Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
Τι σκατά;! Και όμως μέσα στη παραζάλη της μουσικής απέκτησα τα φτερά μου, αυτά που είχα χάσει από καιρό.
Ένιωθα Θεός κι όχι μόνο. Ένιωθα Θεός πιο δυνατός από κάθε Θεό μαζί.
Από κάτω οι γνωστοί να χειροκροτούν. Μάλλον κάτι περίμεναν. Θυμάμαι δεν τους είχα ρωτήσει αλλά ήμουνα σχεδόν σίγουρος τι ήταν αυτό που περίμεναν. Το χειροκρότημα όλο και δυνάμωνε. Διέκρινα μια αυξανόμενη ανησυχία και μια διάχυτη ανυπομονησία. Ήταν όλα πλέον ξεκάθαρα το τι ήθελαν από μένα. Κι εγώ δεν είχα καμία διάθεση να το καθυστερήσω άλλο. Εξάλλου αυτό ήταν που ήθελα κι εγώ.
Ήμουνα έτοιμος να μπω στη μάχη!
Λίγο πριν το τέλος έριξα μια ματιά προς τον κόσμο. Η εικόνα ήταν συνταρακτική, αλλά ήταν η κατάλληλη για να μας σπρώξει όλους παραπέρα.
Το σκηνικό παρέπεμπε σε μοντέρνα ρωμαϊκή αρένα με πολύχρωμα φωτορυθμικά φώτα να μας στραβώνουν με το κοινό από κάτω να ζητωκραυγάζει και να επευφημεί. Ταυτόχρονα έβλεπες παντού φλας από φωτογραφικές μηχανές και κινητά στο χέρι. Ένα ήταν σίγουρο, το οπτικοακουστικό υλικό απ' εκείνο το βράδυ θα ήταν πλούσιο!
Ξαφνικά χωρίς καμιά προειδοποίηση αυτή κομματιάζεται, διαλύεται και χάνεται κι από αρένα κάτω στη γη μετατρέπεται σε αρένα πάνω απ' τη γη, μη γνωρίζοντας κανένα χωροταξικό περιορισμό. Κάπου μεταξύ των αχνών συννέφων και του πυκνού δάσους ξετυλίγεται η τελευταία πράξη.
Η προσωπική μου μάχη με τους Θεούς, σκληρή, βίαιη, σφύζουσα και ολοκόκκινη.
Αυτή δεν θα μπορούσε να έχει παρά μόνο μία και μόνο κατάληξη.
Τον ολοκληρωτικό Θάνατό τους.
Ένας Θάνατος που σήμανε την απελευθέρωση, σαν πνεύματα, ανεπεξέργαστων κι ωμών συναισθημάτων, εικόνων και μορφών. Μια σκηνή που συνειρμικά με ταξίδεψε στο μεσαίωνα και στις περιγραφές των κληρικών καθώς έκαιγαν τις μάγισσες..
Αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα που θυμάμαι. Εκεί ακριβώς ένιωσα το σπρώξιμο της Μαρίας.
"Σσσσ, πάλι εφιάλτες βλέπεις, έλα ησύχασε.." και με πήρε στη αγκαλιά της.
Ακριβώς όπως με πήραν στην αγκαλιά τους τα όνειρά μου!
Από 'κει και πέρα ήξερα τι έπρεπε να κάνω.
Το τζάκι είχε προλάβει ν' ανάψει, αυτά που έπρεπε να καούν μπήκαν σε σειρά. Και θα καούν!
Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010
Αναδημοσιεύω μια επιστολή που δε μάθαμε ποτέ αν είδε ή όχι το φως της δημοσιότητας, ελπίζω όχι πολύ ετεροχρονισμένα..
Με αφορμή τα γεγονότα στις Φοινικούδες κι έχοντας υπόψη τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό πλαίσιο που εκτυλίχθηκαν αυτά, οι λέξεις «αηδία» κι «απογοήτευση» νομίζω ωχριούν και υπολείπονται μπροστά στην ίδια την πραγματικότητα που αυτές αποτυπώνουν.
Το ιστορικό νομίζω γνωστό σε όλους, δε χρειάζεται να το επαναλάβουμε. Ο «εφαρμοσμένος» ρατσισμός, η μισαλλοδοξία κι η ξενοφοβία να κραδαίνει και να προπηλακίζει δήθεν υπέρ της προστασίας των Κύπριων ανέργων, των ταμείων του κράτους και της Ελληνικότητας του νησιού. Στόχος αυτή τη φορά του εν λόγω εθνικιστικού παραληρήματος το αντιρατσιστικό φεστιβάλ «Rainbow» που λάμβανε χώρα την ίδια στιγμή στο χώρο εκδηλώσεων του δήμου Λάρνακος.
Αποτέλεσμα της επίθεσης πολλοί τραυματίες από τη μεριά των αντιρατσιστών μ’ έναν εξ αυτών μαχαιρωμένο στο στήθος! Η αστυνομία σε αγαστή συνεργασία με τους «αγανακτισμένους» πολίτες κατάφερε να συλλάβει 6 άτομα όλα κατά κάποιο παράδοξο(;) τρόπο απ’ την μεριά των ανθρώπων που δέχονταν(!!) την επίθεση.
Αυτό εν τάχει είναι περίπου το ιστορικό. Για όσους ενδιαφέρονται υπάρχει επίσης βιντεάκι στο youtube* στο οποίο φαίνονται αρκετά από τα πιο πάνω στοιχεία.
Αυτό όμως που φαίνεται για ακόμη μια φορά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι η έμπρακτη απόδειξη της ύπαρξης κομματιών της κυπριακής κοινωνίας τα οποία μέσα στα πλαίσια μιας, αν μη τι άλλο, α-πολίτικης κουλτούρας αντιδρούν σε κοινωνικά φαινόμενα (όπως αυτό λ.χ. της οικονομικής μετανάστευσης) με υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά ανασύροντας από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας συμπεριφορές και ρητορείες μίσους και ρατσισμού.
Δε γράφω τη συγκεκριμένη επιστολή για να ερμηνεύσω , και πώς θα μπορούσε εξάλλου σε μια μόνο επιστολή να γίνει αυτό, το φαινόμενο. Αυτό που έχει κυρίως σημασία να επισημανθεί στην παρούσα φάση είναι η πράξη αυτή καθ’εαυτή.
Η πράξη δηλαδή και το εννοιολογικό της φορτίο. Είναι η πράξη σαν απόδειξη μιας βαθιάς υποκριτικής κοινωνίας και μιας κοινωνίας που τρώει από τις σάρκες της λαίμαργα και βουλιμικά. Είναι η πράξη ίσως και σαν προάγγελος άλλων πιο βαθιών αλλά και πιο σκληρών συγκρούσεων.
Σε όσους αμφέβαλλαν ή χειρότερα σε όσους εθελοτυφλούσαν μέχρι χθες θεωρώ πως σήμερα αποδεικνύεται αναμφισβήτητα το τέλμα κι η φαυλότητα που έχουν κατασκηνώσει μεγαλοπρεπέστατα σε μερίδες του κυπριακού λαού. Αυτό προφανώς αντανακλάται κι εντός βουλής κι όχι μόνο αντανακλάται αλλά ενισχύεται και επιστρέφεται με τη σειρά του οπλίζοντας αυτά τα κομμάτια του κόσμου με εύηχες λέξεις, ορολογίες και τελικά de facto νομιμοποίηση.
Καμία ωραιοποίηση όμως και καμιά εύηχη λέξη δε μπορεί να κρύψει τη σαπίλα και τη μπόχα που αναδύουν οι έννοιες, και τελικά αυτό έχει σημασία, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.Κανένας προσχηματικός λόγος δε μπορεί να αντέξει το βάρος της πραγματικότητας που εκφράζεται μ’ αυτό τον αισχρό και παράλογο τρόπο.
Ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός φαίνεται να αναζωπυρώνονται σε μια χώρα που υπέφερε και συνεχίζει να υποφέρει απ’ αυτά κι ειδικά στη σύγχρονή της ιστορία. Και αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο-και πιο προβληματικό-όταν παρατηρήσεις ποιοι είναι οι φορείς αυτής της επανεμφάνισης..Ψευδοαγωνιστές, αριβίστες, παραπλανημένοι νεαροί, φερέφωνα και εργαλεία των κομματικών μηχανισμών και ακροδεξιά απολιθώματα. Άτομα δηλαδή που είτε δεν έχουν ιδέα από ιστορία ή άτομα που έβαλαν την ιστορία στο κρεβάτι του Προκρούστη «κόβωντας» ή αντίθετα «ξεχειλώνοντας» κατά το δοκούν.
Το θετικό απ’ αυτό το περιστατικό είναι η ειλικρινής αντίδραση όλων αυτών οι οποίοι χωρίς δεύτερες σκέψεις καταδίκασαν και καυτηρίασαν τέτοιου είδους πράξεις κι ενέργειες (και προφανώς δίνω περισσότερο βάρος στην αντίδραση από μέρους των απλών καθημερινών ανθρώπων). Αυτό και μόνο δείχνει πως υπάρχουν ακόμη υγιή κομμάτια στην κυπριακή κοινωνία που μπορούν να αναγνωρίσουν και να διαχωρίσουν σοβαρές πολιτικές θέσεις και απόψεις από οπαδικούς χουλιγκανισμούς που επιμένουν να αυτοχαρακτηρίζονται ως πολιτικές πρωτοπορίες.
Μένω ως εδώ, πριν κλείσω την επιστολή μου όμως θα ήθελα να προσθέσω μια αναφορά σ’ ένα κείμενο του 19ου αιώνα την «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» από τον Κ. Μαρξ όπου ο συγγραφέας ξεκινάει ως εξής: «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα.»
Την τραγωδία την έχουμε ζήσει, αν αφήσουμε τέτοιους είδους ομάδες να συνεχίσουν να αλωνίζουν ελεύθερα σίγουρα ο ιστορικός του μέλλοντος θα εντοπίσει τις ανάλογες αντιστοιχίες με την προηγούμενη ρήση..
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Το επόμενο που θυμάμαι είναι να περπατάω κατά μήκος ενός στενού μονοπατιού που φαινόταν να βγάζει σ' ένα ξέφωτο. Το ακολούθησα λίγο μουδιασμένα λίγο μηχανικά λίγο απ' όλα. Στην αρχή έμοιαζε να είναι πολύ μακρύ και ατελείωτο αλλά έτσι όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, έτσι ξαφνικά τελείωσε. Πράγματι στην άκρη του ήταν ένα ξέφωτο, όχι όμως ένα, όπως στην αρχή πίστευα, αλλά πολλά διασκορπισμένα με το καθ' ένα να συνδέεται με το διπλανό του με στενούς διαδρόμους διαμέσου της πυκνής βλάστησης. Μου έμοιαζε σαν ιστός μιας μεθυσμένης αράχνης που προσπαθεί μάταια να κρατήσει τη συμμετρία και το προαιώνιο της σχέδιο. Σε κάθε ένα απ' αυτά τα ξέφωτα το φως ήταν περίεργο, ούτε φως του ήλιου ούτε φως της λάμπας. Κάτι παράξενο θα τολμούσα να πω, κάτι μαγευτικό αλλά και συνάμα μυστηριακό.
Εκεί υπήρχαν παγκάκια μάλλον ξύλινα ή μπορεί να 'ταν και σιδερένια, γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος, τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο. Κι όχι έναν τυχαίο κόσμο, κάθε άλλο. Ήταν όλοι άτομα που είχα πιει μαζί τους ένα ποτό, είχαμε ανταλλάξει μια φιλική κουβέντα, είχαν διασταυρωθεί τέλοσπάντων κάποτε οι ζωές μας. Αυτοί όμως μόνο, οι άλλοι-ας τους πούμε πιο κοντινοί φίλοι- έλειπαν.
Παράλληλα καθώς παρατηρούσα με περιέργεια και λαιμαργία τη σκηνή που ξετυλιγόταν αργά και ράθυμα μπροστά μου χωρίς να ακολουθεί δηλαδή η εικόνα κανέναν από τους γνωστούς φυσικούς νόμους του χρόνου, ένιωθα αυτό που, συμβατικά μέσα σ' ένα όνειρο, ονομάζουμε σώμα μας να αποκτά υπερφυσικές δυνάμεις πλημμυρισμένο με μουσική, με χρώμα, με φως.."
συνεχίζεται..
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Ο Γιώργος, σε αντίθεση με τον στενό του φιλικό κύκλο ήταν σαν όλους τους άλλους. Μια φιγούρα κοινότοπη, ένας άνθρωπος της εκκλησίας με ζωηρό ενδιαφέρον και συμμετοχή σε φιλόπτωχες ομάδες, καλός οικογενειάρχης με δυο παιδάκια-οι λατρείες της ζωής του (μαζί φυσικά με το ψάρεμα..)!
'Όπως είπαμε και προηγουμένως τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν υπήρχαν, δηλαδή υπήρξαν απλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα το οποίο να είναι τόσο σημαντικό ώστε να διαφοροποιείται η μια χρονιά απ' την άλλη.
Αυτή ήταν μια εκτίμηση που είχε κάνει τον τελευταίο καιρό.Είχε ήδη εδώ και 2 χρόνια κλείσει τα 40 του και μάλλον ξεκίνησε να βλέπει κάποια πράγματα με άλλο μάτι.Λέμε μάλλον επειδή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν όλο αυτό τον καιρό δεν τον απασχολούσαν τέτοιου είδους σκέψεις, αφού ποτέ δεν είχαν εκφραστεί τουλάχιστον με την καθαρότητα που έγινε αυτό, τον τελευταίο μήνα.
Αφορμή δεν υπήρχε, αν ρωτούσατε τον ίδιο σίγουρα θα απαντούσε: "Ποια αφορμή;;Εύκολο..!Όλ' αυτά!"Η τελευταία μεγάλη συγκίνηση, και η τελευταία πραγματική ανάσα που θύμιζε κάτι από ζωή ήταν τα χαράματα που η Μαρία -η γυναίκα του- έφερε στη ζωή τα δίδυμά τους. Ένα βράδυ όχι σαν όλα τ' άλλα και σίγουρα ένα βράδυ που το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν το σκοτάδι αλλά το φως.
Απαιτούσε σίγουρα κι άλλα και κανείς δεν θα τολμούσε να πει πως δεν είχε παλέψει για περισσότερα. Η ιστορία σε όλες τις τες μορφές όμως γράφετε μόνο με πράξεις κι αυτός δεν έπραξε κάτι δικό του εδώ και καιρό. Φανταζόταν, ονειρευόταν, χανόταν σε παραμύθια με τον ίδιο πρωταγωνιστή αλλά πάντοτε ξυπνούσε βίαια, τρομαγμένος και σαστισμένος με μια ελπίδα και μια προσμονή για τον επόμενο ονειρικό "γύρο". Συμβιβασμένος σε μια πραγματικότητα και μια καθημερινότητα όπου η ανάγκη και η φαντασία είχαν πλέον το ίδιο χρώμα και την ίδια γεύση.
Πριν περίπου ένα μήνα-αν θυμόταν καλά πρέπει να ήταν βράδυ Κυριακής προς χαράματα Δευτέρας- ξύπνησε αλαφιασμένος και καταϊδρωμένος. Ήταν έτοιμος να πιστέψει όλα όσα είχαν παιχτεί λίγα δευτερόλεπτα πριν μέσα στο μυαλό του αν δεν τον προλάβαινε η γυναίκα του και του σιγοψιθύριζε στ' αυτί πως ότι προηγήθηκε ήταν απλά ακόμη ένας από τους εφιάλτες του-που τόσο τον ταλαιπωρούσαν τον τελευταίο καιρό.
Για τον Γιώργο όμως δεν ήταν ακόμη ένας στους πολλούς. Το ίδιο πρωί καθώς έπινε τον καφέ του-μαύρο, πικρό ολόπικρο- αποφάσισε να γράψει κάτω όλα όσα θυμόταν απ' το προηγούμενο βράδυ και αυτό θα το έκανε με την πρώτη ευκαιρία." Ίσως σήμερα στη δουλειά να καταφέρω να κλέψω λίγο χρόνο αλλά το αργότερο μέχρι απόψε θα πρέπει να το 'χω γράψει".
Όπως κι έγινε. Το συγκλονιστικότερο γι αυτόν ήταν την στιγμή που το ξαναδιάβαζε, μετά τις απαραίτητες διορθώσεις (αφού όπως όλοι γνωρίζουμε τα όνειρα παίζουν περίεργα παιχνιδάκια την στιγμή που στον ξύπνιο σου πας να τα ανακαλέσεις πόσο μάλλον αν γίνεται αυτό σχεδόν μια μέρα μετά!..) και τις τελευταίες λεπτομέρειες που επέμεναν-δεν τα κατάφεραν- να κρατήσουν το φευγαλέο τους χαρακτήρα.
συνεχίζεται..
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Είτε θα συνεχίσουμε είτε θα πνιγούμε στο όνειρο της κίνησης που δεν έγινε ποτέ.
Ένα "μυθιστόρημα" για μαζικούς βιασμούς με πρωταγωνιστές πότες, πουτάνες, δασκάλους και γιατρούς. Πληθώρα αποχρώσεων του γκρίζου σε ταπετσαρίες φθινοπωρινές που εκλιπαρούν για λίγο χρώμα.
Μια πορεία συνότζιαιρη του Βέγα, ένας θίασος που "ανεβαίνει" τις σπείρες της Ανδρομέδας στα όρια της φαντασίας.
Με κίνηση δηλαδή που 'χει μέσα της τα πάντα, πληγές, χρώματα, αισθήματα, συναισθήματα..Μια αέρινη μαγική ιστορία, απ' αυτές που μπορεί και να παίζονταν στο σινεμά, αλλά που κανείς-μάλλον γι άλλους λόγους- δεν θα γυρίσει να ενδιαφερθεί.
"-Ασθενής μη περιπατητικός διεκομίσθει στο κέντρο υγείας μετά από σοβαρό ατύχημα μεταξύ των πόλεων της Πραγματούπολης και της Φαντασιούπολης. Ήταν ένα ακόμη θύμα-σπονδή στο Μολώχ* λόγω «υπερβολικού εφησυχασμού». Τα τελευταία χρόνια τα θύματα του «εφησυχασμού» έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο. Η κυβέρνηση κάνει το παν για να αυξήσει τα θύματα μέσω ενημέρωσης αλλά και επιμόρφωσης στα πλαίσια μια κεντρικής προσπάθειας πρόληψης της μείωσης του φαινομένου. Απ ότι καταλαβαίνουμε οι προσπάθειες έχουν καρποφορήσει και οι ενδείξεις μιλάνε για αύξηση του αριθμού των θυμάτων."
[*: "..Moloch whose mind is pure machinery! Moloch whose
blood is running money! Moloch whose fingers are ten armies! Moloch whose breast is a cannibal dynamo! Moloch whose ear is a smoking tomb!.." Howl by Allen Ginsberg part 2, verse 5 ] Εκτός εάν..
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
Έχω μια φλογέρα που μόνο με φλόγα ικανοποιείται
Έχω μιαν ημέρα που μόνο με φως ανασαίνει
Έχω μιαν ιστορία που μόνο με ψέματα τραγουδιέται
Έχω ένα ρεβόλβερ που μόνο με τη σιωπή μιλάει
Το φως από τις φλόγες κάνει τα ψέματα να σιωπούν ή αν προτιμάς
η σιωπή μετά τα ψέματα κάνει τις φλόγες πιο φωτεινές!
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
Την πλήρη και καθολική αποκαθήλωση της και απογοήτευση για το πόσο μακριά βρίσκονταν τα δυο μεταξύ τους ( αφού τέτοιου είδους φιγούρες έχουν την τάση από μόνες τους-και με λίγη έσωθεν βοήθεια- να παραφουσκώνονται με ανύπαρκτες πολλές φορές ιδιότητες..)
ή
την επιβεβαίωση για το πόσο σωστός και δίκαιος ήσουν στην κατασκευή της εν λόγω φανταστικής φιγούρας.
Μπροστά στο πρώτο βιώνεις τη ματαίωση και το ξενέρωμα, μπροστά στο δεύτερο χάνεις τα λόγια σου και παλαβώνεις..
Τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Κανένα, αν δεν τα ζήσεις.. επειδή όμως έχω μια μικρή υποψία ότι ο καθένας το 'χει ζήσει πιστεύω ότι υπάρχει και κατανόηση και προσωπική αντιστοιχία.
«Έχω μέσα μου ήρωες έχω κι οχτρούς
Κι οι οχτροί γίνονται ήρωες κι
οι ήρωες οχτροί.
Και κάθε μαύρη φορά ψάχνω να με βρω
"Δε με παίρνει άλλο!"
Παίρνω αυτή τη φωτιά παίρνω και το σιδερένιο κάδρο
και φτιάχνω μια λεπίδα.
Σφαδάζω κάθε φορά αλλά τουλάχιστον αλλάζω την εικόνα
και αφού ακόμα νιώθω
ακόμα είμαι..»
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
An angel came to me and said: 'O pitiable foolish young man! O
horrible! O dreadful state! Consider the hot burning dungeon thou art
preparing for thyself to all eternity, to which thou art going in such
career.' I said: 'Perhaps you will be willing to shew me my eternal lot & we
will contemplate together upon it and see whether your lot or mine is most
desirable.' So he took me thro' a stable & thro' a church & down into the
church vault. At the end of which was a mill: thro' the mill we went, and came
to a cave: down the winding cavern we groped our tedious way, till a void
boundless as a nether sky appear'd beneath us. & we held by the roots of trees
and hung over this immensity; but I said: 'If you please we will commit
ourselves to this void, and see whether providence is here also: if you will
not, I will?' But he answered: 'Do not presume, o young-man, but as we here
remain, behold thy lot which will soon appear when the darkness passes away.'
So I remain'd with him, sitting in a twisted root of an oak; he was suspended
in a fungus, which hung with the head downward into the deep. By degrees we
beheld the infinite abyss, fiery as the smoke of a burning city; beneath us,
at an immense distance, was the sun, black but shinning; round it were fiery
tracks on which revolv'd vast spiders, crawling after their prey, which flew,
or rather swum, in the infinite deep, in the most terrific shapes of animals
sprung from corruption; & the air was full of them, & seem'd composed of them:
these are devils, and are called powers of the air. I now asked my companion
which was my eternal lot? He said: 'Between the black & white spiders'n but
now, from between the black & white spiders, a cloud and fire burst and rolled
thro' the deep. Black'ning all beneath, so that the nether deep grew black as
a sea, & rolled with a terrible noise; beneath us was nothing now to be seen
but a black tempest, till looking east between the cloudes & waves, we saw a
cataract of blood mixed with fire, and not many stones' throw from us appear'd
and sunk again the scaly fold of a monstrous serpent; at last, to the east,
distant about three degrees, appear'd a fiery crest above the waves; slowly it
reared like a ridge of golden rocks, till we discover'd two globes of crimson
fire, from which the sea fled away in clouds of smoke; and ow we saw it was
the head of Leviathan; his forehead was divided into streaks of green & purple
like those on a tyger's forehead: soon we saw his mouth & red gills hung just
above the raging foam, tinging the black deep with beams of blood, advancing
towards us with all the fury of a spiritual existence. My friend the angel
climb'd up from his station into the mill; I remain'd alone; & then this
appearance was no more, but I found myself sitting on a pleasant bank beside
a river by moonlight hearing a harper, who sung to the harp; & his theme was:
'The man who never alters his opinion is like standing water, & breeds
reptiles of the mind.' But I apose and sought for the mill, & there I found
my angel, who, surprised asked me how I escaped? I answer'd: 'All that we saw
was owing to your metaphysics; for when you ran away, I found myself on a bank
by moonlight hearing a harper. But now we have seen my eternal lot, shall I
shew you yours?' He lugh'd at my proposal; but I by force suddenly caught him
in my arms, & flew westerly thro' the night, till we were elevated above the
earth's shadow; then I flung myself with him directly into the body of the
sun; here I clothed myself in white & taking in my hand Swedenborg's volumes,
sunk from the glorious clime, and passed all the planets till we came to
Saturn: here I staid to rest, & then leap'd into the void between Saturn &
fixed stars. 'Here', said I, 'Is your lot, in this space, if space it may be
call'd.' Soon we saw the stable and the church, & I took him to the altar and
open'd the bible, and lo! It was a deep pit, into which I descended, driving
the angel before me; soon we saw seven houses of brick; one we enter'd; in it
were a number of monkeys, baboons, & all of that species, chain'd by the
middle, grinning and snatching at one another, but witheld by the shortness
of their chains: however, I saw that they sometimes grew numerous; and then
the weak were caught by the strong, and with a grinning aspect, first coupled
with, & then devour'd, by plucking off first one limb and then another, till
the body was left a helpless trunk; this, after grinning & kissing it with
seeming fondness, they devour'd too; and here & there I saw one savourily
picking the flesh off of his own tail; as the stench terribly annoy'd us both,
we went into the mill, & in my hand brought the skeleton of a body, which in
the mill was Aristotele's analytics. So the angel said: 'Thy phantasy has
imposed upon me, & thou oughtest to be ashamed.' I answered: 'We impose on one
another, & it is but lost time to converse with you whose works are only
analytics.' Opposition is true friendship. (PLATES 21-22) I have always found
that angels have the vanity to speak of themselves as the only wise; this they
do with a confident insolence sprouting from systematic reasoning, Swedenborg
boasts that what he writes is new; Tho' it is only the contents or index of
already publish'd books. A man carried a monkey about for a shew, & because
he was a little wiser than the monkey, grew vain, and conciev'd himself as
much wiser than seven men. It is so with Swedenborg: He shews the folly of
churches & exposes hypocrites, till he imagines that all religious, & himself
the single one on earth that ever broke a net. Now hear a plain fact:
Swedenborg has not written one net truth, now hear another: he has written all
the old falsehoods. And now hear the reason. He conversed with angels who are
all religious & conversed not with devils who all hate religion. For he was
incapable thro' his conceited notions. Thus Swedenborg writings are a
recapitulation of all superficial opinions, and an analysis of the more
sublime but not further. Have now another plain fact. Any man of mechanical
talents may, from the writings of Paracelus or Jacob Behmen, produce ten
thousand volumes of equal value with Swedenborg's, and from those of Dante or
Shakespeare an infinite number. But when he has done this, let him not say
that he knows better than his master, for he only holds a candle in sunshine.
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
Νομίζω λίγο δύσκολο να κρατηθεί κάποιος και να μη χαμογελάσει βλέποντάς το..
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
"Μοιάζουν με μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε.."*
Μέχρι να φτάσεις στο μαύρο των χρωμάτων μοιραία θα περάσεις μέσα από το πολύχρωμο όλων των άλλων
αλλά δυστυχώς καίει το πολύ χρώμα την επιδερμίδα, έτσι δεν είναι;
Έχω πολύχρωμα δώρα τυλιγμένα σε ολόμαυρες κορδέλες, άραγε να σημαίνει κάτι; μπα, δε νομίζω!
Εδώ τρέμει το κομμάτι της γης που στέκομαι επάνω, που να κοιτάξω να βρω το άλλο που μου είχα υποσχεθεί;
Έλα να με καμαρώσεις να με χαρείς, να σε χαρώ και μετά να χαθείς..να σε χάσω
Κόκκινα όνειρα σε υπνωτισμένους ουρανούς, χάσκουν κάπου ψηλά στο νου
Μπλα μπλα μπλα μπλα...
Πόσο ακόμα για να τελειώσει;
Τώρα, μόλις πριν σβήσει το τσιγάρο..υπομονή
Κάτι άλλο ήθελε ν' ακούσω, αλλά άκουσα αυτό που ήθελα
Έλιωσαν τα χιόνια όπως πάντα στην ώρα τους, αλλά δεν τα πρόλαβα
Πόσο ήσυχα το βράδυ στο δάσος!
Εδώ Ορίζοντας!
*στίχος από Π.Παυλίδη
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
{Road tripping with my two favourite allies..
"Είχα δει τα μάτια της, σίγουρα κάτι προσπαθούσαν να μου πουν αλλά κι εγώ δε θα μπορούσα να την περιμένω άλλο."
Αυτά σκεφτόταν ο ήρωάς μας καθώς κατέβαινε τα στενοσόκακα, από το σπίτι του που ήτανε ψηλά πάνω στο βουνό κάτω προς την παραλία.
Κλασικό θέμα προς συζήτηση το πόσο κωλόφαρδος ήταν που η γιαγιά του αφήνοντας τα εγκόσμια επέλεξε τα μούτρα του για να του αφήσει το σπίτι της!
Τέλοσπάντων σε άλλη φάση μπορεί και να επιστρέψουμε στο θέμα..
Είχε κατέβει τα τελευταία μέτρα προς την παραλία και τα πόδια του ήδη ήταν μισοχωμένα στην άμμο.
Εκεί βρήκε τους άλλους.Το είχαν στρώσει το τραπέζι και περίμεναν την αρχοντομουτσουνάρα του να εμφανιστεί, όπως κι έγινε-καθυστερημένα μεν στα φυσιολογικά πλαίσια(γι' αυτόν) δε.
Η "σκατοπαρέα του" όπως λάτρευε να τη χαρακτηρίζει τελείωσε ήδη τις πρώτες δυο γύρες. Έπρεπε να βιαστεί.Έπρεπε να τους προλάβει αφού αυτοί είναι χειρότεροι κι από αεροπλάνο που μόλις έχεις χάσει.
Προσπάθησε ειλικρινά με όλες του τις δυνάμεις αλλά ήταν αργά, αυτοί είχαν ήδη "απογειωθεί" κάπου μεταξύ τροπόσφαιρας και στρατόσφαιρας ενώ αυτός πάσκιζε ίσα ίσα να "σηκωθεί" απ' την καρέκλα του.
Αυτό ήταν όμως τελικά που είχε ανάγκη απόψε.Ήθελε να κλέψει λίγο από την χαρά και την ανεμελιά τους.
Τις τελευταίες βδομάδες είχε "στεγνώσει"απ' όλα αυτά. Περπατούσε και παντού έβρισκε πράγματα να τον ενοχλούν. Παρορμητικά έμπαιναν προς ανάλυση και κλοτσηδόν έβγαιναν. Ξεθώριασαν λίγο τα χρώματα και έχασαν την ουσία τους οι μυρωδιές.
Τσάκωσε τον εαυτό του να ζηλεύει τους "χαμογελαστούς" και τους "ερωτοχτυπημένους" σάμπως και δεν ήξερε τι πραγματικά σήμαινε αυτό.
Είχε φτάσει αισίως στο 4ο ποτήρι και η «σωτηρία» για το συγκεκριμένο βράδυ ακουγόταν σαν ανέκδοτο.Ήταν το σημείο εκείνο που οι λέξεις μουδιάζουν και το μυαλό χορεύει σαν αφηνιασμένο άλογο.Μέσα-έξω-πάνω-κάτω-πριν-μετά-ίσως-διότι-γιατί-αφού-γαμώτο!
Επέστρεφε συνέχεια στην αρχή. Ήξερε τι έβλεπε και ήξερε που ήταν, στ' αρχίδια του όμως..
Τ΄αποφάσισε για κείνο το βράδυ :"Θα χαθώ επειδή με παίρνει".Ένιωθε την ασφάλεια της παρέας αλλά κυρίως της άμμου που πατούσε επάνω.Ήταν σίγουρος πως ότι και να γίνει το ξημέρωμα θα τον βρει δίπλα στο κύμα.."
Το ξυπνητήρι χτυπούσε εδώ και μισή περίπου ώρα. Θ' αργούσε σίγουρα για τη δουλειά..Τι ωραία!
..fully loaded we got snacks and supplies}
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
Αν θέλουμε να μιλήσουμε, για το σύνολο των προσωπικών στιγμών, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε και ζωή δεν μπορεί παρά να επιστρέψουμε ακριβώς στο ίδιο σημείο μ' αυτό που ξεκινήσαμε.
Διότι παρά το ενιαίο του βιώματος αυτό που ασθμαίνοντας και πολλές φορές βρίζοντας ονομάζουμε "βίος" δεν είναι παρά το σύνολο πολλών κομματιών που έχουμε από πριν ονομάσει "στιγμές".
Φυσικά μια τέτοια υπεραπλουστευμένη προσέγγιση δε θα οδηγήσει πουθενά παρά στην κατά την άποψή μου αποθέωση του ρασιοναλισμού και της στείρας εκλογίκευσης.
Σ' αυτή την σκέψη δηλ. του συνόλου των πολλών κομματιών πιστεύω θα πρέπει να προστεθεί και το ανείπωτο, το μη-εκλογικεύσιμο της "υπέρ-στιγμής".
(Ο τελευταίος νεολογισμός μπήκε αφού δεν βρήκα κάτι άλλο καλύτερο στη θέση του)
Και τι εννοώ υπερ-στιγμή;
Αυτό το βιωματικό κομμάτι το οποίο περνάει μέσα και πάνω από την δυνατότητα, την όποια δυνατότητα, νοητικής ανάλυσης και μεταβολισμού.
Αυτό δηλαδή που δεν το αισθάνεσαι με καμιά από τις αισθήσεις σου αλλά το ακουμπάς μόνο με τις "συν-αισθήσεις".
Μ' αυτό σαν "κόλλα" θεωρώ πως θα γίνει μια δίκαιη "συγκόλληση" όλων των προηγούμενων στιγμών.
Φυσικά είναι αδύνατη κάθε φορά η εν λόγω μικροσκοπική ανάλυση και ο τεμαχισμός.
Και αυτό επειδή θα ήταν παραλυτικό κι αυτοστραγγαλιστικό αφού η ζωή δεν μπορεί να τεμαχιστεί ούτε να σταματήσει για "εξηγήσεις".Η απλή υποψία όμως της ύπαρξης της "υπερ-στιγμής" σαν δομικό στοιχείο-και δει "κόλλα"- απελευθερώνει και επανατοποθετεί τον άνθρωπο σε μια θέση καινοφανούς ετοιμότητας με ανοικτές τις πόρτες της αντίληψής του.
Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
"Τι θα ήσουν αν δεν ήσουν αυτός που είσαι τώρα;"
Εν πολλοίς μια ανούσια ερώτηση, μια ερώτηση απ' αυτές που πέφτουν στη συζήτηση, όταν πέφτουν δλδ αφού κακά τα ψέματα δεν είναι κι απ' τις πιο συνηθισμένες των ερωτήσεων, όταν είναι εμφανές εκατέρωθεν πως η συζήτηση οδηγείται σε τέλμα.
Προσφάτως ήμουνα παρών σε μια τέτοια συζήτηση η οποία οδηγήθηκε λίγο πριν το τέλος της σ' αυτό το μονοπάτι.
Επαναλαμβάνω ανούσια μεν η ερώτηση και κατ' επέκταση η προδιαγραφόμενη απάντηση απλά θέλω να αποτυπώσω μια μετα-σκέψη( ;) ) την οποία ελαφρώς επεξεργάστηκα στην άνεση του γραφείου μου:
Η χαλαρότητα με την οποία πολλές φορές χρησιμοποιείται η γλώσσα-μηδενός εξαιρουμένου- νομοτελειακά οδηγεί σε παρερμηνείες και παρεξηγήσεις πχ. λες κάτι άλλο απ' αυτό που θα ήθελες να πεις, διορθώνοντάς το μόνο και μόνο για να το κάνεις, τις περισσότερες φορές, χειρότερο.
Φυσικά στο πιο πάνω σχήμα υπάρχουν 3 τουλάχιστον συνιστώσες. Η μια και πιο βασική είναι η πρωτογενής σύλληψη της ιδέας η οποία στη συνέχεια θα γίνει σκέψη μ' όλα τα συμπαρομαρτούντα της δλδ. τις λέξεις, τις προτάσεις, τη σύνταξη όλων αυτών, μετά δευτερογενώς έχουμε την άρθρωση του λόγου όχι σαν μια ανατομική λειτουργία του φωνοπαραγωγού τμήματος του ανώτερου αναπνευστικού( που είναι φυσικά κι αυτό αλλά σε πιο μικρό βαθμό..) αλλά περισσότερο σαν την χρήση του σωστού λεξιλογίου με την σωστή έμφαση και τον σωστό φωνητικό χρωματισμό. Ένα ραφινάρισμα με άλλα λόγια κι ένα καλό ξεσκαρτάρισμα του τελικού κομματιού της πρωτογενούς διαδικασίας.
Τέλος(;) είναι το τριτογενές κομμάτι, αυτό του "άλλου". Παίρνω δλδ την αντιληπτική ικανότητα και δυνατότητα του "άλλου" σαν μια ενιαία οντότητα η οποία προφανώς μπορεί να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, απλά για χάριν οικονομίας του ποστ αφήνω το κέντρο βάρους και το σημείο αναφοράς στο πρώτο πρόσωπο.
Κάπου σ' αυτό το τριαδικό σύστημα υπάρχει κάθε φορά μια εμπλοκή, μια διαρροή άρα και μια εκ των πραγμάτων δυσλειτουργία. Προσωπική μου εκτίμηση το πιο ευένδοτο από τα πιο πάνω σημεία, άρα και το πιο πιθανό να παρουσιάσει πρόβλημα, είναι η πιστή μετατροπή της πρωτογενούς διαδικασίας στη δευτερογενή. Τα "εργαλεία μεταποίησης" με άλλα λόγια τα οποία είναι τα εξής..ένα: η ικανότητα του να ελίσσεσαι μέσα στη γλώσσα με άνεση, αβίαστα και με αυτοπεποίθηση πάσχει.
Άλλοτε σε άλλο βαθμό αλλά πάσχει. Και τι σημαίνει αυτό;
Απλά πως ακόμη και σωστά να έχει συλληφθεί η ιδέα όπως και σωστά να έχει αναλυθεί, η αναπαραγωγή της με τη μορφή λόγου υπολείπεται.
Ο βαθμός στον οποίο υπολείπεται κάθε φορά ορίζει και καθορίζει αν θα υπάρξει ή όχι παρερμηνεία.Κατ' αρχάς εσωτερική-από την πρωτογενή στη δευτερογενή- και κατ' επέκταση εξωτερική -από τον λόγο στον "άλλο" και στην αντίληψή του..
Πιο σχηματικά όσο μεγαλώνει ο βαθμός υπολειπόμενου ανεπεξέργαστου πρωτογενούς υλικού τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες να πεις κάτι άλλο απ' αυτό που ξεκίνησες αρχικά να εκφράσεις.
Και από κει και πέρα κλάφτα Χαράλαμπε..
Η τελειότητα για μένα δεν είναι το ζητούμενο, ειδικά σ' ένα τέτοιο θέμα όμως θεωρώ θεμελιώδες στοιχείο τη μελέτη όλων των πιο πάνω(και της γλώσσας αυτής καθ' εαυτής) αν θέλουμε τουλάχιστον σε επίπεδο διαπροσωπικής και «διακειμενικής» σχέσης να ανέβουμε πιο ψηλά στην ανθρώπινη εξελικτική σπειροειδή "ανεμόσκαλα".
Και τι πιο καταλυτικό να εννοούμε αυτά που λέμε αλλά ακόμη πιο σημαντικό να λέμε αυτά που εννοούμε..
Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Ήταν όμορφα τα ρούχα που φορούσε, δεν τη θύμιζαν καθόλου
γι' αυτό ήταν όμορφα
Ήθελαν τα μάτια μου να ξεκουραστούν, ίσως ήθελαν να χορέψουν
γι' αυτό την κάρφωσαν
Ήθελα να ορμήξω έξω απ' το φανταστικό
γι' αυτό σφήνωσα το μηδέν στον παρονομαστή
Ευτυχώς πριν απλώσω τα ξερά μου, τα "έλουσα" ελπίδα
και τ' άναψα
Προς στιγμή πήγα να ξεχάσω πως δε θα άλλαζε
κάτι άλλο εκτός απ' το πανωφόρι..
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Μαλακισμένες οι λέξεις δε μ' αφήνουν πολλές φορές να μιλήσω..
Η απορία μου:
φταίει το πιστόλι ή η σφαίρα;
Φταίει η πέτρα ή το χέρι;
"Overstimulation numbs me.."
Αντίο μαλάκα, εσύ κι η ευφάνταστες δικαιολογίες σου!
Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010
Πιο κάτω αναδημοσιεύω ένα άρθρο του Π.Κονδύλη το οποίο βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον και αρκετά επίκαιρο..
Το "ψάρεψα" απ' εδώ
Εννοιολογική σύγχυση και πολιτική εκμετάλλευση
Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ | Κυριακή 3 Μαΐου 1998 | ΤΟ ΒΗΜΑ
Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ωστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Οσο ο Αλβανός, π.χ., δεν έχει στην Ιταλία τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό, μπορούμε stricto sensu να μιλάμε για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα.
Βεβαίως, τα κράτη μπορούν να βαφτίζουν ορισμένα τουλάχιστον από τα δικαιώματα, τα οποία δίνουν στους πολίτες τους, «ανθρώπινα δικαιώματα», όμως η έκφραση αυτή θα είχε νόημα μόνον εάν το κράτος επεφύλασσε αποκλειστικά στους δικούς του υπηκόους τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος», όπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σε ενάντια περίπτωση κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δικαιώματα τα οποία θεωρούνται κατ\’ εξοχήν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας ή της ελευθερίας του λόγου, είναι δυνατό να τα απολαύσουν άτομα που βρίσκονται έξω από τα σύνορά του. Και αντίστροφα: κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως ορισμένα δικαιώματα που θεωρούνται πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης.
Εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους
Η κατάσταση στον σημερινό κόσμο είναι σαφής: δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων, να κατέχουν όλα τα δικαιώματα (είτε αυτά λέγονται πολιτικά και αστικά είτε λέγονται ανθρώπινα) ανεξάρτητα από το πού γεννιούνται ή το πού βρίσκονται. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να χορηγήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το οποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε ίση και άμεση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα απ\’ αυτό ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνο όποιος εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα μπορεί και να θεωρήσει τον κάθε άνθρωπο υπό μόνη την ιδιότητά του ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλετικά ή εθνικά κατηγορήματα, και να του χορηγήσει ανθρώπινα δικαιώματα.
Η εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους στο μέλλον, και επομένως η καθιέρωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έτσι όμως δεν θα επιτυγχανόταν αυτόματα η εναρμόνιση ανάμεσα στην ηθική – κανονιστική και στη νομική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και μάλιστα υπό την αιγίδα της πρώτης. Γιατί το παγκόσμιο κράτος θα μπορούσε, π.χ., να καθιερώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα υπό συνθήκες μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας και σπάνης αγαθών, έτσι ώστε τα δικαιώματα αυτά πολύ λίγο θα αντιστοιχούσαν στις σημερινές δυτικές ηθικές – κανονιστικές αντιλήψεις. Οποιος λοιπόν είναι σε θέση να κάνει εννοιολογικές διακρίσεις, δεν μπορεί να θεωρήσει αναγκαία τη σχέση ανάμεσα στην εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους και στην ηθικοποίηση της παγκόσμιας κοινωνίας, όπως αρέσκονται να πράττουν οι οπαδοί του ηθικού οικουμενισμού.
Η διαφορά όμως ανάμεσα στις δύο παραπάνω έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταφαίνεται και αν κάνουμε μιαν αισιόδοξη υπόθεση. Εννοούμε το εξής: είναι δυνατό να μην εγκαθιδρυθεί ένα παγκόσμιο κράτος, αλλά παρ\’ όλα αυτά να επικρατήσει καθολικά το ηθικό – κανονιστικό περιεχόμενο εκείνου που ονομάζουμε σήμερα «ανθρώπινα δικαιώματα», γιατί όλα τα κράτη ανεξαιρέτως θα το καθιστούσαν γνώμονα και οδηγό προκειμένου να διατυπώσουν τα πολιτικά και αστικά δικαιώματα που παραχωρούν στους υπηκόους τους. Αυτό σημαίνει: τα ηθικά αιτήματα μπορούν να ικανοποιηθούν και χωρίς να καταφύγει κανείς στη ρητορική των πανανθρώπινων δικαιωμάτων, και όποιος θεωρεί τούτην εδώ κενή δεν ανήκει σώνει και καλά σε όσους χαίρονται όταν γίνονται αυθαίρετες συλλήψεις και βασανιστήρια, όπως αφήνουν συχνά να εννοηθεί οι οπαδοί της οικουμενικής ηθικής.
Συμπέρασμα: η πρόταση «δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα» είναι αυτονόητη αν δεν τη συγχέουμε με κανέναν τρόπο και σε κανένα επίπεδο με τις προτάσεις «δεν είναι ορθό να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα (με την ηθική – κανονιστική έννοια)» και «δεν θα υπάρξουν ποτέ ανθρώπινα δικαιώματα». Η πρόταση «δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα» επιβεβαιώνεται άλλωστε καθημερινά από την πολιτική, νομική και αστυνομική πρακτική της ίδιας της «Δύσης», η οποία προσπαθεί να παρακάμψει τις οδυνηρές έσχατες συνέπειες της δικής της προπαγάνδας περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εμμένοντας στην κρίσιμη διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα και δίδοντας το προβάδισμα στα δεύτερα, δηλαδή αρνούμενη να αναγνωρίσει όλα τα δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων.
Η συνταγή της Δύσης για το «κράτος δικαίου»
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ασκούνται πάντοτε υπό την επιφύλαξη των (εθνικών, «ευρωπαϊκών» κτλ.) κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το κάθε κυρίαρχο κράτος ή η κάθε κυρίαρχη εξουσία έχει το δικαίωμα να συλλαμβάνει ανθρώπους από άλλες χώρες μόνο και μόνο επειδή αυτοί εισέρχονται ή παρεπιδημούν, δίχως άδεια, στην επικράτειά της, όμως δεν έχει, π.χ., το δικαίωμα να τους ξυλοκοπήσει, γιατί η ίδια διακηρύσσει το ανθρώπινο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας λες και η σύλληψη καθ\’ εαυτήν δεν αποτελεί eo ipso άρση του δικαιώματος του ατόμου να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει! Με αυτή τη συνταγή η Δύση νομίζει ότι «δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», όμως το κάνει με αντίτιμο τη λαθραία εισαγωγή των αρχών και της πρακτικής του «κράτους δικαίου» μέσα στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι απελαύνονται, υφίστανται βέβαια τη μοίρα τους σύμφωνα με τις (μεταβλητές) διατάξεις του «κράτους δικαίου», όμως δεν την υφίστανται επειδή δεν είναι άνθρωποι, παρά επειδή δεν είναι Γάλλοι, Ελληνες, Γερμανοί κτλ. Στην κρίσιμη αυτή περίπτωση αποφασιστικό αποδεικνύεται το κριτήριο της εθνικότητας, όσα και αν ισχυρίζεται η ρητορική της Δύσης περί «αξιοπρέπειας του ανθρώπου» κ.τ.τ. Το «κράτος δικαίου» εμφανίζεται εδώ καταχρηστικά ως φύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμπεριφέρεται εξίσου ανακόλουθα όσο και ένας οπαδός του ηθικού οικουμενισμού, ο οποίος, όταν βρίσκεται σε μια ξένη χώρα και αντιμετωπίζει δυσκολίες, προκειμένου να διευκολυνθεί δεν τηλεφωνεί στην… ανθρωπότητα, αλλά στην πρεσβεία της χώρας εκείνης που έχει εκδώσει το διαβατήριό του.
Επιλεκτική επίκληση και χρήση
Η εννοιολογική σύγχυση συχνότατα βολεύει εξαιρετικά τα άτομα και τα κράτη, επειδή συγκαλύπτει κραυγαλέες αντιφάσεις ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη. Ωστόσο η δική μας πρόθεση εδώ δεν είναι να εξαναγκάσουμε κατά κάποιο τρόπο τα δρώντα υποκείμενα να υιοθετήσουν ηθικά «ορθολογική» συμπεριφορά, αποσαφηνίζοντας τις έννοιες και ξεσκεπάζοντας ασυνέπειες και υποκρισίες. Τέτοιες δουλειές μπορεί να τις αφήσει κανείς στους πολλούς υψηλόφρονες φιλοσόφους, οι οποίοι περιμένουν την ώρα της πανηγυρικής τους εμφάνισης. Η εννοιολογική σύγχυση και η αμφιλογία θα επικρατούν στην παγκόσμια σκηνή όσο επικρατούν και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους. Και η πολιτική εκμετάλλευση των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» θα καταφαίνεται πρώτα πρώτα στην επιλεκτική τους επίκληση και χρήση με βάση εξωηθικά κριτήρια.
Ηδη την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η προγραμματική επιστράτευση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εναντίον του «ολοκληρωτισμού» δεν εμπόδισε τις στενές συμμαχίες του δυτικού στρατοπέδου με ωμές δικτατορίες. Η πολύ διαφορετική συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών, π.χ., έναντι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, μολονότι και οι δύο αυτές χώρες αντιμετωπίζουν κατά τον ίδιο τρόπο τα «ανθρώπινα δικαιώματα», μαρτυρεί ότι η Δύση δεν εννοεί να ξεκόψει από τις παραδόσεις της στο σημείο αυτό. Βεβαίως, τα διδακτικά παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Ας περιοριστούμε λοιπόν σε μια γενική παρατήρηση. Η πολιτική εκμετάλλευση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δηλαδή η χρήση τους ως μέσου πίεσης και επέμβασης, είναι αναπόδραστη ήδη λόγω του γεγονότος ότι τα τέτοια «δικαιώματα» μπορούν να επιβληθούν μονάχα από τους ισχυρότερους πάνω στους ασθενέστερους, το αντίστροφο όμως είναι αδύνατο να γίνει, ούτε είναι δυνατό στην περίπτωση αυτή να υπάρξουν οποιεσδήποτε θεσμικές ρυθμίσεις.
Επαναλαμβάνουμε: εδώ δεν καυτηριάζουμε ηθικά παραπτώματα, αλλά περιγράφουμε μια κατάσταση μέσα στην οποία τα ηθικά παραπτώματα είναι αναπόδραστα. Αναπόσπαστο στοιχείο της περιγραφής αυτής είναι βέβαια και η επισήμανση της αντίφασης ανάμεσα στην εξιδανικευμένη εικόνα των δρώντων υποκειμένων για τον εαυτό τους και στην πραγματική τους ιδιοσυστασία και πρακτική. Πριν από λίγα χρόνια ακόμη παρόμοιες επισημάνσεις προέρχονταν συχνά από τα αναλυτικά εργαστήρια της μαρξιστικής «Αριστεράς», στο μεταξύ όμως η πηγή αυτή έχει στερέψει. Μετά την κατάρρευση της ουτοπίας της Ανατολής η εξημερωμένη πλέον δυτική «Αριστερά» έχει εγκολπωθεί την ουτοπία της Δύσης, δηλαδή την ουτοπία μιας παγκόσμιας κοινωνίας που τείνει προς την αρμονία πάνω στη βάση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ψευδαισθήσεις «αριστερών»
Διάφοροι «αριστεροί», και μάλιστα πρώην κομμουνιστές ή φιλοκομμουνιστές, επιστρατεύουν σήμερα ποικίλες εκλογικευτικές ακροβασίες προκειμένου να προσαρμόσουν την «προοδευτική» τους συνείδηση στην πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την αμερικανική νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο. Η παθιασμένη ομολογία πίστεως στα «ανθρώπινα δικαιώματα» τους προσφέρει τη δυνατότητα να στήσουν γέφυρες συμβιβασμού ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν χωρίς να εξευτελισθούν φανερά, γιατί αυτήν την ομολογία πίστεως στην ιδεολογία του πρώην εχθρού την καλύπτουν πίσω από την δήθεν εμμονή στο αρχικό «ανθρωπιστικό ιδεώδες» της «δυτικής Αριστεράς». Ετσι, η ίδια εκείνη «Αριστερά», η οποία χθες ακόμη έπαιζε τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» (Λένιν) στις διάφορες εκστρατείες ειρήνης του Κρεμλίνου και δεν υπέφερε την έκφραση «ανθρώπινα δικαιώματα», όταν αυτή έβγαινε από τα χείλη του Ρίγκαν και της Θάτσερ η ίδια εκείνη «Αριστερά» αποτελεί σήμερα τον «χρήσιμο ηλίθιο» των πολυεθνικών εταιρειών και του οικουμενιστικού αμερικανισμού. Κίνητρά της είναι η πολιτική αφέλεια και τα χειροπιαστά κοινωνικά οφέλη, αν και σε πολύ διαφορετικές δόσεις και μείξεις εκάστοτε.
Βέβαια, πολλοί «αριστεροί» τρέφουν ακόμη την ψευδαίσθηση ότι εκπροσωπούν την αντίθεση προς το «σύστημα», μόνο και μόνο επειδή ενίοτε επικαλούνται την ιδεολογία του συστήματος ενάντια στην πραγματικότητά του. Ετσι πορίζονται τον άσπιλο μανδύα, τον οποίο κατόπιν φορούν επιδεικτικά. Η ιδεολογία όμως του συστήματος, δηλαδή η συνείδησή του, αποτελεί εξίσου μέρος του όσο αποτελεί και η πρακτική του, δηλαδή η κοιλιά του. Και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι εδώ η κοιλιά κοιμάται λιγότερο από τη συνείδηση και την κατευθύνει.
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι πολιτικό εργαλείο μέσα σε μια πλανητική κατάσταση, η πυκνότητα της οποίας καθιστά βέβαια απαραίτητη τη χρήση οικουμενιστικών ιδεολογημάτων, μέσα στην οποία όμως η δεσμευτική ερμηνεία των ιδεολογημάτων αυτών συνεχίζει να εναπόκειται στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των ισχυρότερων εθνών.
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» υπόκεινται στην επαμφοτερίζουσα λογική αυτής της κατάστασης και αντικατοπτρίζουν τις αντιφάσεις και τις εντάσεις που σημαδεύουν κατά τρόπο δραματικό την παγκόσμια κοινωνία. Γι\’ αυτό ο αγώνας για την ερμηνεία τους αναγκαστικά θα μετατραπεί σ\’ έναν αγώνα μεταξύ ανθρώπων γύρω από ό,τι θεωρεί εκάστοτε ο καθένας τους δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Αυτός ο αγώνας περί ερμηνείας έχει αρχίσει από καιρό ανάμεσα σε «Βορρά» και «Νότο» ή «Δύση» και «Ανατολή» και οξύνεται στον βαθμό όπου τα δισεκατομμύρια του «Νότου» ή της «Ανατολής» ερμηνεύουν όχι τυπικά, παρά υλικά τα «ανθρώπινα δικαιώματα», απαιτώντας μια ουσιαστική ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου χωρίς να τους ενδιαφέρει η ηθική των χορτασμένων. Οπως η εσωτερική λογική του «ελεύθερου εμπορίου», έτσι και η εσωτερική λογική των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» θα στραφεί σύντομα εναντίον της Δύσης, και τότε αυτή θα εγκαταλείψει τις σημερινές ιδεολογικές της θέσεις. Είναι βέβαια πολύ αμφίβολο αν κι έτσι ακόμη θα μπορέσει να κερδίσει τους τρομακτικούς αγώνες κατανομής, οι οποίοι θα συγκλονίσουν τον 21ο αιώνα.
Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ | Κυριακή 3 Μαΐου 1998 | ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Για να το πούμε ακριβέστερα: εν έτη 1998 δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν θα υπάρξουν στο μέλλον. Η διαπίστωση αυτή είναι αναπόδραστη αν επιθυμούμε να ορίσουμε την έννοια του «δικαιώματος» και του «ανθρώπινου δικαιώματος» αυστηρά και αδιαφορώντας απέναντι σε πολιτικές – ιδεολογικές σκοπιμότητες. «Δικαίωμα» δεν είναι κάτι που απλώς διάγει βίο φαντάσματος μέσα στα κεφάλια των φιλοσόφων ή που ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών. Στην ουσία του δικαιώματος ανήκει εξ ορισμού η δυνατότητα να απαιτείται και να επιβάλλεται. Και ως «ανθρώπινο δικαίωμα» επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι, δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση εξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών) που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο.
Βεβαίως, τα κράτη μπορούν να βαφτίζουν ορισμένα τουλάχιστον από τα δικαιώματα, τα οποία δίνουν στους πολίτες τους, «ανθρώπινα δικαιώματα», όμως η έκφραση αυτή θα είχε νόημα μόνον εάν το κράτος επεφύλασσε αποκλειστικά στους δικούς του υπηκόους τον χαρακτηρισμό «άνθρωπος», όπως κάνουν μερικές πρωτόγονες φυλές. Γιατί σε ενάντια περίπτωση κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δικαιώματα τα οποία θεωρούνται κατ\’ εξοχήν ανθρώπινα δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας ή της ελευθερίας του λόγου, είναι δυνατό να τα απολαύσουν άτομα που βρίσκονται έξω από τα σύνορά του. Και αντίστροφα: κανένα κράτος δεν μπορεί, χωρίς να αυτοδιαλυθεί, να αναγνωρίσει σε όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως ορισμένα δικαιώματα που θεωρούνται πολιτικά ή αστικά δικαιώματα, π.χ. το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ή το δικαίωμα της ελεύθερης εγκατάστασης.
Εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους
Η κατάσταση στον σημερινό κόσμο είναι σαφής: δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων, να κατέχουν όλα τα δικαιώματα (είτε αυτά λέγονται πολιτικά και αστικά είτε λέγονται ανθρώπινα) ανεξάρτητα από το πού γεννιούνται ή το πού βρίσκονται. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να χορηγήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το οποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε ίση και άμεση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα απ\’ αυτό ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνο όποιος εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα μπορεί και να θεωρήσει τον κάθε άνθρωπο υπό μόνη την ιδιότητά του ως άνθρωπο, ανεξάρτητα από φυλετικά ή εθνικά κατηγορήματα, και να του χορηγήσει ανθρώπινα δικαιώματα.
Η εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους στο μέλλον, και επομένως η καθιέρωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν μπορεί να αποκλεισθεί, έτσι όμως δεν θα επιτυγχανόταν αυτόματα η εναρμόνιση ανάμεσα στην ηθική – κανονιστική και στη νομική έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και μάλιστα υπό την αιγίδα της πρώτης. Γιατί το παγκόσμιο κράτος θα μπορούσε, π.χ., να καθιερώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα υπό συνθήκες μεγάλης πληθυσμιακής πυκνότητας και σπάνης αγαθών, έτσι ώστε τα δικαιώματα αυτά πολύ λίγο θα αντιστοιχούσαν στις σημερινές δυτικές ηθικές – κανονιστικές αντιλήψεις. Οποιος λοιπόν είναι σε θέση να κάνει εννοιολογικές διακρίσεις, δεν μπορεί να θεωρήσει αναγκαία τη σχέση ανάμεσα στην εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου κράτους και στην ηθικοποίηση της παγκόσμιας κοινωνίας, όπως αρέσκονται να πράττουν οι οπαδοί του ηθικού οικουμενισμού.
Η διαφορά όμως ανάμεσα στις δύο παραπάνω έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταφαίνεται και αν κάνουμε μιαν αισιόδοξη υπόθεση. Εννοούμε το εξής: είναι δυνατό να μην εγκαθιδρυθεί ένα παγκόσμιο κράτος, αλλά παρ\’ όλα αυτά να επικρατήσει καθολικά το ηθικό – κανονιστικό περιεχόμενο εκείνου που ονομάζουμε σήμερα «ανθρώπινα δικαιώματα», γιατί όλα τα κράτη ανεξαιρέτως θα το καθιστούσαν γνώμονα και οδηγό προκειμένου να διατυπώσουν τα πολιτικά και αστικά δικαιώματα που παραχωρούν στους υπηκόους τους. Αυτό σημαίνει: τα ηθικά αιτήματα μπορούν να ικανοποιηθούν και χωρίς να καταφύγει κανείς στη ρητορική των πανανθρώπινων δικαιωμάτων, και όποιος θεωρεί τούτην εδώ κενή δεν ανήκει σώνει και καλά σε όσους χαίρονται όταν γίνονται αυθαίρετες συλλήψεις και βασανιστήρια, όπως αφήνουν συχνά να εννοηθεί οι οπαδοί της οικουμενικής ηθικής.
Συμπέρασμα: η πρόταση «δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα» είναι αυτονόητη αν δεν τη συγχέουμε με κανέναν τρόπο και σε κανένα επίπεδο με τις προτάσεις «δεν είναι ορθό να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα (με την ηθική – κανονιστική έννοια)» και «δεν θα υπάρξουν ποτέ ανθρώπινα δικαιώματα». Η πρόταση «δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα» επιβεβαιώνεται άλλωστε καθημερινά από την πολιτική, νομική και αστυνομική πρακτική της ίδιας της «Δύσης», η οποία προσπαθεί να παρακάμψει τις οδυνηρές έσχατες συνέπειες της δικής της προπαγάνδας περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εμμένοντας στην κρίσιμη διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα και δίδοντας το προβάδισμα στα δεύτερα, δηλαδή αρνούμενη να αναγνωρίσει όλα τα δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους υπό μόνη την ιδιότητά τους ως ανθρώπων.
Η συνταγή της Δύσης για το «κράτος δικαίου»
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» ασκούνται πάντοτε υπό την επιφύλαξη των (εθνικών, «ευρωπαϊκών» κτλ.) κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το κάθε κυρίαρχο κράτος ή η κάθε κυρίαρχη εξουσία έχει το δικαίωμα να συλλαμβάνει ανθρώπους από άλλες χώρες μόνο και μόνο επειδή αυτοί εισέρχονται ή παρεπιδημούν, δίχως άδεια, στην επικράτειά της, όμως δεν έχει, π.χ., το δικαίωμα να τους ξυλοκοπήσει, γιατί η ίδια διακηρύσσει το ανθρώπινο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας λες και η σύλληψη καθ\’ εαυτήν δεν αποτελεί eo ipso άρση του δικαιώματος του ατόμου να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει! Με αυτή τη συνταγή η Δύση νομίζει ότι «δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν», όμως το κάνει με αντίτιμο τη λαθραία εισαγωγή των αρχών και της πρακτικής του «κράτους δικαίου» μέσα στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι απελαύνονται, υφίστανται βέβαια τη μοίρα τους σύμφωνα με τις (μεταβλητές) διατάξεις του «κράτους δικαίου», όμως δεν την υφίστανται επειδή δεν είναι άνθρωποι, παρά επειδή δεν είναι Γάλλοι, Ελληνες, Γερμανοί κτλ. Στην κρίσιμη αυτή περίπτωση αποφασιστικό αποδεικνύεται το κριτήριο της εθνικότητας, όσα και αν ισχυρίζεται η ρητορική της Δύσης περί «αξιοπρέπειας του ανθρώπου» κ.τ.τ. Το «κράτος δικαίου» εμφανίζεται εδώ καταχρηστικά ως φύλακας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συμπεριφέρεται εξίσου ανακόλουθα όσο και ένας οπαδός του ηθικού οικουμενισμού, ο οποίος, όταν βρίσκεται σε μια ξένη χώρα και αντιμετωπίζει δυσκολίες, προκειμένου να διευκολυνθεί δεν τηλεφωνεί στην… ανθρωπότητα, αλλά στην πρεσβεία της χώρας εκείνης που έχει εκδώσει το διαβατήριό του.
Επιλεκτική επίκληση και χρήση
Η εννοιολογική σύγχυση συχνότατα βολεύει εξαιρετικά τα άτομα και τα κράτη, επειδή συγκαλύπτει κραυγαλέες αντιφάσεις ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη. Ωστόσο η δική μας πρόθεση εδώ δεν είναι να εξαναγκάσουμε κατά κάποιο τρόπο τα δρώντα υποκείμενα να υιοθετήσουν ηθικά «ορθολογική» συμπεριφορά, αποσαφηνίζοντας τις έννοιες και ξεσκεπάζοντας ασυνέπειες και υποκρισίες. Τέτοιες δουλειές μπορεί να τις αφήσει κανείς στους πολλούς υψηλόφρονες φιλοσόφους, οι οποίοι περιμένουν την ώρα της πανηγυρικής τους εμφάνισης. Η εννοιολογική σύγχυση και η αμφιλογία θα επικρατούν στην παγκόσμια σκηνή όσο επικρατούν και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους. Και η πολιτική εκμετάλλευση των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» θα καταφαίνεται πρώτα πρώτα στην επιλεκτική τους επίκληση και χρήση με βάση εξωηθικά κριτήρια.
Ηδη την εποχή του Ψυχρού Πολέμου η προγραμματική επιστράτευση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εναντίον του «ολοκληρωτισμού» δεν εμπόδισε τις στενές συμμαχίες του δυτικού στρατοπέδου με ωμές δικτατορίες. Η πολύ διαφορετική συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών, π.χ., έναντι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, μολονότι και οι δύο αυτές χώρες αντιμετωπίζουν κατά τον ίδιο τρόπο τα «ανθρώπινα δικαιώματα», μαρτυρεί ότι η Δύση δεν εννοεί να ξεκόψει από τις παραδόσεις της στο σημείο αυτό. Βεβαίως, τα διδακτικά παραδείγματα είναι πολυάριθμα. Ας περιοριστούμε λοιπόν σε μια γενική παρατήρηση. Η πολιτική εκμετάλλευση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δηλαδή η χρήση τους ως μέσου πίεσης και επέμβασης, είναι αναπόδραστη ήδη λόγω του γεγονότος ότι τα τέτοια «δικαιώματα» μπορούν να επιβληθούν μονάχα από τους ισχυρότερους πάνω στους ασθενέστερους, το αντίστροφο όμως είναι αδύνατο να γίνει, ούτε είναι δυνατό στην περίπτωση αυτή να υπάρξουν οποιεσδήποτε θεσμικές ρυθμίσεις.
Επαναλαμβάνουμε: εδώ δεν καυτηριάζουμε ηθικά παραπτώματα, αλλά περιγράφουμε μια κατάσταση μέσα στην οποία τα ηθικά παραπτώματα είναι αναπόδραστα. Αναπόσπαστο στοιχείο της περιγραφής αυτής είναι βέβαια και η επισήμανση της αντίφασης ανάμεσα στην εξιδανικευμένη εικόνα των δρώντων υποκειμένων για τον εαυτό τους και στην πραγματική τους ιδιοσυστασία και πρακτική. Πριν από λίγα χρόνια ακόμη παρόμοιες επισημάνσεις προέρχονταν συχνά από τα αναλυτικά εργαστήρια της μαρξιστικής «Αριστεράς», στο μεταξύ όμως η πηγή αυτή έχει στερέψει. Μετά την κατάρρευση της ουτοπίας της Ανατολής η εξημερωμένη πλέον δυτική «Αριστερά» έχει εγκολπωθεί την ουτοπία της Δύσης, δηλαδή την ουτοπία μιας παγκόσμιας κοινωνίας που τείνει προς την αρμονία πάνω στη βάση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Ψευδαισθήσεις «αριστερών»
Διάφοροι «αριστεροί», και μάλιστα πρώην κομμουνιστές ή φιλοκομμουνιστές, επιστρατεύουν σήμερα ποικίλες εκλογικευτικές ακροβασίες προκειμένου να προσαρμόσουν την «προοδευτική» τους συνείδηση στην πραγματικότητα όπως αυτή διαμορφώθηκε μετά την αμερικανική νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο. Η παθιασμένη ομολογία πίστεως στα «ανθρώπινα δικαιώματα» τους προσφέρει τη δυνατότητα να στήσουν γέφυρες συμβιβασμού ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν χωρίς να εξευτελισθούν φανερά, γιατί αυτήν την ομολογία πίστεως στην ιδεολογία του πρώην εχθρού την καλύπτουν πίσω από την δήθεν εμμονή στο αρχικό «ανθρωπιστικό ιδεώδες» της «δυτικής Αριστεράς». Ετσι, η ίδια εκείνη «Αριστερά», η οποία χθες ακόμη έπαιζε τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» (Λένιν) στις διάφορες εκστρατείες ειρήνης του Κρεμλίνου και δεν υπέφερε την έκφραση «ανθρώπινα δικαιώματα», όταν αυτή έβγαινε από τα χείλη του Ρίγκαν και της Θάτσερ η ίδια εκείνη «Αριστερά» αποτελεί σήμερα τον «χρήσιμο ηλίθιο» των πολυεθνικών εταιρειών και του οικουμενιστικού αμερικανισμού. Κίνητρά της είναι η πολιτική αφέλεια και τα χειροπιαστά κοινωνικά οφέλη, αν και σε πολύ διαφορετικές δόσεις και μείξεις εκάστοτε.
Βέβαια, πολλοί «αριστεροί» τρέφουν ακόμη την ψευδαίσθηση ότι εκπροσωπούν την αντίθεση προς το «σύστημα», μόνο και μόνο επειδή ενίοτε επικαλούνται την ιδεολογία του συστήματος ενάντια στην πραγματικότητά του. Ετσι πορίζονται τον άσπιλο μανδύα, τον οποίο κατόπιν φορούν επιδεικτικά. Η ιδεολογία όμως του συστήματος, δηλαδή η συνείδησή του, αποτελεί εξίσου μέρος του όσο αποτελεί και η πρακτική του, δηλαδή η κοιλιά του. Και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι εδώ η κοιλιά κοιμάται λιγότερο από τη συνείδηση και την κατευθύνει.
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι πολιτικό εργαλείο μέσα σε μια πλανητική κατάσταση, η πυκνότητα της οποίας καθιστά βέβαια απαραίτητη τη χρήση οικουμενιστικών ιδεολογημάτων, μέσα στην οποία όμως η δεσμευτική ερμηνεία των ιδεολογημάτων αυτών συνεχίζει να εναπόκειται στις διαθέσεις και στα συμφέροντα των ισχυρότερων εθνών.
Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» υπόκεινται στην επαμφοτερίζουσα λογική αυτής της κατάστασης και αντικατοπτρίζουν τις αντιφάσεις και τις εντάσεις που σημαδεύουν κατά τρόπο δραματικό την παγκόσμια κοινωνία. Γι\’ αυτό ο αγώνας για την ερμηνεία τους αναγκαστικά θα μετατραπεί σ\’ έναν αγώνα μεταξύ ανθρώπων γύρω από ό,τι θεωρεί εκάστοτε ο καθένας τους δικό του αναφαίρετο δικαίωμα. Αυτός ο αγώνας περί ερμηνείας έχει αρχίσει από καιρό ανάμεσα σε «Βορρά» και «Νότο» ή «Δύση» και «Ανατολή» και οξύνεται στον βαθμό όπου τα δισεκατομμύρια του «Νότου» ή της «Ανατολής» ερμηνεύουν όχι τυπικά, παρά υλικά τα «ανθρώπινα δικαιώματα», απαιτώντας μια ουσιαστική ανακατανομή του παγκόσμιου πλούτου χωρίς να τους ενδιαφέρει η ηθική των χορτασμένων. Οπως η εσωτερική λογική του «ελεύθερου εμπορίου», έτσι και η εσωτερική λογική των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» θα στραφεί σύντομα εναντίον της Δύσης, και τότε αυτή θα εγκαταλείψει τις σημερινές ιδεολογικές της θέσεις. Είναι βέβαια πολύ αμφίβολο αν κι έτσι ακόμη θα μπορέσει να κερδίσει τους τρομακτικούς αγώνες κατανομής, οι οποίοι θα συγκλονίσουν τον 21ο αιώνα.
Σάββατο 12 Ιουνίου 2010
Σκοτάδι είχε μαζευτεί έξω από το σπίτι.Αυτό το σκοτάδι ξέρετε που όσο φως και να του ρίξεις το μόνο που καταφέρνεις είναι να το κάνεις να μεγαλώνει και να γίνεται πιο πηχτό.
Δεν είχαν πολλά να πουν, τα λόγια έγιναν αποδημητικά πουλιά και πέταξαν μακριά. Σε κάτι νέες πατρίδες που δεν είχαν σχηματιστεί ακόμα, προς τα 'κει κίνησαν ή προς τα 'κει τους είχαν πει πως θα κινούνταν.
Ιστορία γεμάτη κρεσέντος και παράνοιες.Έτσι όπως έπρεπε να είναι όλη η ζωή μας κι έτσι όπως δεν την αφήσαμε να "καταντήσει". Μαργαριτάρια για κάθε δάκρυ και διαμάντια για κάθε χαμόγελο με φόντο μια φουσκωμένη θάλασσα που έχει ξεσκιστεί να φωνάζει (και να εκλιπαρεί να την ακούσεις).
Πόσο πιο ωραία νιώθεις όταν γλείφεις από το δάκτυλό σου όλο το προηγούμενο μέλι και πόσο πιο ωραία θα νιώσεις όταν το χώσεις στο επόμενο "βάζο".
Πανέμορφα φτερά έχουν ξεφυτρώσει απ' το πουθενά.
Ανάλαφροι φτερουγισμοί σε καινούργιες χώρες με μυρωμένο χώμα.
Μια τζούρα, ένα τζιν( με τόνικ μια που πιάσαμε και το καλοκαιράκι..), μια υποτροπή και μια θεραπεία
Άντε στην υγειά μας!
Τρίτη 8 Ιουνίου 2010
Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010
Σάββατο 22 Μαΐου 2010
Δε θα μπορούσε να ήταν παρά ένα κακόγουστο αστείο του μυαλού λίγο πριν ανοίξει τα μάτια για το πρωινό του ραντεβού με τον κόσμο.
Εδώ και λίγο καιρό η μοναδική του ανακούφιση κι οι μοναδικές στιγμές πραγματικής ηρεμίας βρίσκονταν αφότου έσβηναν τα φώτα στο υπνοδωμάτιο.
Όλα τ' άλλα τα 'βρισκε ανυπόφορα. Πρώτα και πάνω απ' όλα όμως του φαίνονταν αδιάφορα κι ανούσια κάτι σαν ζεστή "φλατ" μπύρα.
"..υπέκυπταν πρόθυμα στη γοητεία του Νάρκισσου, του νέου με το όμορφο παρουσιαστικό και τα άψογα ελληνικά, τους λεπτούς τρόπους τη διεισδυτική στοχαστική ματιά και τα λεπτά καλογραμμένα χείλη."
Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είχε διαβάσει το προηγούμενο βράδυ από το βιβλιαράκι που πήρε στα χέρια πριν μια βδομάδα περίπου.
Αυτή η πρόταση ήταν με άλλα λόγια που σφήνωσε στη σκέψη του λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος και με βάσει αυτήν ακριβώς "περπάτησε" σ' αυτά τα μεταμεσονύχτια ονειρικά καντούνια ψάχνοντας λίγες σταγόνες για να ξεδιψάσει την αγωνία που τον έπνιγε τον τελευταίο χρόνο.
Αυτή η καριόλα η αγωνία πώς κάθε φορά του ξεγλιστρούσε και τον έκανε κομμάτια ούτε ο ίδιος ο κ.Freud να κατέβαινε δεν θα μπορούσε να τη δικαιολογήσει. Ίσως ο κ.Lexotanil κάτι να 'κανε άλλα κρίμα που δεν ήταν οπαδός των χημικών "γάμων"!
Ήταν τρομερός όμως ο τρόπος που το μυαλό του πήρε το προηγούμενο και το κανε σμπαράλια. Μια απλή περιγραφή χαρακτήρα η οποία μεταφράστηκε, με άξονα το ίδιο απλά όνομα, σε μια ιστορία που αν την έπαιρνες αυτούσια 25 κωλοτούμπες να 'κανες δεν θα επέστρεφες ποτέ πίσω στην αρχική πρόταση.
Ποια "μη-πληρότητα", ποιο λιμάνι, ποια μαθήματα φωτογραφίας;;
Ίσως κάποια μέρα να καταφέρει να σηκώσει το κεφάλι. Λίγο χρειάζεται σε τέτοιες στιγμές. Είναι αυτό το ελαφρύ σπρώξιμο στην άκρη του γκρεμού, όπως της μαμάς Guillemot, που ίσως τον αναγκάσει να βγάλει φτερά. Έτσι μπορεί να καταφέρει το λίγο πιο ψηλά.
Δεν χρειάζονται δυσθεώρητα ύψη και στρατόσφαιρες..Αλλά αυτό θα το καταλάβει στο πρώτο του φτερούγισμα.
Πάντως αισιοδοξώ για λλόου του.
(Με τόση φαντασία είναι απλά θέμα χρόνου...μάλλον!)
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Ένα ιδιαίτερα εύστροφο παιδί, τόσο εύστροφο που μπορούσε να σου αποδείξει με δυο άντε το πολύ τρεις προτάσεις το "θεώρημα της μη πληρότητας".Μα τι παιδί πράγματι!
Γεμάτος αντιφάσεις και μαλακύνσεις εγκεφαλικές αλλά ταυτόχρονα κι αθεράπευτα ερωτευμένος με την τρέλα της ζωής.
Ήξερε να επιβιώνει στα πιο δύσκολα ακριβώς επειδή δεν έβλεπε τα δύσκολα μπροστά του ή δεν ήθελε να τα δει(...απορία που του 'χα κάνει και που μάλλον δεν θα μας την απαντήσει το τσογλανάκι ποτέ).
Συνήθιζε να αναβάλει όλα όσα μπορούσαν να αναβληθούν αφού ήξερε πως τα χρονοδιαγράμματα είναι τόσο άχρηστα όσο η βενζίνη για ένα καμηλιέρη και γενικά περιοριζόταν στα απολύτως απαραίτητα και στοιχειώδη.
Ευτυχώς(αυτό το έλεγε ο ίδιος) στη δουλειά δεν είχε αφεντικό να του τα πρήζει και απλά εμφανιζόταν για να μη λένε οι άλλοι τα δικά τους.Όχι πως το ενδιέφερε και τόσο να δείξει καλό πρόσωπο αλλά πίστευε πως τουλάχιστον δεν χρειαζόταν να προκαλεί "δια της απουσίας του".
Και που λέτε..Μια μέρα ο monsieur Νάρκισσος αποφάσισε να αλλάξει σελίδα στη κατά τ' άλλα ήρεμη και χαλαρή ζωούλα του.
Τι το 'θελε ο κακομοίρης!
Δε μπορούσε προφανώς να φανταστεί το μέλλον αλλιώς μάλλον ρούπι δεν θα το κουνούσε από 'κει που ήταν.
Αποφάσισε να ξεκινήσει μαθήματα φωτογραφίας έτσι στο άσχετο θέλοντας...μάλλον ούτε ο ίδιος δεν ήξερε τι ήθελε!
Τέλοσπάντων, αυτά γίνονταν δυο φορές τη βδομάδα κοντά στο λιμάνι, γύρω στο μισαωράκι απ' το σπίτι του και παρόλο του χαρακτήρα του για κάποιο λόγο ήτανε συνεπέστατος βδομάδα έμπαινε βδομάδα έβγαινε.
Μπράβο στο παλικάρι μας πραγματικά αφού αυτή η αξιοζήλευτή του τυπικότητα δεν είχε κάποιο άλλο σκοπό πέραν του προφανούς και ήταν άξιον απορίας πώς του την είχε βιδώσει κι ακολουθούσε κατά γράμμα όλο αυτό το τρελά "δύσκολο" πρόγραμμα.
συνεχίζεται...
photo: MrKite
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Θα είναι ένα κύμα και θα σβήσει όπως σβήνουν τα κύματα στην άμμο.
Θα το πάρω αγκαλιά και θα το σφίξω, θα προσπαθήσω μέσα σ' αυτή την αγκαλιά να ακουμπήσω κάθε μόριο της ύπαρξής του.
Θα γίνω τέρας, θα γίνω κτήνος θα μισήσω τον εαυτό μου αλλά θα το κάνω επειδή μου το ζήτησε.
Μετά θα τα πούμε για καφέ και θα με ρωτήσει "ποιος είσαι;"
Υπερήφανα θα απαντήσω "μια κατσαρίδα".
Το καφκικό μου όνειρο, χλωμό και παγωμένο
σαν ένα σπίτι πανέμορφο με τα τριαντάφυλλα του κήπου του να ευωδιάζουν ναφθαλίνη
Αυτά κι άλλα όνειρα βλέποντας το πράσινο απέναντι να χάνεται μαζί με τη μέρα αργά και βασανιστικά
Ανοίγω την τηλεόραση, ανάβω τσιγάρο, βυθίζομαι στον καναπέ και περιμένω την επόμενη μέρα να μου κάνει τη χάρη..
Α(!), άνοιξα και μια μπύρα πριν με πάρει ο ύπνος
Έτσι, "τιμής ένεκεν" για τα παλιά!
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
Κυριακή 2 Μαΐου 2010
μοιάζει σαν αυτό μες την καμπίνα ενός αεροπλάνου
η μόνη διαφορά για το πρώτο δεν κόβω εισιτήριο
ούτε ταξιδεύω
Σχεδόν πριν τριάντα δευτερόλεπτα σταμάτησε ο πυρετός
η μόνη διαφορά θα επιστρέψει στα επόμενα τριάντα
Στην παρέα του προηγουμένως είδα τέσσερα φίδια
δυο ζευγάρια στις δυο άκριες ενός μισοκοιμισμένου βλέμματος
Χόρευαν περήφανα μπλεγμένα το ένα μες το άλλο
σαν χορός ζευγαρώματος λίγο πριν το τέλος
Μια στιγμή ακίνητη στο χρόνο
ορφανή, μακριά απ' όλες τις άλλες
Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω
Το μόνο μάλλον που αξίζει.. έσβησα το βουητό
Δεν θ' αργήσει όμως, όπου νάνε θα ξανασφυρίξει
Έτσι όπως έμαθε,
σαν υπάκουο σκυλί που γυρεύει το φαΐ του
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Και τα όργανα ξεκίνησαν να παίζουν!!
πάμε γι' άλλα
"It has to start somewhere, it has to start sometime
what better place than here, what better time than know"!!
Zac de la rocha
Πέμπτη 22 Απριλίου 2010
What do you know?
The birds and the bees they're all wise to the lies
So they took to the trees and took to the skies
On top of the chain and safe from the rain
Whatcha' know about the ways of the underside?
What do you know?
Bought a hot shot gat from a north end guinea
'Cause they're hip to the bull and hip to the lies
Ante up with your ass 'cause you ain't got a penny
Whatcha' know about the ways on the underside?
What do you know?
Bought a hot shot gat from a north end guinea
Ante up with your ass 'cause you ain't got a penny
Droppin' bombs from above cut ya all down to size
'Cause they're hip to the bull and they're hip to the lies
What do you know?
Yeah, the streets rose in two perfect waves in the night
Crashes on my left, and one on my right
It's all fire and brimstone baby, so let's go outside
It's all fire and brimstone baby, I got my brand new pistol baby
What do you know?
Bought a hot shot gat from a north end guinea
Ante up with your ass 'cause you ain't got a penny
Droppin' bombs from above cut you all down to size
'Cause they're hip to the bull and they're hip to the lies
And they're hip to the lies
Our turn to decide, who lives and who dies
Right in front of your eyes, it's time to get up
Our turn to decide, who lives and who dies
Now answer the lies it's time to get up
Our turn to decide, who lives and who dies
Whatcha' know about the ways on the underside?
What do you know?
Bought a hot shot gat from a north end guinea
Now answer the lies, it's time to get up
Ante up with your eyes 'cause you ain't got a penny
Time to get up
Dropping bombs from above cut you all down to size
Now answer the lies, it's time to get up
'Cause they're hip to the bull and they're hip to the lies
And they're hip to the lies
Our turn to decide, who lives and who dies
Now answer the lies it's time to get up
Our turn to decide, who lives and who dies
Right in front of your eyes, it's time to get up
Our turn to decide, who lives and who dies
Now answer the lies it's time to get up
Our turn to decide, who lives and who dies
What do you know?
Κυριακή 18 Απριλίου 2010
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Πήρε σβάρνα όλα τα μπαρ της γειτονιάς
μ' αυτό το αποκρουστικό του χαμόγελο
αξύριστος, βρομιάρης, αφασικός
Ήθελε να γίνει σκατά, σαν τα μούτρα του
Του 'χαν λείψει οι ναυτίες και τα ξερατά
πεθύμησε την εμετίλα στο στόμα
αυτή που κολλάει στα δόντια και δε φεύγει
το κρεβάτι που σε τραβάει στα σωθικά του
τον κόσμο να γυρνάει σαν σβούρα
(μόλις γελαστείς και κλείσεις τα στραβά σου
νομίζοντας πως έτσι θα ξεφύγεις)
Αποκαμωμένος απ' τη γύρα επέστρεψε σπίτι
δεν κατάφερε τίποτα απ' τα προηγούμενα
Παραήταν χέστης να το δοκιμάσει
τουλάχιστον για ψες αλλά και
για αύριο, για μεθαύριο, σε μια βδομάδα, σ' ένα χρόνο
και πάει λέγοντας
Ψες(αύριο, μεθαύριο, σε μια βδομάδα, σ' ένα χρόνο..) ακόμη ένας ήρωας χάθηκε
Έσβησε-perinde ac cadaver!!
Το πρωί της επομένης ξεκίνησε για τη δουλειά
αργοπορημένος όπως πάντα
Αυτή τη φορά δεν είχε προλάβει καν καφέ να πιει
Σκεφτόταν όλο το προηγούμενο βράδυ και τις μαλακίες
που τον είχαν τόσο ζορίσει
Δε συγκρατήθηκε κι έσκασε στα γέλια!
Subscribe to:
Αναρτήσεις (Atom)
