Αυτό είναι το τραγούδι της ελπίδας
Ένα τραγούδι αφιερωμένο
Πρωινό ξύπνημα καλοκαιριού,
βελούδινο σαν τα φτερά μιας πεταλούδας

Έτσι λοιπόν αδιάφορα, μακριά-κοντά σε ξένους ήλιους
μαζεύω ράθυμα μια μια τις μέρες και τις νότες
Και καθώς ο Αντάρης σιγοκαίει εγώ σιγοτραγουδώ στο ρυθμό
μιας λιτανείας που ποτέ δεν ήταν

(Κι αναρωτιέμαι..)

Ποιανού μύθου στο ζουμί έχω μεθύσει;
Ποιες απόκοσμες κραυγές (κραυγές ανθρώπινες) αντηχούν από μέσα;

Αυτό θα έπρεπε να είναι ένα τραγούδι φωτεινό ένα τραγούδι της ελπίδας
Μια ζεστή αρμονία στην κατα τ' άλλα παγωμένη κακοφωνία
των καταιγίδων του μυαλού

Λαμαρίνες χτυπημένες, φωνή πνιγμένη στο αίμα...

Και το τραγούδι συνεχίζει το σκοπό του
Αυτό σίγουρα είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο
(Μια μελωδία ελπίδας όμως;
Ακόμα δεν αποφάσισα,
ακόμα δε ξέρω)

Πάμε..

"Ζωντανόν με δύο θανάτους" από ανώνυμο Κύπριο ποιητή του 16ου αιώνα.

"Ζωντανόν με δύο θανάτους"-κι όχι μόνο θα 'λεγα εγώ. "Ζωντανόν" με χίλιους θανάτους με τόσους θανάτους όσες οι μέρες που έχεις ζήσει, γιατί τι μπορεί να είναι άλλο παρά θάνατος, τα «αδιέξοδα», το τέρμα ενός δρόμου, η αλλαγή στο καθρέφτη, το πέρασμα από τη αμάθεια στο ψάξιμο και στη γνώση....; Χίλιοι θάνατοι και ταυτόχρονα χίλιες και τρεις γέννες.

"Το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος.."* κι αυτό τα λέει όλα. Όσες μελωδίες μπορείς να γράψεις πάνω στο βιολί τόσα χρώματα και τόσα πρόσωπα αλλάζει αυτός.
Άπειρες δηλαδή, μη πεπερασμένες, ατελείωτες, μοναδικές κάθε φορά!
Η ζωή είναι θάνατοι.Η ζωή είναι ένα τεράστιο ολοκαύτωμα πρώτα και μετά ό,τι άλλο!
Κι επειδή τ' αστεία δεν τελειώνουν ποτέ, ας γελάσουμε με τα μούτρα μας.
Ας γελάσουμε πρώτα με μας τους "πανέμορφα μοναδικούς" και μετά με όλους τους άλλους.
Με άντρες, με φίλους, με γυναίκες, με γκόμενες...
Γελάτε γιατί χανόμαστε**, ψοφάτε συνειδητά με ένα χαμόγελο στο στόμα γιατί αλλιώς δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα.

Οι στρουθοκάμηλοι απ' όσα έχω ακούσει έχουν αρκετά ωραίο κρέας..δεν έχω φάει ποτέ για να πω την αλήθεια.
"Στρουθοκάμηλους" όμως από τους άλλους έχω φάει πολλούς στη μάπα!
Κάποτε τους βλέπω στον καθρέφτη, κάποτε δίπλα μου, κάποτε από "πάνω", κάποτε από "κάτω"..

"Ψοφάτε γιατί χανόμαστε"!!!!





* στίχος από Ήμερος ύπνος-Θ.Παπακωνσταντίνου
** κατά το "Γαμάτε γιατί χανόμαστε" από Τζίμη Πανούση

Ποια είναι τα όρια της φαντασίας;
Αν υπάρχουν όρια τότε μιλάμε για φαντασία ή για κάτι άλλο, ας πούμε «διευρυμένη» πραγματικότητα;
Όταν φανταζόμαστε κάτι είναι όλο δικό μας ή καλύτερα πόσο δικό μας είναι;
Ποια η σχέση μεταξύ φαντασίας και φαντασμάτων;
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Πριν λίγες μέρες γνώρισα έναν τύπο ο οποίος μου είχε κάνει την εξής ερώτηση:
-«Μπορείς να φανταστείς ένα καινούργιο χρώμα;»....

Λίγο σύξυλο μ' άφησε για κανένα λεπτό και η απάντηση μου ήταν: «Ναι» εεεε.... «Όχι» ήθελα να πω!

-«Πάρε να 'χεις φίλε..»
-«Χμ...»

Μουσική από την ταινία "This is England"

(ήθελα να γράψω λίγα λόγια τόσο για τη μουσική όσο και για την ταινία αλλά μάλλον μου είναι πολύ δύσκολο..απλά να τη δείτε!!)

-...καλά, θές το Θεο να σου "πει" για να βοηθήσεις μια γιαγιά να περάσει το δρόμο;
-Ε...μα ναι!
-Α, καλά!

Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους!

Το Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009, διοργανώνουμε φεστιβάλ διαμαρτυρίας για την επίθεση της αστυνομίας σε νεαρούς που διασκέδαζαν στην Πλατεία Φανερωμένης. Θεωρούμε ότι οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους που τους χρησιμοποιούν, πολίτες και μετανάστες, άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους, την εμφάνιση τους ή τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Η προσπάθεια της αστυνομίας να ποινικοποιήσει την παρουσία της νεολαίας στην Πλατεία της Φανερωμένης θα συναντήσει την αντίσταση μας. Θέλουμε ζωντανές πλατείες όπου οι άνθρωποι θα κοινωνικοποιούνται ελεύθερα. Η αστυνομική τρομοκρατία στην παλιά πόλη δεν θα περάσει.

Το φεστιβάλ που θα γίνει στην Πλατεία Φανερωμένης θα περιλαμβάνει έκθεση φωτογραφίας, γκραφίτι σε καμβά, παράσταση δρόμου, προβολές και μουσική. Θα αρχίσει στις 17.00 το απόγευμα και θα συνεχιστεί μέχρι τις 12.00. Θα υπάρχουν σύντομες παρεμβάσεις από νεαρούς/ες Κύπριους και μετανάστες που έτυχαν κακομεταχείρισης από την αστυνομία και δηλώσεις στήριξης στο δικαίωμα συνάθροισης στους δημόσιους χώρους από ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων.

αναδημοσίευση από alertcy.wordpress.com

Είχε κατεβάσει, λίγο διστακτικά η αλήθεια, το τελευταίο ποτήρι τζιν.Ήξερε πως έπρεπε να 'χε σταματήσει να πίνει εδώ και αρκετή ώρα.Μάλλον αντανακλαστικά ακόμη έπινε, δεν απέμεινε τίποτα άλλο να κάνει αλλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να μη σκέφτεται..
Ένιωθε ευτυχισμένος, ένιωθε μια βαθιά αυτάρεσκη ικανοποίηση.
Κατάφερε επιτέλους να σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, μόνο το καυλί του και μόνο την κοιλιά του.Κάθε βράδυ ήτανε με άλλη γκόμενα στο κρεβάτι(στο μπαλκόνι, στο αυτοκίνητο, στην πιλοτή, στο μπουρδέλο κτλ κτλ..).

Πλέον είχαν λυθεί τα χέρια του.Φθάνει καθημερινά, με το που ξυπνούσε να είχε στο επόμενο μισάωρο κατεβάσει ήδη τα πρώτα δύο ποτηράκια:"Ξέρετε, αυτά για ν' ανοίξει το μάτι.."
Γενικά, στη ζωή του ήταν πάντοτε χαμηλών τόνων.Άνηκε σ' αυτή τη φράξια των "αρνητιστών" που δεν έβλεπαν και πολύ μέλλον στην ανθρωπότητα(του άρεσε να είναι βαρύγδουπες οι αναλύσεις του..) κι έκανε το παν να το δείχνει αυτό με κάθε πιθανό τρόπο.
Σταμάτησε να ακούει οτιδήποτε δεν μπορούσε να καταλάβει αλλά κι αυτά που καταλάβαινε τα άκουγε μόνο αν ικανοποιούσαν καμιά 100 προϋποθέσεις.
Φυσικά, δεν έκανε και πάρα πολλά γι αυτά που διαφωνούσε.Είπαμε, ήταν χαμηλών τόνων και αυτό ήταν το καύσιμό του.Έκαιγε δηλαδή απ' αυτή τη "βενζίνη" που δεν έβγαζε καθόλου καυσαέριο, κι όπως ήταν αναμενόμενο αυτού του είδους τα "διαφωνούντα υποκείμενα"(έτσι είχε βαφτίσει την αφεντιά του) καταλήγουν κάπου παρέα με καμπόσα παρόμοια «εκθέματα» στα κάτω ράφια ενός ξεχασμένου «μουσείου».
Έτσι σαν γνήσιος οπαδός της θεωρίας-και μόνο-στα 45 του περίπου ξεκίνησε να πίνει.Μέχρι τότε, για να μη ξεχαστώ, δεν είχε πολλά πάρε-δώσε με το αντίθετο φύλο.Με άλλα λόγια, το μουνί εμφανιζόταν πιο σπάνια γι αυτόν απ' ότι ένας πίνακας του πικάσο θα εμφανιζόταν στο τοίχο μιας εκκλησίας(δίπλα απ' αυτόν του χριστού βέβαια).
Μέχρι τα 48 του είχε γίνει καθαρόαιμος αλκοολικός κι από τα λεγόμενά του και πολύ χαρούμενος γι αυτό.Πλέον ο αρνητισμός του καταλάγιασε και μαζί του ησύχασαν και οι σκέψεις του.Φυσικά το συκώτι του δεν συμφωνούσε μ' αυτό αλλά δεν θυμόταν να 'χε ρωτήσει κιόλας την άποψή του...
Πλέον, γύρω στα 50 του βρισκόταν στα πολύ τελευταία του.Ήταν ξεκάθαρο και γι' αυτόν πως στο καντήλι του δεν απέμενε και πολύ λάδι(είχαν δίκαιο τελικά αυτά τα ζώα, οι μαλάκες οι γιατροί!!).
Την προηγούμενη μέρα κάνοντας ντους μετά από, ίσως 2 βδομάδες, ένιωσε ένα ζεστό υγρό να στάζει από την μύτη του.Ένιωσε πως με κάθε σταγόνα απ' αυτό το υγρό γινόταν όλο και πιο αδύναμος.Τόσο αδύναμος που πλέον δυσκολευόταν να κρατηθεί στα πόδια του.Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί, έχασε σχεδόν 1 λίτρο αίμα(απ' ότι του είπαν λίγο πιο μετά στο νοσοκομείο).
Στο νοσοκομείο του είπαν επίσης πως-δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ-δεν του απέμειναν και πολλά μερόνυχτα.
Το επόμενο πρωί ήπιε, με το που ξύπνησε, στην υγειά την δικιά του και των γιατρών.
Η νοσοκόμα που πέρασε, το μόνο που μπορούσε να βγάλει από τον παππού, που βρισκόταν ξαπλωμένος στο δίπλα απ' αυτόν κρεβάτι, ήταν πως καθώς άνοιγε το παράθυρο με το μπουκάλι στο χέρι ήπιε μια μεγάλη γουλιά πριν την πετάξει έξω.
Μαζί μ' αυτήν και το κορμί του.

Ήταν σίγουρος ότι από τον 7ο όροφο δεν θα είχε καμία σωτηρία.
Έτσι κι έγινε!

Στην παγκόσμια βιβλιογραφία εκτός άλλων υπάρχουν και «βιβλία» τα οποία προσφέρουν ατελείωτες στιγμές γέλιου.Πάρτε μια γεύση, μέχρι να καταφέρω να το κάνω όλο upload γι όσους ενδιαφέρονται..(εδώ είναι το αρχείο)
Θησαυρός πραγματικός!

Γέμισε το μυαλό μου και πάλι, επειδή μάλλον δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, με σκέψεις ότι να' ναι.Έχω να περιμένω αρκετά τις επόμενες μέρες, λογικά δεν έπρεπε..δεν γαμιέται όμως!
Εδώ και πάλι, όπως πάντα, έτσι όπως έμαθα να λειτουργώ.Να περπατάς και να φεύγουν κομμάτια από πάνω σου, να τα βλέπεις να πετάνε και να χαίρεσαι.
Loop hole......Hola senor!!
Αυτά που ζω δεν θα τα ζω για πολύ ακόμα,όχι γιατί σκέφτομαι να γίνω αυτόχειρας, απλά δεν θα τα ζω για πολύ ακόμα,τόσο απλά.Δεν θα είμαι εδώ να τα ζω, θα είμαι αλλά θα καταφέρω να κόψω τα σχοινιά..δεν ξέρω, ακόμα δεν αποφάσισα.
Απολαμβάνω αυτή τη στιγμή.
Ένα φρικιό που θέλει να ελέγχει τα πάντα γύρω του, κι όμως φλερτάρει (και) με τις μαύρες τρύπες(παν ιντέντετ).Οι χαώδεις στροβιλισμοί του μυαλού, τα πανέμορφα σκατά που νιώθεις να σε αγκαλιάζουν σε κάθε σου σκίρτημα.Είτε αυτό είναι της σκέψης είτε αυτό είναι του σώματος-και ποιος τολμά εξάλλου να τα διαχωρίσει αυτά τα δύο.
Μάλλον είμαι καταδικασμένος.Ισόβια κατάδικος σε μια φυλακή που στην είσοδο της γράφει "Μαλακία macht frei"..
Τι ωραίες οι μαύρες τρύπες όμως!Ακόμα κι αυτό που σε καίει το μεσημέρι στην παραλία, ακόμα κι αυτό δεν είναι πρόβλημα γι αυτές.Όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα δεν είναι καν ζήτημα.Η κβαντική απορρόφηση σε ένα κατά τ' άλλα συνεχές "πρόβλημα".

Σκεφτόμουνα να γράψω στο τρίτο πρόσωπο όλο το προηγούμενο.Σκεφτόμουνα να με προστατέψω, όπως έμαθα να κάνω πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, από τα ξένα μάτια και ακόμα περισσότερο από τις ξένες σκέψεις..Δεν είμαι σίγουρος τι φοβάμαι περισσότερο.Την ιδιοτέλεια της κριτικής ή το ψέμα που είναι σύμφυτο με τις ίδιες τις λέξεις!
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως πιο πιθανό είναι το πρώτο.Ο άλλος, ο ξένος, αυτού που αγωνιάς να μιλήσεις και να δείξει κατανόηση.
Πόσο γελασμένος όμως φαίνεσαι κάθε φορά.Καμία κατανόηση και πολλές φορές καμία προσπάθεια έστω ειλικρινούς ανάγνωσης.
Και νιώθεις αυτό το κενό, νιώθεις ευάλωτος βλέπεις το καθρέφτη και αυτός δεν τολμά καν να κοιτάξει προς τα πίσω.Μυρίζεις γι ακόμα μια φορά αφέλεια από μακριά...
Αλλά τι περίμενες βρε ζώο;;
Εδώ άνθρωποι που σε είδαν πλήρως ξεγυμνωμένο από το οτιδήποτε δεν κατάφεραν ούτε μια στιγμή να έρθουν κοντά σου, ούτε καν να το υποκριθούν, ο άγνωστος θα το καταφέρει;

Τελικά όμως για να τελειώνουμε με αυτό το παραμύθι, αυτοί που θα φέρεις-έρθουν δίπλα σου είναι αυτοί που θα παραμείνουν πιο μακριά σου από ποτέ αφού είναι απ' αυτούς που έχεις τις περισσότερες των απαιτήσεων.
Οι άλλοι, οι ξένοι είναι αυτοί που θα βρίσκονται πιο κοντά σου, οι φιλικότεροι από τους φίλους.Οι εραστές στην θέση των εραστών.
Άρα μάλλον δεν θα 'πρεπε να φοβάμαι το πρώτο πρόσωπο...Βασικά δεν θα πρέπει να φοβάμαι να ξεγυμνωθώ.
Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει κι αυτή τη φορά;

τι ωραία ακούγονται οι λέξεις "Παράλογο" και " 'Α-λογο" δίπλα από το "Λογικό"

πόσο όμορφα μη-παράλογη η ύπαρξη του παραλόγου!

ειδάλλως πώς θ' αντέχαμε τόση λογική;;



-Ναι, γεια σας!

-Χαίρεται!

-Μπορώ να' χω ένα καφέ ελληνικό;

-Βεβαίως, πώς τον πίνετε;

-Μισό λογικό, μισό παράλογο!

-Ορίστε;;;

-Τίποτα, τίποτα...εεεε με λίγη ζάχαρη σε παρακαλώ

-Κάτι άλλο;

-Αυτά, ευχαριστώ...

-(τι περίεργο φυντάνι πιάσαμε κι αυτή τη φορά...)

Το προηγούμενο βράδυ έγινε μια ενδιαφέρουσα "συζήτηση".Απ' αυτές που έχω σιχαθεί να λαμβάνω μέρος (αλλά συνεχίζω να το κάνω με μια δόση μαζοχισμού) αφού η συζήτηση με όρους "διαλογικού" μονολόγου δεν υφίσταται είναι σχήμα οξύμωρο με εσωτερικές αντιφάσεις κι αυτοαναιρείται εξ ορισμού.
Το να μιλά ο καθένας για τον εαυτό του χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια για ν' ακούσει είναι τουλάχιστον, για μένα πάντοτε, αρρωστημένα εγωπαθές! Τι σκατά δηλαδή μπαίνεις σε μια συζήτηση αφού δεν έχεις καμία διάθεση ν' ακούσεις;;;
Είμαστε τις περισσότερες φορές τρομερά σίγουροι για την πάρτη μας, τόσο σίγουροι όσο ένας παπάς για τον θεό του κι ό,τι έρχεται να μας αμφισβητήσει είναι κολάσιμο, αφελές, ανόητο κτλ κτλ..
«Έλα να σε μεταπείσω» κάποιος ξέρασε σε μια φάση, «μήπως είσαι πολύ ευαίσθητος, χεχεχε» μια άλλη υποκριτικά άθλια απορία-μήπως είσαι πολύ ζώο λέω 'γω, μήπως είσαι η νέα βελτιωμένη έκδοση 6.1 της γενιάς που αντί για μάτια έχει τάλιρα..λέω 'γω τώρα!

Να σχολιάσω να πω τι; Ο χ, ψ κι ο ω συμφωνούσαν με τον α και τον β να διαφωνούν.
Και ναι! Προβληματικό δεν είναι ούτε η άρνηση ούτε η κατάφαση προφανώς.
Ο προβληματισμός μου εντοπίζεται στην έλλειψη ειλικρινούς προσπάθειας κριτικής επανατοποθέτησης στα πλαίσια των θέσεων, αντι-θέσεων που ακούγονταν στη "συζήτηση".
Να δικαιολογήσω ποιόν και τι; Να αγωνιώ να δικαιολογήσω την χυδαιότητα του υπερκέρδους άρα και της εκμετάλλευσης που προϋποθέτει επειδή δεν το έχω σκεφτεί ποτέ πριν, επειδή οι νόρμες είναι άλλες;; (All I know is what I have words for..)

Παίρνεις τα όμορφα πουδραρισμένα σου δάκτυλα, τους πανέμορφούς σου αντίχειρες και βγάζεις τα πολύτιμα σου μάτια. Τα ξεριζώνεις και τα πετάς στα σκυλιά και αφού τελειώσουν τα παίρνεις πίσω! Ιδού τα καινούργια σου μάτια. Ecce Homo!!

Είμαστε καταραμένοι. Μάθαμε να εκμεταλλευόμαστε το κάθε τι, είτε αυτό είναι το παιδί, είτε αυτό είναι οι πρόγονοι, είτε αυτό είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Τα πάντα για μας είναι εν δυνάμει εκμεταλλεύσιμα, τα πάντα δυνητικά ξεφτιλίσιμα δηλαδή, αλλά επειδή είμαστε τρομερά πανούργοι και πονηροί μάθαμε ταυτόχρονα να ξεθάβουμε τα πιο ευφάνταστα και πιο "λογικά" επιχειρήματα για να εξωραΐζουμε και να δικαιολογούμε.Να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΜΕ τα ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ για (τουλάχιστον) δυο λόγους α) να παραμυθιαστούμε και β) να παραμυθιάσουμε.

Και ρωτώ εγώ ΓΙΑΤΙ;;;

Ποιος κόσμος θα σπαραχτεί και ποιος κόσμος θα σταματήσει να παρασιτοζωεί αν παραδεχτούμε το προφανές;
Για μένα, ένας κόσμος που δεν θα χύσω ούτε ένα δάκρυ όταν θα τον δω να πνίγεται στα δικά του σκατά.
Και για να το τελειώσω θα αναφερθώ στα λόγια ενός φίλου όταν του είπε ένας ότι νιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του:
«Να χαθεί η γη; Στα τσακίδια!»

λυσσασμένα μαύρα σκυλιά
βουβές φουσκωμένες θάλασσες
κάτι θέλω να σας πω κι όλο το ξεχνάω

γελιότητες, ανοησίες κι άλλα τέτοια
λέξεις ντυμένες σαν παλιάτσοι να κοροιδεύουν

και γω να επιμένω να τις φιλέψω!

-Καλωσόρισες πίσω

-Καλώς σας βρήκα!

-Τι νέα;

-Περιμένω...

-Τι περιμένεις;

-Να σταματήσω να περιμένω

-Όχι και στο πιο ιδανικό μέρος, δε νομίζεις;

-Τι λες;;;Τι πιο ιδανικό μέρος από μια νεκρόπολη για να σταματήσεις να περιμένεις.Εκεί δίπλα στα καντήλια όλα ησυχάζουν, πού καιρός για σκέψεις...

-Χμμμ, τι να πω; Πάρε αυτές τις μπεζεντρίνες μαζί μ' ένα μπουκάλι τζιν κι όλα καλά...όλα καλά

-(.....)Thanks!

"..Οι Ερινύες όρμησαν στο Χάρυ και στη σκοτεινιά κάτω απ' τις φτερούγες τους δεν έβλεπε τίποτα εκτός απ' τα ματιά τους: μικρά και γεμάτα μίσος , τα μάτια τους να γελάνε μαζί του, να τον κοροϊδεύουν καθώς πάσχιζε να τις αποφύγει, ξέροντας ότι δεν μπορούσε κι ότι θα' παιζαν μαζί του πριν τον καταστρέψουν εντελώς. Προσπάθησε να γυρίσει το κεφάλι του αλλά αρνιόταν να κουνηθεί. Προσπάθησε πάλι και πάλι μέχρι που κύλαγε μπρος πίσω, αλλά τα μάτια συνέχιζαν να κοιτάζουν και να κοροϊδεύουν κι οι γιγάντιες φτερούγες χτύπαγαν όλο και πιο γρήγορα κι ο άνεμος στροβίλιζε γύρω από το Χάρυ και το κορμί του πάγωσε κι ένιωθε τα μεγάλα μυτερά ράμφη τους και τις άκρες απ' τα φτερά τους καθώς άγγιζαν το πρόσωπό του. Προσπάθησε να κατρακυλήσει μέχρι τη ρίζα του βράχου αλλά όσο κι αν κατρακύλαγε ήταν ακόμα στην κορφή με τον άνεμο να στροβιλίζεται και τις Ερινύες να τσιρίζουν, να τσιρίζουν και πάνω απ' το μουγκρητό του ανέμου άκουγε τη σάρκα του να ξεσκίζεται απ' την κοιλιά το, άκουγε το διαπεραστικό ήχο απ' το σκίσιμο να τρυπάει τ' αφτιά του κι έπειτα άκουσε τα ουρλιαχτά του κι οι Ερινύες αργά, πολύ αργά έσκιζαν κομμάτια σάρκα απ' την κοιλιά του και τράβαγαν αργά καθώς οι μακριές λουρίδες σάρκα ξεκολλούσαν απ' το σώμα του κι ούρλιαζε και στριφογύριζε και πεταγόταν όρθιος κι έτρεχε, σκόνταφτε και κατρακυλούσε στο βράχο κι ωστόσο ήταν ακόμα στην κορφή του βράχου κι οι Ερινύες εξακολουθούσαν να τον κοροϊδεύουν καθώς έσκιζαν τη σάρκα απ' την κοιλιά του και το στήθος του, κι έξυναν τα ράμφη τους στα πλευρά του και ξαφνικά έχωσαν τα ράμφη τους στα μάτια του και τα 'βγάλαν απ' τις κόγχες τους κι άκουσε τον ήχο που έκαναν τα μάτια του πλοπ πλοπ καθώς έφευγαν απ' το κεφάλι του και το τσίριγμα των Ερινύων δυνάμωσε μέχρι που δεν άκουγε πια ούτε τα ίδια του τα ουρλιαχτά και κλώτσαγε και τους έδινε γροθιές κι ωστόσο το κορμί του αρνιόταν να κουνηθεί και το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μένει ξαπλωμένος καθώς πάλι, κι έπειτα πάλι και πάλι βάλθηκαν να ξεσκίζουν τη σάρκα απ' την κοιλιά του και το στήθος του, ξύνοντας τα πλευρά του και ξεριζώνοντας πάλι τα μάτια του απ' το κεφάλι του κι ήταν μόνος σ' ένα δρόμο να κοιτάζει, να γυρίζει αργά σε κύκλους, να κοιτάζει, να κοιτάζει το τίποτα..."

Ένας μαλακισμένος στίχος που με ταλαιπωρεί δε ξέρω και 'γω πόσο!
Το βλέπεις στα μάτια μας, εγώ πάντως το 'χω δει στα δικά μου.Είναι αυτή η αποκρουστική όψη του ανθρώπου που αναδιπλώνεται, που μαζεύει τις σάρκες του μπροστά σε κάθε καινούργιο.
Αυτή η σαπίλα του μυαλού, η αναπαραγόμενη μη-αμφισβήτηση στο όνομα της παράδοσης, της κληρονομιάς. Σ' αυτό που έμαθες, που σε 'χουν μάθει δεν έχει σημασία, το οποίο είναι τόσο δυνατό και τόσο έντονα αυτοανατροφοδοτούμενο που πολλές φορές δε σ' αφήνει ούτε καν να το αναγνωρίσεις
Πράττεις, περιοριζόμενος στη μη-πράξη, πιστεύοντας όμως το ακριβώς αντίθετο.
ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ-το πιστεύεις δηλαδή, είναι δικό σου, είναι ιδιότυπο!

Τι ειρωνεία όμως! Στριφογυρίζεις σαν σβούρα γύρω από το κενό, προδίδοντας το καινοτόμο("betray innovation..") και ταυτόχρονα «πανηγυρίζεις»!

Στριφογυρίζοντας μια σβούρα τόσα χρόνια στο ίδιο σημείο είτε η ίδια θα φαγωθεί είτε το έδαφος από κάτω είτε και τα δύο μαζί.
Σπουδαίος λόγος για πανηγύρια, ε τι λέτε;;

Στρίβοντας το βλέμμα προς τα πίσω για να δεις τι απέμεινε από όλα τα προηγούμενα, ευτυχώς συνειδητοποιείς πως δεν έμεινε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ' αυτά που έπρεπε να απομείνουν.
Λίγα, συμπαθητικά-όχι πάρα πολύ όμορφα όμως-αφού σίγουρα κάτι παρόμοιο δεν θα 'ταν αληθινό. Λίγα όσο λίγα τα μαγευτικά δευτερόλεπτα που αντέχει κάποιος κάτω απ' την θάλασσα και τόσο συμπαθητικά όσο μια καλή ταινία.
Καμιά υπερβολή-παλεύεις γι' αυτό-και καμιά ακτινοβολούσα "πολυχρωμία"!
Ένας πίνακας που όμοιό του δε ξανάδες με αποχρώσεις του μαύρου,της ησυχίας, του άδειου σπιτιού,του πρωινού πονοκεφάλου και τόσων άλλων που με μια μαγική πινελιά του χρόνου απεικονίζονται ζωντανά και παλλόμενα.
Ζωγραφισμένα με το δικό σου τρόπο, όπως εσύ τα είχες φανταστεί, αφήνοντας πίσω το φως απ' τις λάμπες και τα κεφάλια των αλόγων.
Ένα δώρο που το μαζεύεις το τυλίγεις με συμπάθεια και πίστη, το βάζεις κάτω απ' την μασχάλη και ξεκινάς την καινούργια αναζήτηση για να βρεις τον καινούργιο τοίχο που θα το στερεώσεις.

Γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά προχωράς!

Τόση αυτοπεποίθηση όση χρειάζεται για να τον ξεχάσεις..

Στα βήματα μιας ψοφισμένης πόλης η αγωνία για ζωή απλώνεται σαν καρκίνος και σε τρώει.Στα πρόσωπα, πίσω απ' τις σκιές, στα βλέμματα, στις μάσκες των βιτρινών.Η μεγαλύτερη αγωνία όμως είναι πού θα βρεθεί αυτό που ν' αξίζει τον κόπο να το κλέψεις.Ούτε να τ' αγοράσεις ούτε να το δανειστείς αλλά να το κλέψεις.
Ψάχνεις και όλο ψάχνεις-μάταια.Τίποτα δεν υπάρχει, δε ζει, δεν αναπνέει!
Όλα πλαστικά, όλα γκρίζα, όλα σε σειρά, όλα σε τάξη.Όλα πανέμορφα αδιάφορα με δανεικά χαμόγελα κι ολόλευκες οδοντοστοιχίες.

Πού να βρω κάτι που θ' αξίζει για να κλέψω;Το' χω ειλικρινά ανάγκη!!

(αν θεωρήσουμε το παρακάτω σφηνάκι τεκίλα τότε η φέτα πορτοκάλι ας είναι το τραγούδι..άρα όποιος κάνει τον κόπο να το διαβάσει ας μην ξεχάσει το "φρούτο" στο τέλος)

Βράδυ:

Πάρε το κεφάλι μου, κράτησέ το λίγο
Δεν αντέχει το σβέρκο τέτοιο βάρος
Αλλόκοτα δαιμόνια με νανούρισαν κι απόψε
Παρ' το, φίλησέ το, αγκάλιασέ το
Απόψε δε μου ανήκει
Υπόσχεση να το προσέχεις-Αλίμονό μου αν ποτέ επιστρέψω και δεν το βρω
Η μήτρα που το ξεπέταξε έχει από καιρό σαπίσει
Δύο σταγόνες ολοκαύτωμα αυτές οι σπηλιές κάτω απ' τα φρύδια
Παρ' τες σου τις δίνω. Δε μου ανήκουν, ανοίκειες από τότε που θυμάμαι

Σαν κραυγές σε αποικία κωφών
Σαν τα όνειρα ονειροπαρμένων τυφλών

Πρωί:

Χθες το βράδυ ψάρευα άσπρα περιστέρια στην άβυσσο του κόσμου
Χθες το βράδυ περίμενα την νύχτα αλλ' αυτή δε μου' κανε την χάρη
Χθες το βράδυ μέθυσα και κατάφερα να ψοφήσω
Χθες ψόφησα αλλά δεν μπόρεσα να πεθάνω

-"Καλά να περάσεις απόψε και ό,τι επιθυμείς!!"
---------------------------------------------
Πάρε το κεφάλι μου, κράτησέ το λίγο
Δεν αντέχω τόσο βάρος......

Homo liber nulla de re minus quam de morte coqitat;
et ejus sapientia non mortis sed vitae meditatio est.

Σπινόζα, Ηθική, μέρος iv, πρόταση 67 (από E. Shrodinger's "What is life")


...Τον έψαχναν παντού, άφαντος ο Χένρι. Είχαν περάσει ήδη τρεις ώρες και ήδη καθυστέρησαν δύο τρένα της γραμμής αφού δεν υπήρχε κανείς στο σταθμό για να δώσει οδηγίες. Τριάντα δύο χρόνια και τρεις μέρες έκανε την ίδια δουλειά κι ούτε μια μέρα δεν είχε δημιουργήσει αναστάτωση. Το αφεντικό του-καινούργιο, πριν πέντε μήνες τον είχαν διορίσει-, σαν όλα τα τυπικά αφεντικά που "σέβονται" τον εαυτό τους ξεκίνησε να βρίζει χριστοπαναγίες, αντίχριστους κι όλα τα συναφή. Ο Γκέοργκ, ένας από τους λίγους συναδέλφους που πέρασε μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, ήξερε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αρχικά σκέφτηκε να καθησυχάσει αυτή την "μαϊμού" που τσίριζε αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή το είχε ήδη μετανιώσει. Θεώρησε πιο σημαντικό να φύγει και να αρχίσει να ψάχνει. Εξάλλου το ίδιο θα έκανε και γι αυτόν ο Χένρι δεν είχε καμία αμφιβολία στο μυαλό του.

Τρεις μέρες πριν ο Χένρι είχε θάψει το τελευταίο δυνατό ψέμα που μπορούσε να τον κρατήσει μακριά απ' τον εαυτό του. Στα 32 χρόνια ακριβώς. Όσα ήταν τα χρόνια της κόρης του πριν την "πάρουν" για το ψυχιατρείο. Παρανοϊκή σχιζοφρένεια του είχαν πει. Δεν είχε πολυκαταλάβει τους γιατρούς τι εννοούσαν αλλά γι αυτό που ήταν σίγουρος ήταν πως η Τζουλιέτ εδώ κι αρκετό καιρό δε ζούσε σ' αυτό τον κόσμο.

Ο ήρωάς μας άνηκε σ' αυτό το υποείδος των ανθρώπων που έχουν έμφυτη την ανάγκη για μια τυφλή αόριστη ελπίδα για κάτι καλύτερο στη ζωή τους. Πάντοτε θυμόταν να σιγοψιθυρίζει στον εαυτό του λόγια παρηγοριάς κι υποσχέσεων. Σε όλες τις αναποδιές προσευχόταν και περίμενε την Θεία παρέμβαση με την σιγουριά που αλλάζει η μέρα σε νύχτα. Τα πάντα ήταν χτισμένα γύρω ακριβώς από αυτό το στοιχείο κι ήταν τόσο δυνατό που όταν το ξερίζωσε από μέσα του δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ούτε μια τρίχα επάνω στο κορμί του.

Πριν μια διετία είχε χάσει την μοναδική γυναίκα της ζωής του. Με αυτήν που είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του, απ' το σχολείο και μετά, και μ' αυτή που είχε μοιραστεί τα πάντα. Την είχε δει να αργοπεθαίνει στο κρεβάτι τους. Στο ίδιο το κρεβάτι που είχαν πνίξει παρέα τους πόνους τους και στο ίδιο το κρεβάτι που έπιναν, σταγόνα σταγόνα, λαίμαργα και διψασμένα τους πόθους τους. Το κρεβάτι τους πλέον δεν ήταν. Έπαψε να υπάρχει και στην θέση του έμεινε μόνο το νεκροκρέβατό της. Η ανάμνηση του τελευταίου βλέμματος που κατάφερε να της ρίξει είχε σφηνωθεί εκεί ακριβώς πίσω απ' τα μάτια του κι όπου και να γυρνούσε το κεφάλι, το άσπρο σάβανο στο μαραζωμένο, σταφιδιασμένο της κορμί τον ακολουθούσε.

Απ' αυτό δεν μπόρεσε ποτέ να ξεφύγει αλλά πιστός ακόμη στις αρχές του κατάφερε να ξεπεράσει τόσο τον πόνο όσο και τις πρώτες αμφιβολίες που είχαν γλιστρήσει τόσο ύπουλα και τόσο "βίαια" στο μυαλό του. Αυτό όμως όπως αποδείχτηκε ήταν μόνο η αρχή αφού στα επόμενα 2 χρόνια αυτό που ακολούθησε μετέτρεψαν με τον πιο επώδυνο τρόπο τις πρώτες του αμφιβολίες σε πεποίθηση. Την πεποίθηση της αμφιβολίας για το τι σημαίνει τελικά να ελπίζεις στα τυφλά σ' αυτές τις καταραμένες "καλύτερες ημέρες"...




ο τίτλος ακολουθεί το πρότυπο του τίτλο της ταινίας:The Cook the Thief His Wife and Her Lover

-Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω καλά!

-Δεν πας να βάλεις κανά γυαλί λέω 'γω..

------------------------------------------------------------------------------------------------------

-Ξέρω τι θα σε κάνει καλά!

-Σαν πολλά δε ξέρεις;

------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Tilling my own grave to keep me level

Jam another dragon down the hole.."
M.J.K.

Με αφορμή.... τα πάντα κάθε μέρα που περνά μας βάζει αντιμέτωπους τόσο με τα ίδια μας τα μούτρα όσο και με των άλλων. Αυτό που ομολογουμένως μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι πώς μερικοί έχοντας μασήσει προφανώς τα φύλλα της Πυθίας "κηρυγματολογούν" και μελλοντολογούν.
Μου κάνει επίσης τρομερή εντύπωση πώς είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι οι οποίοι λένε ότι αυτό στο οποίο επιδίδονται με τόση επιμέλεια και συνέπεια είναι αυτό το οποίο καταδικάζουν περισσότερο από ό,τι άλλο.
Και πώς γίνεται κάθε φορά να είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που τους λείπει το χιούμορ. Αυτοί που δεν ανέχονται ένα αστείο, αυτοί οι γνωστοί "ατσαλάκωτοι" που "αναβλύζουν" ναφθαλίνη.
Εκτός άλλων πολλών(κυρίως κοινωνιολογικών) θεωρώ ότι ένα βασικό στοιχείο που εντοπίζεται μετά από προσπάθεια/ες προσέγγισης είναι ο ξεκάθαρος, ο πασιφανής διαχωρισμός μεταξύ του «φαίνεσθαι» και του «είναι».Αυτή η αυτοαναίρεση του άλλοτε κυρίαρχου «είναι» στο βωμό της εικόνας, συμβαδίζει θα λεγε κανείς με τις προσταγές της αρρωστημένα απαστράπτουσας ελαφρότητας του δυτικού απάνθρω-πολιτισμού (..καταχωρείται ο νεολογισμός στα πρακτικά).
Φυσικά θα ήταν πολύ εύκολο πιστεύω να μέναμε μόνο στο προηγούμενο("προσταγές..") αφού οι ευθύνες θα έπαιρναν χαρακτήρα πολιτικό και τελικά κανείς δεν θα τις αναλάμβανε. Αυτό που με προβληματίζει κυρίως είναι ποίες είναι αυτές οι εγγενής ιδιότητες/μη ιδιότητες που οδηγούν τελικά σ' αυτό το χάσμα.
Σαν πρώτο και σημαντικότερο θεωρώ την έλλειψη αυτοορισμού κι αυτοπραγμάτωσης. Ο πρώτος δηλαδή πυλώνας του «είναι» δεν υπάρχει η ακόμη κι αν υπάρχει δεν μας ανήκει. Είναι ένας παραστατός ξένος και ανοίκειος. Κι ακριβώς εδώ πέρα βρίσκονται οι μεγάλες εκάστοτε προσωπικές ευθύνες. Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να νιώθει ικανοποιημένος εσωτερικά με κάτι το οποίο δεν του ανήκει, δεν τον χαρακτηρίζει αρά δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του κι όμως το κάνει; Σίγουρα η έλλειψη παιδείας ή ακόμη χειρότερα η επιλεκτική παιδεία( η εκπαίδευση μόνο π.χ. ) δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Και το απαίδευτο πνεύμα προφανώς θα άγεται και θα φέρεται σε ξένα στενά και παράδρομους
Εδώ πέρα θα πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως πως μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρείται σαν κάτι που θα τελειώσει σε κάποια στιγμή. Αυτός ο δρόμος της αυτογνωσίας είναι ένα βιβλίο χωρίς τελευταία σελίδα, σίγουρα όμως είναι ένας δρόμος πρώτα δικός μας για να τον ορίσουμε, για να υποψιαστούμε την ύπαρξή του και μετά των άλλων που απλά θα τον διανθίσουν.
Το δεύτερο σημείο που νομίζω αξίζει να σχολιασθεί είναι αυτό του «φαίνεσθαι». Σ' ένα άτομο στο οποίο λείπει ακόμα κι η υποψία του «είναι» η εικόνα δεν μπορεί να διηθηθεί, δεν μπορεί να φιλτραριστεί άρα γίνεται θέσφατο, θρησκεία και πεποίθηση. Η εικόνα με άλλα λόγια εσωτερικοποιείται γίνεται συνείδηση, δόγμα και από κει και πέρα απλά αναμεταδίδεται και διαιωνίζεται ίδια κι απαράλλακτη. Η θρησκεία του «φαίνεσθαι», που τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από το αρρωστημένο και σάπιο «είναι» του σύγχρονού μας απάνθρω-πολιτισμού, έρχεται και κλείνει βίαια και χυδαία τα όποια εσωτερικά και ψυχικά κενά κουβαλάμε.
Με αυτόν τον γλυκό πανέμορφο υποκριτικό τρόπο γεμίσαμε αλλοπρόσαλλους, πολύχρωμους «παπαγάλους» που επειδή η κάθε προσπάθειά τους να στρέψουν το βλέμμα προς τα μέσα, τους τρομάζει και τους αφήνει μαρμαρωμένους επενδύουν στο πιο σίγουρο άλογο, αυτό της εικόνας πατώντας με χαρακτηριστική ευκολία πάνω από τον ίδιο τους τον εαυτό(πόσο μάλλον επάνω από άλλους), αυτόν που θα μπορούσε να «ήταν» αλλά δεν κατάφερε ποτέ να «είναι».
Στο τέλος άφησα κάτι που είχα διαβάσει πρόσφατα για ένα παιδικό θεατρικό(Ο γαργαληστής του Δημήτρη Μπασλάμ) το οποίο αναφέρεται κυρίως στο χαμόγελο και το οποίο πιστεύω μπορεί να συσχετιστεί με όλα τα παραπάνω, ειδικά στο σημείο για την έλλειψη του χιούμορ:
"Μιλά για ένα Ληστή,
Που αντί πόνο να προκαλεί,
Γέλιο περίσσιο μόνο παίρνει,
Και γέλιο μ' αγάπη μόνο σπέρνει."


Αυτά τα λίγα..

«..επιστρέφοντας "σπίτι" μετά από μια μεγάλη πλάνη, μετά από ένα περίπατο πιο μεγάλο ακόμα κι απ την ίδια τη ζωή νιώθεις την ανάγκη να πάρεις μιαν ανάσα, ν' ανάψεις ένα δαίμονα κι ένα τσιγάρο ρουφώντας όλη τη πικρή του μαύρη μπόχα μέσα.μόλις το τελειώσεις ανάβεις ακόμη ένα λαίμαργα, λίγο πριν τελειώσει θα αρχίσεις να ζαλίζεσαι.αυτή την ζαλάδα, αυτή την τρικυμία του μυαλού θα την αφήσεις να καταλαγιάσει.τίποτα δεν θα σ' ακουμπάει.μουδιασμένος θα παραμιλάς "περήφανος" με αράδες που έμαθες με τόση χάρη.στο στρίψιμο του χρόνου όταν θα σαι πλέον σίγουρος θα κρυφτείς στα λόγια που δεν είπες, στα λόγια που άφησες να φύγουν μακριά.το νερό στο στόμα θα σημάνει το χορό της βροχής κι των δακρύων.θα στεγνώσεις με μια φωτιά πνιγηρή.με μια φωτιά πιο κρύα κι απ' το βλέμμα ενός νεκρού.έτσι, με μια γλυκιά γεύση στα χείλια θ απλώσεις το κορμί σου, θα χαϊδέψεις το πάτωμα και θα το προσκυνήσεις.θα φωνάξεις όπως πάντα αλλά κανείς δεν θα ναι εκεί.δεν την θες τη συντροφιά, σου χαλάει τη μοναξιά.δεν την θες ούτε την μοναξιά αφού σου χαλάει όλο το χτες.και μετά θα σβήσεις σιγά σιγά, σαν αέρας που ησυχάζει...σσσσ!!»

Στιγμιότυπα από λονδίνο...

Συνήθιζα να χορεύω τους κεραυνούς και τις μαργαρίτες
Ο κύριος Π. αγωνιούσε πότε θα μεταλάβαινα τους γνωστούς στα "σανατόρια"

Θρίαμβος!

Κανονικός και μουδιασμένος τους έγλυφα τις σόλες!
Ζήλευα βλέπετε το Σκυλί
Όμως ήμουν λειψός.Λειψός και πεινασμένος,
αυτό μου σιγοψιθύριζαν κάτι φωνές στο ποτάμι κάθε φορά

Σε κάθε επιστροφή ειρωνικά και περιπαικτικά τα βλέμματα,
σαν βιτριόλι στις πληγές-δεν θα μπορούσαν να ήταν κι αλλιώς

Πρόστυχοι ανέκαθεν οι αυλικοί έστηναν με έπαρση
χυδαίες τις γιορτές και βίαιες τις φιέστες
Τόσο χυδαίες και τόσο βίαιες όσο οι χρυσελεφάντινές τους
μέρες και νύχτες.

Και κάποτε έδυα σε θάλασσες από ντροπή και αηδία
Σαν σε σήψη αιμορραγούσα κι έσταζα, φρικιαστικά παραδομένος
Και αυτές, με χαρά κι ικανοποίηση, έκαναν το ιερό τους καθήκον

Στο κουφάρι που θα ξέβραζαν μετά,
επάνω εκεί θ άφηναν μια σημείωση-ένα κομμάτι απ την Έρημη Χώρα:
"..Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον
κήπο σου τον άλλο χρόνο;
Άρχισε να βλασταίνει;Πες μου,
θ' ανθίσει εφέτο;'Η μήπως η ξαφνική παγωνιά
πείραξε την βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί
τον αγαπάει τον Άνθρωπο..."

Και κάπως έτσι, με τον Σίσυφο για οδηγό, θα ανατέλλουμε κηλιδωμένοι
αλλά αληθινοί
Τσαλακωμένοι αλλά πανέμορφα μοναδικοί

Μη όμως και ξεχαστούμε ή χειρότερα ξεγελαστούμε
Πάντοτε με ένα Σκυλί

Αυτό το αιώνια ερωτοχτυπημένο!

Επιστρέφοντας σπίτι μετά από αυτές τις γνωστές κούρσες μέσα στην πόλη (οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν κανένα νόημα αφού αυτό για το οποίο βγήκες ευθύς εξαρχής δεν πραγματοποιείται για χίλιους διαφορετικούς λόγους...τελοσπάντων), κουρασμένος όπως ήμουν δηλαδή, έπεσα πάνω στο εν λόγω πρωτοσέλιδο.

Για ακόμη μια φορά, η υποκρισία και η επιλεκτική μνήμη σε όλο της το μεγαλείο!!
Προσπαθεί η καημένη η εφημεριδούλα να κριτικάρει, να μιλήσει αντικειμενικά, να βγάλει ρε παιδί μου την αλήθεια στο "φως" (ξέρετε, αυτό με τον καρκίνο του δέρματος..) αλλά παραβλέπει με εκπληκτικό θράσος έναν ολόκληρο Δεκέμβρη,ναι ναι αυτόν πριν τρεισήμισι μήνες!
Ένα Δεκέμβρη και μιαν εξέγερση η οποία έθεσε, κατά κύριο λόγο,κοινωνικά ερωτήματα αλλά συνάμα έδωσε κι απαντήσεις, ειλικρινείς και ρεαλιστικές.
Προσπαθούν, γι ακόμη μια φορά, επιδεικτικά να τον/τις παραβλέψουν, κάνοντας τις πάπιες νομίζοντας έτσι πως θα εξορκίσουν το "κακό" στον καιάδα της λήθης..

Ευτυχώς, όσο φιλότιμες κι αν είναι οι προσπάθειές σας,ο Δεκέμβρης στην μνήμη γράφτηκε με πύρινα γράμματα.
Οι συνειδήσεις που ξεπήδησαν μέσα από αυτό τον μήνα όχι μόνο είναι ανθεκτικές σε τέτοιου είδους αστική προπαγάνδα αλλά είναι έτοιμες να συμπαρασύρουν μαζί τους κι άλλες, οι οποίες αγωνιούν με τον πιο αυθεντικό τρόπο για την αλήθεια..

Αυτήν που προφανώς "ξεχάσατε" πώς γράφεται!!

Με όλο τον σεβασμό κ. Αξελέ αλλά όχι μόνο δεν μας είπες τίποτα χθες το βράδυ, προσπάθησες να μας το σερβίρεις και σαν κάτι το πρωτοποριακό.Δηλαδή το "άνοιγμα" στην τέχνη έτσι όπως τέθηκε εμένα δεν μου είπε τίποτα που δεν ήξερα ή πιο σωστά δεν είχα διαβάσει ήδη( π.χ. ο Όσκαρ Ουάιλντ σε ένα δοκίμιο του "The critic as artist" μιλάει γι αυτό ακριβώς το "άνοιγμα" κι όχι μόνο γι αυτό αλλά κάνει και κριτική της εν δυνάμει καινούργιας κατάστασης μετά απ' αυτό το "άνοιγμα"-πολύ πιο μπροστά με άλλα λόγια ο Mr Wilde!!).

Ο κύριος που καθόταν δίπλα απ΄ τον κ.Αξελό η λέξη που θα τον χαρακτήριζε είναι σπουδαιοφανής (pretentious αγγλιστί)! 'Οχι άλλο κάρβουνο, φτάνει!
Ο λόγος και οι ομιλίες για να μεταβιβάζουν σωστά τα νοήματά τους, για να είναι ουσιαστικές και εύστοχες δηλαδή, θα πρέπει-επιβάλλεται δηλαδή- να είναι απλές και απέρριτες.Απλές και όχι απλοϊκές, μην παρεξηγηθώ κιόλας(π.χ Richard Feynman-και μην ξεχνάμε ο τύπος μιλούσε για κβαντομηχανική και για νανοτεχνολογία έτσι!..)

Τρίτο και τελευταίο είναι ένα περιστατικό που ήθελα να σχολιάσω.
Στο τέλος της διάλεξης, ξεκίνησαν να πέφτουν οι ερωτήσεις όπως συμβαίνει συνήθως.Σε μια στιγμή παίρνει τον λόγο ένας κύριος,που μας συστήθηκε σαν μουσικός.Η ερώτησή του ήταν,πολύ δικαιολογημένα, "Τελικά τι είναι τέχνη;".ΤΕΛΙΚΑ, το τονίζω το τελικά!Ο κ. Αξελός με ύφος 1001 καρδιναλίων(σαν τις νύχτες one thing) του απαντάει "αν δεν κατάλαβες ακόμη μετά από τόση ώρα τότε τι να πω.." κάπως, και συνέχισε σε άλλη ερώτηση.
Προφανώς ο σκοπός της ερώτησης του κυρίου ήταν και η εμπλοκή της μουσικής-της μουσικής εμπειρίας κτλ- αφού αυτή ήταν ωσεί παρούσα στην ομιλία του κ.Αξελού. Τέλοσπάντων δεν είναι εκεί το σχόλιο.Μόλις πήρε τον λόγο ο κύριος, ξεκίνησε την ερώτησή του με το να ορίσει ο ίδιος(δηλαδή ξεκίνησε ως εξής:"Πριν κάνω την ερώτηση θα ήθελα να δώσω τον δικό μου ορισμό..κτλ") τι είναι τέχνη( δικαίωμα του!)...Με το που ξεκινάει να μιλάει πετάγεται σαν "τσουτσού", μια εμφανώς ιδιάζουσα περίπτωση σοβαροφανούς κυρίας-madam που λέμε- και με μέτρια ένταση φωνής λέει "ΟΧΙ"...κάτσε κυρά μου!!Πότε και ποιός σας όρισε εσάς ελεγκτή και κριτή του τι θα λέγετε και τι όχι.Δηλαδή μην τρελαθούμε κιόλας!Δεν ήσουν κοντά μου και γλίτωσες αλλιώς ένα καντήλιασμα κατ ιδίαν θα το 'τρωγες.
Το πρόβλημα που διαφαίνεται γι ακόμη μια φορά σε κάτι τέτοια περιστατικά είναι αυτή η αρρωστημένη θα την έλεγα παθητικότητα και δεκτικότητα στα λεγόμενα και τις πράξεις κάποιου "διάσημου"(γενικά μιλώντας) και ταυτόχρονα η πλήρης απαξιωτική και πολλές φορές μηδενιστική προσέγγιση σε ό,τι καινούργιο ακούγεται που έρχεται τις περισσότερες φορές να αμφισβητήσει,και γιατί όχι και να ανατρέψει, την εν λόγω "διάσημη κληρονομιά".
Σε αυτό που έχουμε πήξει τα τελευταία χρόνια είναι στους ειδικούς, τις σταθερές και τα αλάθητα!
Αλίμονο να μην αντιδρούσαμε και στους "ειδικούς" και στις συντηρητικούρες που τους χαϊδεύουν.
Αλίμονο madam, αλίμονο!

(Αλίμονο,αλίμονο το βλέμμα σου το επίμονο,μεέσα στο καταχείμωνο μου άναψε φωτιά... κτλ κτλ)

Τι να σου κλάσει κι ο Gillespie εκεί πέρα...χεχεχε!

Σπουδαίοι και οι δύο!

Ένα μικρό αφιέρωμα από την guardian 15 χρόνια μετά τον θάνατό του...εδώ

...Είχαν ήδη περάσει 3 χρόνια μετά που ο κόσμος ξεκίνησε το μεγαλύτερο και μαζικότερο αντάρτικο που είχε γνωρίσει ποτέ η μοντέρνα( ή η μεταμοντέρνα αν γουστάρετε) ιστορία.
Αυτή η τεράστια καταστροφή κι εξαθλίωση που ζήσαμε έκανε τον γύρω του τότε κόσμου(αυτού που είχε απομείνει δηλαδή) καμιά 15ρια φορές σε πείσμα αυτών που ήθελαν το θάψιμό της.Η κόλαση δεν άργησε να εξαπλωθεί παντού..Και ήταν σαν λάδι στις πληγές, σαν τη βαθιά ανάσα λίγο πριν πνιγείς.
Σαν ντόμινο οι πόλεις απαλλοτριώνονταν από τα χέρια των τρωκτικών.Και όλα αυτά επειδή η δυσφορία γι αυτόν τον Θαρραλέο Καινούργιο Κόσμο ξεχείλισε.Αποφασίστηκε ερήμην των "αφεντικών" το τέλος της ιστορίας τους.Η άρνηση του αρρωστημένου κι αποκρουστικού καταφατικού υπάρχοντος είχε ξεκινήσει.
Το τυπογραφείο περίπου στο δεύτερο χρόνο όταν τα περισσότερα μέσα παραπληροφόρησης είχαν καταρρεύσει ξεκίνησε δουλειά και πάλι.Αυτή την φορά έδινε άλλου είδους ειδήσεις και άφηνε άλλου είδους φωνές ν' ακουστούν.
Τον κ.Όσκαρ νομίζω τον είχα πετύχει στον δρόμο μια φορά.Με κοίταξε, δεν είπε τίποτα, έσκυψε και συνέχισε στο δρόμο του.
Πλέον οι περισσότεροι από αυτούς έσκυβαν.Αυτό σκεφτόμουνα στρίβοντας το στενό λίγο πριν φθάσω στο σταθμό. Οι περισσότεροι έσκυβαν...και πλέον ήταν καιρός!

Τι να πρωτοθυμηθώ?Απ΄το πρώτο μέχρι το τελευταίο όλα μοιράζονταν το ίδιο χρώμα.
Μιαν "ευχάριστη" απόχρωση του κίτρινου.Ξέρετε, το κίτρινο του ικτερικού,το κίτρινο της μουστάρδας και το κίτρινο του μίσους.Όλα αυτά που 'χε πει,γι όλα αυτά που πίστευε και γι όλα αυτά που θα πέθαινε ακόμη το μόνο που είχα να του απαντήσω ήταν απλά το απαλό,διακριτικό συγκαταβατικό κούνημα της κεφαλής μου.Δεν ήθελα ούτε για μια στιγμή να δείξω τη διαφωνία μου.
Εξάλλου στον λόγο του δεν άφηνε κανένα ίχνος αβεβαιότητας κι αμφισβήτησης.Είχε δίκαιο απ' την αρχή μέχρι το τέλος και απ' το τέλος μέχρι την αρχή.
Ήταν ένας από τους πολλούς δυστυχισμένους.Ένας μπουρζουά που έμαθε να ζει παρασιτώντας σε ξένες πλάτες.Πλάτες που ούτε καν ήξερε,ούτε καν θα μπορούσε να φανταστεί πως μπορούσαν να υπάρξουν.Ένας μπουρζουά που κλέβοντας γι ακόμη λίγα χρόνια έγινε μεγαλοαστός.Ω και τι χαρά,τι ικανοποίηση όταν τα κατάφερε!"Πίστεψε στο Θεό και τα κατάφερε",τουλάχιστον αυτό συνήθιζε να λέει κι όλοι τον επευφημούσαν γι αυτό.

Ο κ.Όσκαρ ήταν τύπος κλειστός,εσωστρεφής,λιγομίλητος και απόμακρος.Θα λέγαμε πως περνούσε σχεδόν απαρατήρητος σε κάθε παρέα.Δεν μιλούσε πολύ αλλά όταν το έκανε μιλούσε με στολισμένο και μεγαλόπρεπο ύφος προσπαθώντας να κρατήσει κάποια από τα προσχήματα-μια μάλλον αποτυχημένη προσπάθεια.
Ήταν σχετικά κοντός,με γυαλιά στρογγυλά ένα πρόσωπο μακρόστενο και μια φαλάκρα στο κεφάλι,με πολύ λίγα μαλλιά γύρω γύρω.Πάντα θα τον έβλεπες να φοράει το γιλέκο,το κοτλέ παντελονάκι και τα ανοιχτόχρωμα ριγέ πουκάμισά του.
Ένας καθόλου τυπικός συνδυασμός.Ένα παράξενο,ετερογενές σύνολο που άλλες μέρες θα τον έλεγες άσχημο και άλλες δεν θα του έδινες καθόλου σημασία.Κανείς απ΄όσους ρωτήθηκαν μετά δεν μπόρεσαν να ανακαλέσουν κάτι άλλο.Αυτό ήταν ο κ.Όσκαρ ακόμη μια λαμπερή σκιά,ακόμη ένα σκυθρωπό "στερεοτυπίο".
Δούλευα εκεί τα τελευταία 7 ή 8 χρόνια.Δεν θυμάμαι αν ήταν 2018 ή 2019 που μπήκα στο τυπογραφείο.Αυτό που θυμάμαι σίγουρα ήταν πως λίγους μήνες πριν είχε γίνει ο μεγάλος Σεισμός.Ο νέος «Φραντς Φέρντιναντ» όπως θα αποδεικνυόταν μετά από λίγους μήνες.


Δεν μπορούν τα λόγια να χωρέσουν τον πόνο,τις αθλιότητες και την χυδαία μιζέρια που τον ακολούθησε.Η χυδαιότητα ξεδιπλωνόταν ακόμα και στους αριθμούς μετά.Περισσότερες ανθρώπινες ζωές παρά αυτοκίνητα είχαν καταστραφεί,περισσότερα όνειρα είχαν χαθεί παρά επιχειρήσεις.Η σύγχρονη ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων γι ακόμη μια φορά ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια όλων-αυτών τελοσπάντων που είχαν ακόμη μάτια για να δουν...συνεχίζεται(εξεταστική καλεί...)

Μια αναδημοσίευση ενός κειμένου(μέρος του) που ασχολείται με τον θόρυβο την αξία(υποκειμενική-αντικειμενική) του και την αισθητική του αποτίμηση(εάν υπάρχει τέτοια)...


The Aesthetics of Noise
Torben Sangild

Noise can blow your head out. Noise is rage. Noise is ecstatic. Noise is psychedelic. Noise is often on the edge between annoyance and bliss. Noises are many things. Noise is a difficult concept to deal with.
Some would say that it is no longer meaningful to talk about noise as something special, since we have finally reached a state in which all sounds are equal. That may be so for certain avant-garde artists and advanced listeners, but I will assert that we still hear a difference between noise and more traditional musical sounds. Noises are the sounds which used to be denounced as non-musical. To include noise in music thus still has an effect and bears a certain aesthetic power. That power is the topic of this essay. To give an exhaustive explanation of it, though, is not only beyond the limits of an essay, but seems to be fundamentally impossible due to the evasiveness of the matter.1 There is a constant discrepancy between the essentially indescribable object and the attempt to verbalize and understand it. It is my hope that the following reflections are nevertheless able to sketch out an approach to understanding the important part noise plays in the music of today......

και συνεχίζει πιο κάτω:

Towards an aesthetics of noise
In various ways, noise as a sensual, aesthetic phenomenon points out of the field of the subject as a divided entity, towards what could be called the transsubjective, that which transgresses the individual. This applies to the explosive ecstasy as well as the implosive intimacy. This transsubjective point is also bridging the gap between rock music, normally considered subjective, and electronica, normally considered objective. With noise, rock turns away from its standard focus of a subject expressing his/her feelings, towards a more anonymous state. This was manifested on stage by My Bloody Valentine, having no focus on the band members, who appear only as shadows in front of a big screen with abstract psychedelic films projected on it. The following reflections on noise as Dionysian ecstasy and as abjectal intimacy points in this direction.

The Dionysian and the sublime
The ecstasy of noise is predominantly aggressive and vehement, as the maelstrom of noise in Sonic Youth. This is often an aesthetization of violence and suffering, the noise being an ingredient in what one might call a Dionysian aesthetic. In Die Geburt der Tragödie (The Birth of Tragedy) Friedrich Nietzsche described the Apollonian and the Dionysian as two principles of aesthetic attitudes toward suffering, working together in the Gesamtkunstwerk of Richard Wagner.
Apollo represents appearance, form, individuality, beauty and dream; the Apollonian aesthetics is an embellishment of suffering, a self-conscious lie, a veiling of cruelty by use of form and elegance, a semblance of beauty. Dionysus, on the other hand, represents ecstasy, being, will, intoxication and unity; the Dionysian aesthetics is a direct confrontation with the terrible foundation of being, an absurd will driving us all in our meaningless lives. In the Dionysian ecstasy individuality is transgressed6 in favor of identification with the universal will - a frightening yet blissful experience. Frightening, that is, because it is a death-like giving up of the Ego, if only for a few seconds; blissful in letting go of the responsibilities of being a subject. The Dionysian experience is a "metaphysical comfort", knowing that suffering is a necessary part of the effects of the eternal will – the destruction of things in order to create anew. In the Dionysian ecstasy one is no longer concerned with one's individual suffering, seeing instead things from the universal point of view.
In music, the ecstasy of noise is undoubtedly a Dionysian effect, as opposed to the Apollonian melody and form.7 As mentioned above, the German words Rausch (ecstasy) and Geräusch (noise) are related, pointing towards this fact. The Dionysian is that which is not totally controlled or formed, e.g. screams and noises. The Apollonian elements are seductive, inciting the listener to enter the ecstatic bliss of the Dionysian, enabling the listener to dare the confrontation with the dreadfulness of existence. Therefore, Nietzsche says, the Dionysian needs the Apollonian.....


Για όλο το κείμενο :

http://www.ubu.com/papers/noise.html

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ

ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΝ ΕΤΗ 2009

3 Φεβρουαρίου, 2009

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και θλιβερό στην Κύπρο του 21^ου αιώνα να χρειάζεται κάποιος να γράφει επιστολές για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα: την ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα του καλλιτέχνη (και πολίτη) να θέσει ερωτήματα αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στον Άνθρωπο και την Ιδέα, χωρίς να κατηγορείται για εθνομηδενισμό. Οφείλουμε όμως να προστατεύσουμε τη δράση μας, καθώς και αυτούς που μας υποστηρίζουν από απαράδεκτες ενέργειες που γίνονται εφικτές μέσα από τη δημοσιογραφική ή πολιτική ιδιότητα συγκεκριμένων ατόμων. Ευελπιστούμε ακόμα να θυμίσουμε ότι η πνευματική ελευθερία δεν είναι μόνο ατομική αξία, αλλά και Ευρωπαϊκή και δεν είναι θεμιτό να είμαστε επιλεκτικοί.

Η ομάδα Rooftop Theatre έχει ενεργή καλλιτεχνική δράση εδώ και τέσσερα χρόνια και έχει συμμετάσχει σε κοινωνικό διάλογο με τέσσερις παραγωγές, την ανάγνωση έργων, τη συμμετοχή σε Φεστιβάλ, ακαδημαϊκή δράση και άλλα. Η ομάδα δεν έχει πολιτικό χρώμα αλλά διαμορφώνει δική της φιλοσοφία που προσδιορίζει το θέατρο ως κοινωνικό εργαλείο και όπως όλοι οι σοβαροί καλλιτέχνες βλέπουμε μπροστά και επιθυμούμε να σχολιάσουμε το τώρα χωρίς φανατισμό αλλά με σεβασμό.

Το Intercultural Centre of Cyprus (ICC) σε συνεργασία με το Rooftop Theatre Group υπέβαλε το Μάιο 2007 αίτηση στη UNDP-ACT (Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών) για πρόγραμμα με τίτλο VOICING AND STAGING THE EXPERIENCE. Η δράση της UNDP-ACT είχε ήδη εγκριθεί από το Γραφείο Προγραμματισμού και οι περιλήψεις όλων των προγραμμάτων που έλαβαν χρηματοδότηση το 2007 βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.undp-act.org. Το εγχείρημα είχε διάρκεια 15 μηνών (Σεπτέμβριο 2007-Δεκέμβριο 2008), συμπεριελάμβαναν εργαστήρια για έφηβους, και μέσα από τις ιστορίες των εργαστηρίων δημιουργήθηκε το θεατρικό έργο με τίτλο Performing the Experience. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τακτικές παραστάσεις στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Άρτος και σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία σε όλη την Κύπρο. Συγχρόνως, το θεατρικό έργο εκδόθηκε σε τρίγλωσση έκδοση (Ελληνικά, Τούρκικα, Αγγλικά).

Στα μέσα Δεκεμβρίου 2008, άρχισαν να γίνονται για μας (χωρίς εμάς) ανυπόγραφα αφιερώματα στην εφημερίδα Ποντίκι, συζητήσεις σε ραδιοφωνικές εκπομπές και αναφορές σε κύκλους της Βουλής. Λέχθηκαν από ραδιόφωνο, τύπο και τηλεόραση άπειρες ανακρίβειες. Θα θίξουμε μόνο τις πιο επονείδιστες:

• Η χρηματοδότηση που πήραμε ήταν παράνομη αφού η USAID είναι παράνομη οργάνωση. Η απάντηση δόθηκε ήδη στον τύπο, αλλά επαναλαμβάνουμε ότι η USAID χρηματοδοτεί αναπτυξιακά έργα και προγράμματα στην Κύπρο από το 1974, με τη συγκατάθεση της επίσημης κυβέρνησης. Οι ανακοινώσεις για τις χρηματοδοτήσεις της UNDP/USAID γίνονται δημόσια στον τύπο και δεν αποτελούν σκευωρία. Η επίσημη τελική έγκριση προήλθε από το Γραφείο Προγραμματισμού τον Μάιο 2007, επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
• Ξεγελάσαμε το Υπουργείο Παιδείας για να παρουσιαστεί η παράσταση στα σχολεία. Σε γραπτή επικοινωνία με το Υπουργείο Παιδείας (επιστολή με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου, 2008) αιτηθήκαμε άδειας να παρουσιάσουμε την παράσταση στα σχολεία. Λάβαμε απαντητική επιστολή (2 Οκτωβρίου, 2008) παραπέμποντας μας στα ίδια τα σχολεία. Οι σχολικές παραστάσεις και συζητήσεις που προγραμματίστηκαν μετά την δική μας επικοινωνία με τα σχολεία κύλησαν ομαλά, με μοναδική εξαίρεση την αντίδραση καθηγήτριας στο Ριζοκάρπασο, όπου μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μαθητών, μας κατηγόρησε για ανθελληνισμό και ισοπέδωση των ιδεωδών του έθνους.
• Το έργο διαστρεβλώνει ιστορικά γεγονότα. Το έργο δεν αναφέρεται σε κανένα ιστορικό γεγονός.
• Αναφέρθηκε από τη Διευθύντρια Μέσης του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού ότι το έργο δεν είναι κατάλληλο για τους μαθητές αφού υπάρχουν μέσα εκφράσεις όπως «χέστηκα για την ιστορία». Στο κείμενο δεν υπάρχει τέτοια πρόταση. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται σε πολλά γραφεία στο Υπουργείο, μπορεί να το προμηθευθεί και να το διαβάσει.

Σε μια κοινωνία και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που μαστίζεται από τη βία, το ρατσισμό, τις εξαρτήσεις και το δογματισμό είναι στενάχωρο που ορισμένα μέλη του κοινοβουλίου και του τύπου ασχολούνται με τέτοιο πάθος με μια θεατρική παράσταση. Γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι ο σάλος που δημιουργήθηκε δεν έχει σχέση με το Rooftop Theatre Group, ούτε βέβαια με το έργο, αλλά με την περίφημη περιρρέουσα ατμόσφαιρα: κονδύλια για την Παιδεία, βιβλία ιστορίας, εκπαιδευτικοί στόχοι της χρονιάς, εγκύκλιοι Υπουργού Παιδείας και τα λοιπά.

Εν κατακλείδι: το κύριο σχόλιο των εκατοντάδων ατόμων που ΕΙΔΑΝ την παράσταση ήταν ότι δεν επιχειρούσε να είναι διδακτική αλλά να εγείρει ερωτήματα με οικουμενική αξία που τροφοδοτούν την εκπαιδευτική διαδικασία ενός έφηβου αλλά και λειτουργούν ως αφύπνιση για τους ενήλικες. Το κείμενο της παράστασης βρίσκεται στην ιστοσελίδα www.rooftoptheatregroup.org.

Rooftop Theatre Group

Και μερικά σχόλια:
Όπως γίνεται φανερό από τα πιο πάνω οι «ηθικοί» πνευματικοί πατέρες,οι εκτιμητές της ορθότητας,οι θεματοφύλακες της αλήθειας ενοχλήθηκαν ή/και ταράχτηκαν από μια θεατρική παράσταση η οποία προσπαθούσε να φέρει στο προσκήνιο κάποια από τα μείζονα και πιο ουσιαστικά ζητήματα που θα έπρεπε να απασχολούν τον άνθρωπο σαν ιστορικό υποκείμενο.
Όπως φαίνεται προσεγγίσεις οι οποίες θέτουν σε αμφισβήτηση πατροπαράδοτες αξίες-πατρίδες,θρησκείες,οικογένειες-απλά και μόνο για να τις επαναπροσδιορίσουν και τελικά να τις τοποθετήσουν στις σωστές τους βάσεις γίνονται κόκκινο πανί στα μάτια μερικών.
Μια ματιά να ρίξουμε όμως σ 'αυτούς τους «ταύρους»,σ αυτούς τους τραγικούς σαλτιμπάγκους που θεωρούν πως μπορούν να αφορίζουν και να οριοθετούν κατά το δοκούν θα δούμε πως δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ακροδεξιά απολιθώματα,εθνικιστικοί χαμαιλέοντες οι οποίοι αυτόκλητα έθεσαν τους εαυτούς προστάτες της κοινωνικής συνοχής και τάξης εξυπηρετώντας τα αρρωστημένα τους ιδεολογήματα.
Σε μια κοινωνία που πραγματικά αιμορραγεί από παντού-κοινωνικές σχέσεις εκμετάλλευσης οξύνονται,έλλειψη ιστορικής συνείδησης,έλλειψη παιδείας με την ευρεία έννοια του όρου-ήρθαν αυτοί,σαν το κερασάκι σε μια τούρτα που τα κύρια στοιχεία της είναι τα σκατά, να μας «σώσουν» λογοκρίνοντας (προσπαθώντας έστω) την παράσταση.
Είναι βαθιά νυχτωμένοι αν πιστέψουν ότι, έστω και γι' ένα δευτερόλεπτο, μπορεί ο λόγος τους να ακουμπήσει,όπως θα μπορούσε ενδεχομένως κάποτε να κάνει, με την ίδια ευκολία τα μυαλά μας.
Και επειδή απελευθέρωση από την βία των λόγων τους νομοτελειακά οδηγεί σε μια άλλη μορφή βίας,την βία μιας σύγκρουσης που πηγάζει ακριβώς από την αμφισβήτηση και την προσπάθεια για επαναξιολόγηση και ανατροπή του υπάρχοντος κοινωνικού νεοφιλελεύθερου/πατριδολάγνου περιβάλλοντος, έτσι πολύ απλά όλοι εμείς θα συγκρουστούμε μαζί τους εκεί που πραγματικά τους τρομάζει.
Στις συνειδήσεις και στον τρόπο που τελικά αυτές χτίζονται ή δεν χτίζονται...

Είχα διαβάσει πριν λίγες μέρες κάτι για τον Τσέχοφ ο οποίος είχε γράψει κάποτε πως το θέατρο δεν είναι τέχνη αλλά μορφή αγώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω πλήρως!!

"Λητώ! Λητώ!...μη φεύγεις,πάρε κι αυτό μαζί σου."
Της είχε δώσει ένα μικρό μπλε κουτάκι που αν κάποιος δεν ήξερε κι το έβλεπε στο δρόμο δε θα έκανε καν τον κόπο να σκύψει να το μαζέψει.Από πάνω ήταν χαραγμένο ένα σχέδιο κάτι σαν το περίγραμμα μιας σταγόνας ή ίσως ενός δακρύου.Ακριβώς στην μέση ήταν μια μικρή τρύπα που δεν μπορούσε να διακρίνει κανείς απ' αυτή τι βρισκότανε μέσα.Αμέσως μόλις το πήρε στα χέρια της το κούνησε πέρα δώθε να καταλάβει έστω αν υπάρχει κάτι μέσα χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
Το περίεργο γι αυτήν ήταν πως ακόμα κι όταν την ρώτησε το μόνο που είχε να της πει ήταν αν θα το ανοίξει να προσέξει και να είναι κάπου μόνη της μακριά από περίεργα μάτια.Απ΄ότι κατάλαβε κάτι πολύτιμο ή κάτι πολύ τρομακτικό βρισκότανε μέσα το οποίο όμως ήταν τόσο μικρό που δεν το ένιωθες να κουνιέται καν.
Αγαπούσε υπερβολικά τη μουσική.Είχε ήδη τελειώσει το πτυχίο του πιάνου και ξεκινούσε κιθάρα.Ήταν μόλις 19 αλλά είχε ήδη πατήσει στα πιο ψηλά μουσικά σκαλοπάτια.Το ταλέντο της ήταν έμφυτο,πηγαίο,ανεπιτήδευτο και πάνω απ' όλα δικό της.Δεν θα μπορούσε εξάλλου να ασχοληθεί με κάτι που δεν θα της ήταν οικείο.Έμαθε να σέβεται και ν' ακούει τον εαυτό της και ήδη είχε ξεκινήσει να καταλαβαίνει πως αυτό έχει το αντίτιμό του.

Δεν αγάπησε τίποτα στην ζωή της.Ούτε τους γονείς της ούτε τους γκόμενούς της ούτε τον εαυτό της.
Την επόμενη μέρα ένιωθε μουδιασμένη,ενοχική,άρρωστη.Ήθελε την αγαπημένη της μανούλα αφού κανείς άλλος δεν μπορούσε να την καταλάβει.Τον πατέρα της τον σκότωσε με το ίδιο του το όπλο.Δύο σφαίρες στο κεφάλι,δεν χρειάστηκε περισσότερο από 10 δευτερόλεπτα για να σβήσει μέσα στην λίμνη του αίματός του.
Την είχε βιάσει στα 7 της.Από τότε μετρούσε τις μέρες πότε θα τον αποτελειώσει.Τέτοια ζώα ένιωθε ότι της έκλεβαν τον αέρα και με τους κλέφτες δεν τα είχε και πάρα πολύ καλά.
Το πρωί έκλαιγε,το μεσημέρι χόρευε και το βράδυ μεθούσε με τους πελάτες..
Ο πόνος ήταν αβάσταχτος,η ψυχή της είχε παραλύσει,οι σκέψεις της ήταν πιο μαύρες απ το μαύρο του βυθού,το αίμα της σταμάτησε να περπατάει.
Στο τέλος ήταν σίγουρη ότι μέσα της όλα είχαν σαπίσει,είχαν γίνει ένα με την βρωμιά όλου του κόσμου συμπυκνωμένη.

Ααααααα!!!!!
Μόλις άνοιξε τρομαγμένος και καταϊδρωμένος τα μάτια ένιωσε ένα τεράστιο βάρος να φεύγει από πάνω του.Δεν ήταν παρά ένας ακόμη απ' αυτούς τους άθλιους τους εφιάλτες ο οποίος μόλις είχε τελειώσει.Τίποτα από τα προηγούμενα δεν ήταν αλήθεια.Ευτυχώς πρόλαβε να τον ξυπνήσει αυτήν, αυτήν πώς την λένε....'Α,ναι! Η Λητώ!
Η Λητώ λοιπόν πρόλαβε να τον ξυπνήσει αφού πλέον ήξερε και κάθε βράδυ περίμενε...

Οι στιγμές οι οποίες αναγνωρίζονται ως οι σπουδαιότερες κι ως οι πλέον αξιομνημόνευτες έχουν μιαν τρομακτική ικανότητα να αποτυπώνονται με πύρινες λέξεις κι εικόνες στο μυαλό.Ακόμα και να θεωρηθεί πως αφότου πέρασαν χρόνια από την εν λόγω στιγμή φυσιολογικό θα ήταν η ανάμνηση να έχει ξεθωριάσει αυτό σχεδόν ποτέ δεν συμβαίνει.

Αντίθετα το φυσιολογικό(αν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο) βρίσκεται στην διαιώνιση και στο ανακάτεμα τόσο των εικόνων όσο και των "χρωματισμών" πίσω και μέσα σ' αυτές.

Παράλληλα συμβαίνει και μια διαδικασία,ασυνείδητη-συνειδητή δεν έχει και πολύ σημασία,η οποία με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο καταφέρνει και "σμιλεύει" όσες αιχμηρές "γωνίες" τυχόν τις συνόδευαν ξαναπλάθοντας τες με προκρούστεια λογική αφήνοντάς τες να αναπαυθούν ακίνδυνες κι εξιδανικευμένες(κάτι σαν τις πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις ιστορικών γεγονότων από κόμματα και δημοσιογράφους...).

Όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την φύση την ίδια.Οι μηχανισμοί της αποτύπωσης κι εξέλιξης των αναμνήσεων είναι αναμφίβολα γεμάτοι μυστήρια που ξεκάθαρα διέπονται από ντετερμινιστικούς όρους.Ίσως να υπάρχουν κι αίτια πέρα από τα προφανή.Το σημαντικό, θεωρώ, είναι τουλάχιστον η απλή αναγνώριση αυτών(των μηχανισμών).Με αυτό τον τρόπο,θέτοντας ακόμη και τις ίδιες μας τις προσωπικές αναμνήσεις σε μια υγιή και καλοπροαίρετη αμφισβήτηση θα μπορέσουμε να είμαστε ειλικρινείς και σώφρονες κι άρα σοβαροί και αξιόπιστοι συνομιλητές* με όλους τους άλλους και την φύση.

Υπό αυτή την ματιά πιστεύω θα ήταν πολύ χρήσιμο να μελετηθούν και να συζητηθούν περισσότερο έργα τόσο κοινωνιολογικά όσο κι ιστορικά.

Στο κάτω κάτω οι συγγραφείς αυτών ήταν συγγραφείς με εμπειρίες,ιστορίες,αναμνήσεις..


*συνομιλητής είναι αυτός που μπορεί όχι μόνο να μιλάει αλλά και ν' ακούει.Είναι επίσης αυτός που 'χει το θάρρος να συμφωνήσει εκεί που κάποτε διαφωνούσε και το αντίθετο-πάντοτε με διαλεκτικούς όρους.


photo: by MrKite

ακόμη μια μουσική παρέμβαση...επίκαιρη!



...evolution in reverse now it's time for me
changing what am I to be
contorted an eternity defeated

programmed to appease you
we're symbols of perfection
humanoids runed by your laws....


Destroy erase improve

και λλίο γέλιο δε βλάφτει:



πάντα τέτοια

χεχεχεχε!

Ήταν σαν να χτυπούσαν την γυμνή του πλάτη πυρακτωμένα μαστίγια.Ένιωθε ένα πόνο που του 'φερνε αναγούλα και που δεν μπορούσε όμως με τίποτα να τον καταλαγιάσει.Χωρίς προειδοποίηση πάνω σ' αυτό ήρθε να προστεθεί και μια κρίση από το καταραμένο του άσθμα που τον ταλαιπωρούσε από τότε που μπορούσε να θυμηθεί τον εαυτό του.
Όλα γύρω του με κυνική μαθηματική ακρίβεια κομματιάζονταν.Το φως στα μάτια του θυμάται πόσο τον ενοχλούσε και πόσο τον έκαιγε.Την καρδιά του την άκουγε να χτυπάει στο όριο σαν να ετοιμαζόταν να εκραγεί,ένιωθε τα μηνίγγιά του που πάλλονταν στον ρυθμό της και το στομάχι του είχε μαζευτεί μπλεγμένο εκατό διαφορετικούς κόμπους κάπου που δεν μπορούσε πλέον να το εντοπίσει.
Και το χειρότερο απ' όλα δεν ήταν όνειρο.Δεν ήταν ούτε καν κοντά σε κάτι που θα μπορούσε να θεωρηθεί μη πραγματικότητα.Αυτό που ζούσε,αυτό που ξεδιπλωνόταν μπροστά του και μέσα του ήταν η αλήθεια.Απ' όποια σκοπιά κι αν προσπαθούσε να το αρπάξει όλα συνηγορούσαν σ' αυτό.
Ακριβώς στο σημείο εκείνο,λίγο πριν την πλήρη και τελική κατάρρευσή του δηλαδή,τον "χτύπησε" μια ιδέα πιο δυνατή απ' όλα τα προηγούμενα.Τον βρήκε τόσο δυνατά που τον έκανε να τα ξεχάσει όλα στιγμιαία.
------------------------------------------------------------------------------------

Η αηδία του κόσμου,η μπόχα του βάλτου της ζωής του,η δυσφορία σε κάθε τι που αντικατοπτρίζει την σύγχρονη ιστορία και τις σύγχρονες κατακτήσεις της τον είχαν φέρει αργά αλλά σταθερά στην παρούσα κατάσταση.
Εδώ και λίγο καιρό είχε κάψει όλα τα βιβλία απ' την βιβλιοθήκη του,ακόμη και τις φωτογραφίες που ήτανε μπροστά απ' αυτά,πέταξε στα σκουπίδια όλους τους πίνακες του σπιτιού και έβαλε φωτιά στα έπιπλα.
Στο σπίτι έμεινε μόνο μ΄ ένα πάπλωμα που κοιμότανε επάνω ή καμιά φορά το μοιραζόταν με καμιά πουτάνα.Πλέον μόνο αυτές μπορούσε να εμπιστευθεί.Όλες οι άλλες ήθελαν λογάκια, υποσχέσεις, κατανόηση κι "ασφάλεια".Το είχε δοκιμάσει ήδη δυο-τρεις φορές αυτό και πάντα κατέληγε μόνος.Στην κατάστασή του ήθελε μόνο εκτόνωση κι όχι σοφισμούς.
Παράτησε τη δουλειά και ζούσε απ' το ταμείο ανεργίας,"ευτυχώς που υπήρχε κι αυτό.." σιγοψιθύριζε κάθε φορά που πήγαινε να το πάρει.Ήδη είχε φθάσει στον έκτο μήνα.Αυτός μάλλον απ' ότι θυμόταν θα ήταν κι ο τελευταίος.
Εκείνη την μέρα τον πήρε κι η σπιτονοικοκυρά του.Κάτι για τρεις μήνες απλήρωτους και κάτι για εξώσεις θυμάται.Τις έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα χωρίς φυσικά να ξεχάσει να την διαολοστείλει πριν.Ήξερε πως αυτή θα ήταν κι η τελευταία προειδοποίηση που θα του 'δινε η κωλόγρια.
Μ΄όλα αυτά στο μυαλό εκείνο το βράδυ τσάκισε.Θόλωσαν τα πάντα γύρω του και οι σκέψεις στριφογύριζαν στο κεφάλι του σαν δαιμονισμένες.
Σε κάτι τέτοιες "συγκυρίες" τα τελευταία χρόνια έβρισκε τη λύση με κάτι μαντζούνια που είχε φορτωθεί απ' το νοσοκομείο.Κάτι φιλαράκια γιατροί από παλιά τον είχαν δασκαλέψει.
Απόψε ήταν διαφορετικά.Ότι ένιωθε το ένιωθε πολλαπλασιασμένο με το άπειρο.Άπειρα μαντζούνια δεν είχε σπίτι αλλά όσα είχε έγιναν «αφέψημα».Εξαίσιο «ρόφημα» ενδοφλέβιο,σε φλέβες που είχαν ψοφήσει εδώ και καιρό.
Με την τρίτη προσπάθεια τα κατάφερε και μπήκε.Μ' ένα απότομο σπρώξιμο του αντίχειρα αμόλησε καμπόσα κυβικά χιλιοστά στο κορμί του.Στα πρώτα δευτερόλεπτα δεν ένιωσε τίποτα.Στα αμέσως επόμενα άρχισε να νιώθει το υγρό να περπατάει μέσα του,το αισθανόταν ακόμη να ανεβαίνει και να στρίβει στον ώμο του.Είχε φθάσει στα μισά όταν ξεκίνησε να αισθάνεται ενοχλητικά περίεργα.Τα "μαστίγια" μόλις είχαν αφήσει το πρώτο τους σημάδι!
---------------------------------------------------------------------------------

Δεν ήθελε τελικά να σβήσει για πάντα.Δεν ήθελε να σταματήσει να παλεύει.Αυτό που τον χτύπησε και τον συνέφερε,όσο μπορούσε τελοσπάντων, ήταν πως ποτέ δεν δείλιασε,ούτε για μια στιγμή στην ζωή του.Και τώρα, απόψε δεν είναι η ώρα.
Αηδίαζε με τον εαυτό του αλλά δεν τον λυπήθηκε ποτέ.Λίγο πριν φθάσει σ΄αυτό αποτραβήχτηκε κι αναδιπλώθηκε.
Φοβήθηκε ακριβώς τον χειρότερό του φόβο...Τόσο πολύ τον φοβήθηκε που δεν άντεξε τελικά να σπρώξει μέχρι το τέλος!