από την Παρασκευή το βράδυ όπου πραγματοποιήθηκε το πρώτο έντυπο ψήφισμα δεν υπάρχει πλέον καμιά έντυπη αποτύπωση των όσων γίνονται, λέγονται και αποφασίζονται.·Από την Κυριακή οι ίδιοι άνθρωποι που εναλλάσσονται στα τραπεζάκια και συντονίζουν τη συνέλευση αποφάσισαν να περικόψουν τον χρόνο ομιλίας από 3 λεπτά σε 1,5! Αποφάσισαν να κατεβάσουν το πανό «καρφώνω την πρώτη μου λέξη: οδόφραγμα…» και να το αντικαταστήσουν με πανό της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Απέκρυψαν 2 φορές περιστατικά τραμπουκισμού της διαβόητης ομάδας περιφρούρησης προς μετανάστες και στη συνέχεια καλύψανε είτε με ψέματα είτε με τσαμπουκάδες τα περιστατικά. Αποφάσισαν να αλλάξουν τον τρόπο διανομής του λόγου (τα περίφημα χαρτάκια) επιλέγοντας ουσιαστικά σε πολλές περιπτώσεις το ποιες μιλάνε. Δεν είναι τυχαίο που συγκεκριμένα άτομα ξανά και ξανά παίρνουν το λόγο. Δεν είναι τυχαίο ότι προτάσεις που σημαίνουν πρακτική δράση θάβονται (όπως π.χ. το μπλοκάρισμα των μηχανημάτων του μετρό –κάτι που μόνο χθες έγινε από τους «δεν πληρώνω» και όχι από τη συνέλευση).
·Από την Παρασκευή όπου οι ομιλίες γινόταν πραγματικά από την οποιανδήποτε (τότε το σύστημα με τα χαρτάκια ήταν διαφορετικό, δεν έπαιζαν κληρώσεις) και φάνηκε ότι οι οργανωτές έχασαν λίγο την μπάλα ( π.χ. το άνευρο και δήθεν απολιτίκ προτεινόμενο κείμενό τους άλλαξε αρκετά, η «πραγματική» έγινε «άμεση» δημοκρατία κλπ), η πλειοψηφία των ομιλητών τείνει να αποτελείται από αριστερούς και φοιτητοπατέρες ή μέλη γκρουπούσκουλων που νομίζουν ότι βρίσκονται σε αμφιθέατρο και αγορεύουν ουρλιάζοντας για να ξεσηκώσουν χειροκροτήματα.
·Από το Σαββάτο και έπειτα, έρχονται και ξαναέρχονται σχεδόν τα ίδια ζητήματα (προϊόν των διαβουλεύσεων των οργανωτών), περιορίστηκε ο χρονικός ορίζοντας λήψης αποφάσεων (μέχρι τα μεσάνυχτα!) και είναι ηλίου φαεινότερων ότι ΔΕΝ υπάρχει καμία διάθεση και βούληση από τους οργανωτές, να γίνουν πρακτικές κινήσεις, όπως πχ το απλό μια πορεία στις γειτονιές των μεταναστών που να τους καλεί στο Σύνταγμα, παρεμβάσεις στους γύρω χώρους εργασίας, αρχίζοντας από τα φαστ-φουντάδικα όπου οι εργαζόμενες έχουν κυριολεκτικά λιώσει στη δουλειά τις μέρες αυτές (ρίξτε μια ματιά στο έβερεστ). Αυτό που ενδιαφέρει το οργανωτικό σχήμα είναι η δημιουργία ενός φόρουμ, που θα κοντρολάρετε και δεν θα προβαίνει σε τίποτα άλλο πέρα από ομιλίες και ψηφοφορίες χωρίς αντίκρισμα.
·Είναι πραγματικά μυστήριο το αν λειτουργούν οι περίφημες θεματικές ομάδες εργασίας οι οποίες ψηφίστηκαν. Η δική μου εμπειρία, που επιδίωξα να συμμετάσχω, καθώς και ορισμένων φίλων είναι ότι είτε οι θεματικές ομάδες είναι ανύπαρκτες, είτε αυτές που υπάρχουν περιορίζονται στο να σε αντιμετωπίζουν σαν «χέρια για λάντζα»: «Τακτοποίησε αυτά τα φάρμακα», «καθάρισε εκεί πέρα» κλπ, ομάδες δηλαδή που έχουν διεκπεραιωτικό ρόλο και δεν συνεισφέρουν στην συνέλευση με μια βαθύτερη επεξεργασία ζητημάτων. Συγκεκριμένα, ρωτώντας κάποιον στην γραμματεία για το αν οι θεματικές συνελεύσεις προτείνουν πράγματα στη γενική συνέλευση, η απάντηση ήταν, «όχι γιατί είναι πολλές!!!».
6.Ας πάμε τώρα στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου η οποία έχει καταλάβει κεντρική θέση στο όλο σκηνικό. Ενώ λοιπόν οι οργανωτές εμφανίζονται σαν ακομμάτιστοι και γενικώς ανοιχτοί σε προτάσεις είναι ήδη λίγο-πολύ χωμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς. Ασχέτως με την διαφωνία που έχω με τις θεωρητικές ονειρώξεις των αριστερών οικονομολόγων για λογιστικό έλεγχο του χρέους, λες και το χρέος είναι λογιστικό και όχι κοινωνικό-ταξικό ζήτημα, πρέπει να ξέρουμε ότι αυτό το αμιγώς πολιτικό μόρφωμα έχει κάτσει σαν «καπέλο» στα κεφάλια μας, καθώς το τραπεζάκι και το πανό του έχει γίνει πρώτη μούρη στο καβούρι.Για να μην πλατειάσω μπορεί η καθεμία να πληκτρολογήσει «ελε» στο google και να δει την επιτροπή «σοφών» όπου φιγουράρουν ο Λαφαζάνης (σύριζα) η Σακοράφα (διαγραμμένη βουλευτής του πασοκ), ο Παπασπύρου (πρόεδρος της αδεδυ), διάφορα συνδικαλιστικά στελέχη της ΓΣΕΕ, αριστεροί πατριώτες δημοσιογράφοι τύπου Δελαστίκ, «ευαίσθητοι» καλλιτέχνες κλπ....μιλάμε για πολύ ακομμάτιστη και απολιτικ φάση δηλαδή. Με απλά λόγια μας κοροϊδεύουν μέσα στη μάπα μας. Και ενώ υποτίθεται ότι παίζει κράξιμο στα κόμματα και τους επαγγελματίες του συνδικαλισμού η ΕΛΕ είναι εκεί και μαζεύει υπογραφούλες…
7.Φυσικά, το «καπέλο» των οργανωτών θα παραμένει στη θέση του για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί αναπαράγεται η λογική της ανάθεσης. Δεν είναι λίγες αυτές (πέραν των οργανωτών) που δικαιολογούν τα «λάθη», τα «μεμονωμένα περιστατικά» αδιαφάνειας και πολιτικαντισμού, την «διαδικασιολαγνεία», με το κλασσικό αριστερό επιχείρημα «εμείς είμαστε εδώ όλη μέρα», «εγώ είμαι τόσες μέρες άυπνος και τρέχω»… ξεχνώντας φυσικά ότι πολύς κόσμος που συμμετέχει δεν έχει αντικειμενικά χρόνο να είναι όλη την ημέρα εκεί. Ξεχνώντας ότι ο διαφορετικός βαθμός συμμετοχής δε δικαιολογεί ότι θα μας κάτσουν και στο σβέρκο. Άλλωστε υποτίθεται ότι κανείς δε μένει εκεί με το ζόρι, αλλά ατομικά (άλλη μούφα και αυτό) αποφασίζει να στηρίξει την φάση. Ο δεύτερος λόγος, είναι η έλλειψη πρακτικών δράσεων. Προς το παρόν (και ελπίζω να διαψευστώ) δεν έχει γίνει κανένας απολογισμός του τι συμβαίνει μέχρι τώρα. Παράλληλα, μια πλειάδα ομιλητών, από χθες (31/5), άρχισε να τοποθετεί στο κέντρο την ίδια τη συνέλευση ως«εργαστήρι διαπαιδαγώγησης στη δημοκρατία» ενώ οι γενικόλογες καταγγελίες της κυβέρνησης και του μνημονίου, δεν έχουν συνοδευτεί από οποιαδήποτε άλλη δράση προς αυτή την κατεύθυνση. Η ύπαρξη και η διόγκωση της συνέλευσης φαίνεται ότι αποτελεί τον μοναδικό στόχο των οργανωτών.
8.Μια ακόμη παρατήρηση για τα «μεμονωμένα περιστατικά» τραμπουκισμού μετανάστη και παράδοσης μετανάστη στους μπάτσους, από την ομάδα περιφρούρησης. Επίσης, η ίδια ομάδα έχει παρέμβει επανειλημμένα π.χ. για να αρπάξει μικρόφωνα ή να κάνει τσαμπουκά όταν από το σώμα της συνέλευσης υπάρχουν κάποιες που παρεμβαίνουν στις διαδικασίες χαλώντας τη δημοκρατική σουπίτσα. Τουλάχιστον για μένα, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι η ομάδα περιφρούρησης παίζει κατασταλτικό ρόλο. Ειδικά, οι επιθέσεις της απέναντι στους μετανάστες είναι αποτέλεσμα της θέλησης των διοργανωτών να κρατήσουν στον ίδιο χώρο και το κομμάτι των ανθρώπων που είτε είναι συντηρητικό ή ακροδεξιό, χαϊδεύοντάς παράλληλα τα αυτιά των αντιφασιστών. Αν δεν υπήρχαν πρωτοβουλίες ανθρώπων που κάνουν πράξη την αλληλεγγύη στους μετανάστες, που την πέφτουν στις ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις και συμπεριφορές, τότε θα είχαμε μόνο λεκτικές φούσκες στις οποίες αρέσκονται οι διάφοροι επαγγελματίες της πολιτικής. Άλλωστε, η «επίλυση» της κρίσης μέσω των προτάσεων της ΕΛΕ και των ειδικών της, όπου το κράτος και πάλι είναι εγγυητής για την εφαρμογή αυτών των προτάσεων (π.χ. εθνικοποιήσεις τραπεζών και επιχειρήσεων), δεν απέχει από τις κραυγές για ένα πιο αποφασιστικό και σκληρό κράτος που θα υπερασπίζεται το εθνικό ή λαϊκό συμφέρον.
9.Κλείνοντας, αν οι συνελεύσεις συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο το πράγμα σύντομα θα απονευρωθεί και θα γίνει εργαλείο των πολιτικών σκοπιμοτήτων των οργανωτών. Αν δεν μπούνε σε εφαρμογή οι θεματικές συνελεύσεις που θα έχουν χαρακτήρα εισηγητικό και βαθέματος του περιεχομένου, θα αναμασιούνται τα ίδια και τα ίδια (κυρίως) αριστερά σλόγκαν χωρίς αντίκρισμα και το περιεχόμενο δεν θα μπει ποτέ στο κέντρο της συζήτησης. Αν δεν γίνουν πρακτικές κινήσεις ενδείξεις αλληλεγγύης π.χ. πορείες στις γειτονιές των μεταναστών, αν δεν οργανωθούν πρακτικές άρνησης πληρωμών π.χ. λογαριασμοί κοινής ωφέλειας, μεταφορές και υγεία, αν δεν πάρουν πόδι οι αριστεροί πατρόνοι της ΕΛΕ και η ανοχή απέναντι στον εθνικισμό και τις ρατσιστικές συμπεριφορές…είναι δυστυχώς μαθηματικά βέβαιο ότι όλη η δυναμική που υπάρχει επί του παρόντος θα παραμένει εγκλωβισμένη στις ανατάσεις χεριών και στις μεγαλοστομίες και θα λειτουργήσει προς όφελος των νέων επίδοξων ηγεμονίσκων. Αν πραγματικά θέλουμε να «πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας» και να τα «αλλάξουμε όλα» οφείλουμε να αρχίσουμε από το ίδιο το κοινωνικό εγχείρημα της πλατείας συντάγματος, καταργώντας τους ειδικούς της πολιτικής, κάνοντας πράξεις τα συνθήματα αυτά.
Τρίτη 31 Μαΐου 2011
THE PRESS PROJECT
ΥΓ. Το link για όσους δεν βρίσκονται Ελλάδα..γι' όλους τους άλλους, ξέρετε που πρέπει να βρίσκεστε
Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Sometimes they'll tell you to just sit still
When you know that it's time to run
Sometimes they'll tell you it's all over
When you’re sure that it’s just begun
The iron wheel slowly spins around
It takes you from the cradle
'Til you're six feet underground
You can push and pull against it
But you'll ride it 'til it's through
And those who spin the wheel
Well those fuckers ride it too
Sometimes they'll tell you to move along
When you're sure you should stand and fight
Sometimes they'll tell you you're a lucky man
But the numbers they don't add up right
The iron wheel slowly spins around
It takes you from the cradle
'Til you're six feet underground
You can push and pull against it
But you’ll ride it 'til it’s through
And those who spin the wheel
Well those fuckers ride it too
The good wife rides the wheel
As the years just slip away
T.V. preacher rides the wheel
As he leads the flock astray
Lady Justice rides the wheel
But her balance is unsure
Cause the truth it lies in pieces
Scattered on the newsroom floor
Sometimes they'll tell you to just let go
When you're sure you should hold on tight
Sometimes they'll tell you your time
Will never come
When you're sure that your time's come tonight
The iron wheel slowly spins around
It takes you from the cradle
'Til you're six feet underground
You can push and pull against it
But you'll ride it 'til it's through
And those who spin the wheel
Well those fuckers ride it too
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
Το κείμενο με τη μουσική ή καλύτερα η μουσική μέσα στο κείμενο.
Κακόφωνος ίσως να φαίνεται στην αρχή ο συλλογισμός αυτός αλλά ίσως με μια πιο διεισδυτική ματιά να είναι αρμονικότερος.
Πρώτα ήταν το κείμενο. Μια σειρά από λέξεις, που συγκλίνουν (ή αποκλίνουν) σ’ ένα γενικότερο νόημα(ή όχι). Συγγραφέας ή αντιγραφέας(scriptor) ο οποίος έραψε και τελείωσε.
Παράλληλα έχουμε την μουσική και την καθολική ικανότητα της να διεισδύει «ύπουλα» και να διαταράσσει κανονικότητες και στασιμότητες. Ακόμη και μέσα σ’ ένα κείμενο.
Το ίδιο κείμενο δηλαδή ενσωματωμένο μέσα σ’ ένα τραγούδι ή η ανάγνωση με συνοδεία μουσικής στροβιλίζει τις λέξεις και τις επανατοποθετεί με μια διάταξη μέχρι πρότινος άγνωστη ή καλύτερα άφαντη.
Μια νότα η οποία θα δονήσει και θα κινητοποιήσει γωνίες τις αντίληψης και των συναισθημάτων οι οποίες είναι καλά φυλαγμένες συνειδητά ή όχι για λίγες και μόνο στιγμές, μοιραία θα μεταμορφώσει και θα εμπλουτίσει το κείμενο.
Θα μεγαλώσει τόσο όσο δεν μεγάλωσε ποτέ. Θα φουντώσει μόνο και μόνο για να επαναξιολογηθεί και να ξε-φουντώσει.Έτσι θα ξανα-αποτυπωθεί στο χαρτί πιο ζωντανό, πιο τροφαντό, πιο μυρωμένο!
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
"..κι ότι μου φτάνει μόνο να σ' ακούω να τραγουδάς"
Κάθε μέρα στην επιστροφή, ήταν εκεί. Με τη γραβάτα, το κοστούμι, το περιποιημένο μαλλί, τα στρογγυλά ματογυάλια και τη μοναξιά του στην απέναντι καρέκλα.
Οι κινήσεις ράθυμες και μετρημένες. Το βλέμμα του στο μαγικό κενό, εκεί απέναντι που ο φόβος παραμονεύει.
Συνήθως δε μιλάει, δε ξέρω αν το' χει πλέον κι ανάγκη.
Στο τέλος του γεύματος, ανάβει ένα τσιγάρο. Ιεροτελεστία, τελετή και φόρος τιμής για τη στιγμή και τίποτ' άλλο.
Το τέλος του μονολόγου της σιωπής έρχεται με το λογαριασμό: "το λογαριασμό σε παρακαλώ.."
-Καλώς ήρθες και πάλι άνθρωπε. Έφερες τίποτε για μας;
Δε στο 'χω ρωτήσει ακόμα.
Τι να με κρατάει άραγε;;
photo:MrKite
photo:MrKite
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Αγαπημένη έλα, μην περιμένεις άλλο. Με κούρασαν τα χάχανα.
Έχω ένα πίνακα μπροστά μου..Μαύρο, κόκκινο, άσπρο και λίγο κίτρινο!
"Έχω το λόγο σου, να υποθέσω;;"
Είναι απ αυτές τις στιγμές που το μόνο που ακούς είναι τους χτύπους στο στήθος. Σε σπρώχνουν, σαν προπέλες αεροπλάνου, να πετάξεις..
λίγο πριν σε κομματιάσουν, σαν προπέλες αεροπλάνου!
photo: MrKite
Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011
Χωρίς να είναι το σημαντικότερο, ούτε καν κάτι το οποίο αξιολογείται μέσα σ' αυτά που συν-αποτελούν τα σημαντικά, η απουσία του νυχτερινού ουρανού πάνω από τις μεγαλουπόλεις είναι κάτι που με χαλάει..
Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι, μηχανικά γυρνάω το κεφάλι προς τα πάνω. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ψάχνω, απλά το κάνω. Και κάθε φορά η ίδια εικόνα, ένα ψωροαστεράκι κάπου πεταμένο σε μια γωνιά και αν είμαι τυχερός το φεγγάρι να πουλάει μούρη.
Αυτά δεν είναι σοβαρά πράματα.
Ο δρόμος κάθε βράδυ είναι τραγικά φτωχός κι αυτό μου τη σπάει.
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011
Όλοι και όλες στο στόχαστρο της «Αντιτρομοκρατικής» (Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα)
0 σχόλια στις 9:20 π.μ.
Η τρομοκρατική σύλληψη και ο άγριος ξυλοδαρμός από αστυνομικούς του αγωνιστή Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου πρέπει να αποτελέσει σήμα κινδύνου για το πού οδηγεί η «αντιτρομοκρατική σταυροφορία». Το στέλεχος του Συνασπισμού και αρχισυντάκτης του portal RedNotebook συνελήφθη από μασκοφόρους της αντιτρομοκρατικής που είχαν προτεταμένα πυροβόλα όπλα, ξυλοκοπήθηκε άγρια κατά τη διάρκεια της σύλληψης και της μεταφοράς του στη ΓΑΔΑ, υπέστη εξευτελιστικές συμπεριφορές στο 12ο όροφο της ΓΑΔΑ (δημόσιο γδύσιμο, ύβρεις κτλ), και τελικά αφέθηκε ελεύθερος με ένα «συγγνώμη σε περάσαμε για άλλον που του μοιάζεις».
Η ταλαιπωρία του Δημοσθένη αποδεικνύει πόσο εύκολα μπορούν άσχετοι άνθρωποι (ακόμα και περαστικοί…) να βρεθούν στο στόχαστρο της «Αντιτρομοκρατικής».
Επιπλέον, γκρεμίζει και τις τελευταίες αμφιβολίες για το ότι οι ξυλοδαρμοί και οι εξευτελιστικές συμπεριφορές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των συλλήψεων. Ας θυμηθούμε μόνο τις καταγγελίες των συλληφθέντων για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα που υπέστησαν ανάλογες συμπεριφορές.
Η αστυνομική βαρβαρότητα όμως δεν βρίσκει εφαλτήριο μόνο στη λογική ότι δικαιώματα κι ελευθερίες πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό της διωκτικής αποτελεσματικότητας. Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και η “αστυνομοδημοσιογραφία” που έστησε και χτες βράδυ ένα ακόμα τρομοσόου για να δημιουργηθούν εντυπώσεις εν όψει της δίκης της Δευτέρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι χωρίς τις καταγγελίες του παθόντος, οι διάφοροι τιτάνες της δημοσιογραφίας και των «αποκλειστικών πληροφοριών» δεν θα είχαν βγάλει λέξη. Και είναι πραγματικά εξοργιστικό ότι η γκεμπελική επιχείρηση απόκρυψης της αλήθειας συνεχίζεται σήμερα το πρωί, με τη διαρροή ότι “ο Παπαδάτος ήταν στην πραγματικότητα μέλος ένοπλης οργάνωσης, αλλά απελευθερώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων”.
Η αποχαλίνωση της κρατικής καταστολής είναι ολοφάνερη. Είναι στο χέρι μας να οργανώσουμε μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις που θα βάλουν φραγμό στην επελαύνουσα κρατική βαρβαρότητα.
Αθήνα 14/1/2011
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)
