Μετά το τρίτο ή δεύτερο ποτήρι,δε πολυθυμόταν,ένιωθε να βυθίζεται στα σκοτεινά της ψυχής του.Τα χείλια του τα ένιωθε στιφνά και μουδιασμένα,παρακολουθούσε τα χέρια του σαν να ήταν κάποιου άλλου και ήταν σίγουρος πως έμπαζε από κάπου το δωμάτιο αφού ένιωθε ένα ρίγος να κατεβαίνει στη ραχοκοκκαλιά του.
Ένα άγχος ξεκίνησε να τον κυριεύει ίσως επειδή ήταν σίγουρος πως ήταν πολύ κοντά σε απαντήσεις,κόντα στο ξεπαρθένιασμα- και στην αιώνια αιμορραγία που ακολουθεί- και την αποκάλυψη των βολικών "μυστηρίων" με τα οποία βαυκάλιζε τον εαυτό του από τόσο καιρό-όσο μπορούσε να θυμηθεί.
Τι σήμαιναν όλ' αυτά σήμερα;Πώς μπορούσε να εξηγήσει το τρομακτικό του οικείου;Το τρομερό της στιγμής;Πώς έφθασε μέχρι εδώ;...
Άναψε το δεύτερο τσιγάρο,γι αυτό ήταν σίγουρος, κατέβασε την πρώτη τζούρα με λαιμαργία και πνίγηκε."Ευτυχώς,είμαι ακόμη ζωντανός" ήταν η πρώτη του σκέψη και συνέχισε.
Στην αρχή πίστεψε πως οι απαντήσεις θα ήταν πολύπλοκες,συγχισμένες, χαμένες στην μετάφραση,όπως στην ταινία.Τη στιγμή που ξεκίνησαν οι σκέψεις να ξεκαθαρίζουν τα πάντα απλοποιήθηκαν.
Η αγωνία είναι φως,κάποιος κάποτε έγραψε,τώρα πλέον είναι σίγουρος.Ένα βαθύ,ζεστό,μαγευτικό φως στο οποίο η μόνη απάντηση είναι το πλήρες δώσιμο, η πλήρης χειραφέτηση των αναστολών.
Ποιές λέξεις θα επενδύσουν αυτό το φως ακόμη δεν ήταν σίγουρος.Ίσως μια από τις απαντήσεις να ήταν κι αυτό.Το πλούσιο όλων των λέξεων δεν μπορεί να φτάσει το πιό φτωχο των σκέψεων.
Καθώς περνούσαν οι στιγμές και το βράδυ γινόταν πιο πηχτό το μυαλό του ησύχαζε.Το γεγονός πως δεν μπόρεσε να βρει καμία λύση αντί να τον πνίξει τον απελευθέρωσε.Η λύση βρίσκεται στη μη λύση,στην αναζήτηση και στη σύγκρουση.Αμέσως έφερε στην σκέψη του βιβλία,απ' αυτά που διάβαζε σαν φοιτητής,απ' αυτά που τον είχαν οδηγήσει στους δρόμους μιας διαφορετικής σύγκρουσης,ίσως της πρώτης που είχε ποτέ ζήσει.
Έτσι, μ ΄αυτό τον τρόπο, ταξιδεύοντας άφησε το βράδυ να ξεθυμάνει μέχρι το πρωί.Τα ξύλα στο τζάκι είχαν καταλυθεί,λίγες στάχτες έμειναν να μαρτυρούν την παρουσία τους.
Με δισταχτικές κινήσεις άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του.Προσπάθησε,για μια στιγμή να θυμηθεί πότε τον πήρε ο ύπνος αλλά μάταια.
Στο πάνω σπίτι ακούγονταν αμυδροί ήχοι από τα παιχνίδια των παιδιών των γειτόνων και πνιγμένοι γδούποι που ταξίδευαν μέσα από τους τοίχους.Ήχοι που μαρτυρούσαν πως η ζωή συνεχίζεται,ακόμη και μετά το ψεσινό...ευτυχώς!





Καθώς κατέβαζε την πρώτη γουλιά του πρωινού καφέ ένιωσε μια γλυκιά νοσταλγία.Αυτή τελικά ήταν και η απάντηση που γύρευε.Η γλυκιά νοσταλγία της ζωής που ξέχασε πως βιώνεται,που αφέθηκε να ξεχάσει,που εκβιάστηκε να την ξεχάσει.
"Ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση..."Αυτό του φώναξε ο προσωπικός του Δαυίδ,αφήνοντας τον Γολιάθ του να ζήσει.


Σιγά μην του έκανε την χάρη να τον σκοτώσει!!

Καλές Γιορτές και Περαστικά...

Αυτό πάει σ' όλους αυτούς που έχουν σαπίσει σε ένα απόκοσμο βόθρο που ονομάζουν σύγχρονη κοινωνία.
Σ' όλους αυτούς που το βλέμμα τους έμεινε κενό.
Σ' όλους αυτούς που,ο λόγος μας,αναστατώνει την κοινωνική τους "γαλήνη".
Σ' όλους αυτούς που δεν έχουν αυτιά ν' ακούσουν.
Σ' όλους αυτούς που έχουν στραβωθεί και πλέον δεν αντέχουν τόσο χρώμα.




Γι' όλους τους άλλους...

Εις αύριον τα σπουδαία

Ακούστηκαν και γράφτηκαν τις τελευταίες λίγες μέρες πολλές και διαφορετικές απόψεις.Οι περισσότερες από αυτές ακουμπούσαν δειλά την αλήθεια και αναδιπλώνονταν την αμέσως επόμενη στιγμή.
Η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται επίμονα σε κάθε ευκαιρία.Οι φορείς της επικοινωνίας που επικοινωνούν μόνο μεταξύ τους,οι μερικές αλήθειες που έχουν το ρόλο τρέιλερ χολιγουντιανής ταινίας,να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές σε μια ταινία χωρίς τελικά κανένα περιεχόμενο.
Είναι με μεγάλη μας ικανοποίηση που είδαμε, ακούσαμε κι ζήσαμε την μαζικοποίηση μιας καινοφανούς αντίδρασης,μιας αντίδρασης που μαρτυρεί μια ζωντανή κοινωνία που ευτυχώς ακόμη δεν έχασε την ικανότητά της να οραματίζεται,να παλεύει,να διεκδικεί όλα όσα της ανήκουν και της τα 'χουν κλέψει.
Σαν ένας ζωντανός οργανισμός,σαν ένας έφηβος ο οποίος έγινε πλέον ενήλικας αυτό που αρχικά σιγοψιθύριζε και πλέον αρθρώνει με μεγάλη ευγλωττία είναι ότι πιο ουσιαστικό έχει ακουστεί εδώ και αρκετό καιρό μέσα σ' αυτόν τον ηθικοκοινωνικοπολιτικό βάλτο που όλοι είμαστε μέρος-συμμετέχοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Μια σφαίρα δυστυχώς που έκλεψε μια ζωή και τραυμάτισε μιαν ολόκληρη κοινωνία ήρθε να υπενθυμίσει σ όσους ξέχασαν τι σημαίνει αυθαιρεσία,συντηρητισμός,εξουσία.
Μέσα απ' αυτήν ακριβώς τη δολοφονία ακούστηκε ένας βρυχηθμός μιας πληγωμένης κοινωνίας η οποία δηλώνει παρούσα και πεινασμένη να καταβροχθίσει ό,τι άδικο, ψεύτικο,δοσμένο,κάλπικο κι αγωνιούσα να νοηματοδοτήσει και να δώσει περιεχόμενο στο μέλλον που ανοίγεται μπροστά της.
Όλοι μα όλοι απαιτούμε κάτι καλύτερο και θα το αποκτήσουμε.Ο "δρόμος" κι ο τρόπος έχει γίνει ξεκάθαρος.

Ο δρόμος είναι ο τρόπος!

Auctioned

Outsmart the fever
And take us farther from
The killing life in capsules
A life that can't belong

So if I wake up dead to the world
With the helm at my command
The reaching out of this
Faced tomorrow in the eleventh hour
Beckoned closer
Now as nightfall sends it's grace
Cue to enter the insatiable ideal
Slam it shut but the portal pounding lingers
What it is, is time undone
Cannot falter in the security of labour
Was I supposed to believe?

Where did I sign?
Did I miss the auction?
Where my life went under the club?
Where did I sign?
Did I miss the auction?


Went the half mile
Wondered when the resolution would come
Life became too solid
Diluted by the essence of denial
Caught in fire's eye
The self and filter that is I
My lip was venom
Words formed in my mouth
Hid beneath the tongue
Never to be seen



Where did I sign?
Did I miss the auction?
Where my life went under the club?
Where did I sign?
Did I miss the auction?

Αυτοί και ακόμη τόσοι...

Η ιστορία με το κουνούπι(α) και το κλειστό δωμάτιο..απλά τα κουνούπια αυτή την φορά είναι τόσα πολλά που μπορεί και να του πιουν όλο το αίμα!

Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί κάποιος, γράφοντας, να κάνει είναι να μιλήσει με αφορισμούς.Στο προηγούμενο post έκανα μια κριτική προσέγγιση του γνωστού σκανδάλου στο οποίο συμπεριλήφθηκαν και μερικές εκτιμήσεις για το θέμα εκκλησία/παπάδες/πίστη.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση,για όσους πιθανώς να παρεξήγησαν,πως καταδικάζω προσωπικά το δικαίωμα σε κάθε ένα να πιστεύει σε οποιοδήποτε θεό.Αυτού του είδους η κριτική εξάλλου προηγήθηκε πολύ πριν από εμάς που μοιραζόμαστε παρόμοιες αντιλήψεις(βλ. Κίρκεγκορ,Νίτσε κτλ).Εγώ πολύ απλά την επανατοποθέτησα στα σημερινά σάπια εκκλησιαστικά δεδομένα.


Άλλο η πίστη και άλλο η εκμετάλλευσή της από αυτόκλητους "μεσίτες".

Λίγα λόγια ήθελα να διατυπώσω....

Χαίρομαι και λυπάμαι μαζί.Όταν ξεσκεπάζεται κάτι ήδη γνωστό στους πολλούς αυτό δεν λέγεται αποκάλυψη,αυτό λέγεται επιβεβαίωση.Μια από τις πιο παλιές ρήσεις λέει:όπου βλέπεις παπά να κρατάς τ αρχίδια σου..δεν ξέρω ποιά η αρχική σχέση αλλά στην προκειμένη πολύ ορθή.

Και γιατί;Πολύ απλά τα κρατά για να δεις αν είναι ακόμη εκεί,μην στα έχουν πάρει κ αυτά μαζί με τα άλλα εκατομμύρια..

Λυπάμαι για κάτι είπα πιο πάνω,αυτό που λυπάμαι είναι ότι ανήκω στην ίδια συνομοταξία μ΄ αυτούς.Είμαι κι εγώ πλάσμα με λογική,είμαι καταναλωτής του ίδιου αέρα μ' αυτούς,είμαι κι εγώ ανώτερο θηλαστικό όπως κι αυτοί.Λυπάμαι επειδή την φωνή μου θα την αναγνωρίσουν με τα ίδια αυτιά που έχω κι εγώ..Παπάδες, εσείς οι ψεύτες,οι αλήτες, οι εκμεταλλευτές του ανθρωπίνου πόνου.
Ποιοί άλλοι εκτός απ αυτούς τους πιο κομψούς σαγηνευτές της ανθρώπινης ελπίδας.Άθλιοι λαοπλάνοι,τραγικοί θεατρίνοι...
Ευτυχώς υπάρχουμε κι εμείς,κι εσείς κι όλοι οι άλλοι που πιστεύουμε όχι σε αυθαιρεσίες αλλά σε άλλα πιο απτά,πιο αληθινά,αυτά που είναι τόσο δίπλα μας και που βρωμάνε αυθεντία...

Αυτά ή καλύτερα αυτό τι είναι;Η πίστη στον εαυτό μας,σε μας που παλεύουμε κάθε μέρα.Σε μας που αυτοκτονούμε με την πρώτη ευκαιρία και ξαναζωντανεύουμε την αμέσως επόμενη.Σε μας που αγωνιζόμαστε κάθε μέρα με το "δώρο" της ζωής.Σε 'μας τελικά που γιορτάζουμε με τον χρόνο και τις στιγμές και δεν παρακαλάμε για καμιά νόθα,μπασταρδεμένη ελπίδα επειδή ακριβώς είμαστε ανθρωπιστές,αλτρουιστές,αληθινοί πρώτα με ΄μας και μετά με όλους τους άλλους.

Ο Εμίλ Ζολά το ονόμασε Κατηγορώ και πολύ πετυχημένα..χμμμμ

Εγώ(να μου επιτραπεί η αντιπαραβολή) το ονομάζω Καταδικάζω.

Μετά το πρώτο σάστισμα,σαν συγκινημένου πρόσφυγα που γυρνάει μετά από χρόνια στο πατρικό του,με την είσοδο του πιο βαθιά στο σπίτι συνειδητοποίησε πως λίγα ήταν αυτά που μπορούσε να πράξει κι έτσι αφέθηκε.
Μ' ένα πορσελάνινο μειδίαμα υποδεχόταν όλα όσα άκουγε από το στόμα της.Δεν προσπαθούσε να καταλάβει τι του έλεγε.Οι λέξεις παγωμένες,άψυχες τον προσπερνούσαν αδιάφορα.Το σπίτι τον είχε μαγέψει.Μύριζε,άκουγε,έβλεπε,ένιωθε τον εαυτό του να γίνεται ένα με τον χώρο.Όλα άλλαζαν ρυθμούς,όλα γίνονταν ποταμός που τον διαπερνούσε ήσυχα,ζεστά,σιγανά.
Το απόγευμα δεν συνήθιζε να βγαίνει,πόσο μάλλον σε ξένα σπίτια.Ήταν ένας από κείνους που η ψυχή τους έμεινε μετέωρη μεταξύ δύο κόσμων χωρίς να υπάρχει κανένα "βαρίδιο" που θα τους επέτρεπε,έστω και προσωρινά, να προσγειωθούν σε κάποιον απ' αυτούς.Ήταν "καταδικασμένος" να είναι παιδί κι άντρας μαζί.Ήταν κι "ελεύθερος" κι υπηρέτης,ήταν αυτό που μερικοί το λένε ευαισθησία κι άλλοι αφέλεια.Αυτή η τεράστια σύγκρουση του «φαίνεσθαι» και του «είναι» ήταν,κι ακόμη είναι, αυτό που τον όριζε σαν μορφή, σαν χαρακτήρα.Αλλοπρόσαλλος,ετερογενής,ευχάριστος,αστείος,αντιπαθής.
Αυτά κι άλλα πολλά αθεράπευτα ήταν ο Ντέιβιντ.
Πίσω στο σπίτι τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τ' αφήσαμε.Ένας παρών-απών διάλογος,μια παρούσα-απούσα μορφή.Ένα απόγευμα που σχεδόν τελειώνει,ένα κρύο που όλο και θεριεύει.
Λίγο πριν δείξει έξι το ρολόι στον τοίχο,το οποίο βρισκόταν απέναντι πάνω από το τζάκι, κατάλαβε πως ήταν ώρα να αποχαιρετήσει την Μαίρη.Με αβρότητα την ευχαρίστησε για το ζεστό καφέ και της ανανέωσε το ραντεβού για το επόμενο πρωί στο γραφείο.
Ο δρόμος της επιστροφής δεν ήταν ακριβώς ο ίδιος.Σε χρόνο μηδέν,παρά το τσουχτερό κρύο, βυθισμένος στις σκέψεις του έφτασε στο σπίτι.Εκεί άλλαξε βιαστικά σε κάτι πιο χαλαρό έβαλε χαμηλόφωνα τη μουσική κι άνοιξε ένα παλιό κόκκινο κρασί.Άναψε το τζάκι κι καθήμενος μπροστά στη, λίγο πορτοκαλί-λίγο κίτρινη, φωτιά που όλο και φούντωνε άρχισε να ξαναφέρνει στο μυαλό του αυτά που έγιναν τις προηγούμενες λίγες ώρες.

Έξω έκανε τρομερό κρύο.Το χειρότερο ήταν πως όσο και να προσπαθούσε αυτός ο άτιμος,ο λευκός από το χιόνι άνεμος έβρισκε τον τρόπο να περνάει μέσα από τα ρούχα και να του παγώνει τα σωθικά.Δεν θα έβγαινε για κανένα άλλο λόγο απ' το σπίτι εκτός απ' αυτόν που βγήκε.Το σπίτι του βλέπετε όσο κι αν το αντιπαθούσε, όσο κι αν τον έπνιγε μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο,μια ζεστασιά και μια γλυκιά απομόνωση από το κρύο και τον κόσμο την είχε.
Είχε ήδη περάσει μια ώρα περπατώντας και ευτυχώς σε λίγα λεπτά θα έφτανε στο σπίτι της,το κρύο πραγματικά δεν άφηνε πολλά περιθώρια ούτε στα χέρια αλλά ούτε και στα πόδια του.
Δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά,το είχαν κανονίσει όμως από καιρό γι' αυτό δεν θα άφηνε κανένα καιρικό φαινόμενο να του χαλάσει τα σχέδια.Βλέπετε το ήθελε κι επιδίωξε αρκετές φορές να της πει να βρεθούνε αλλά ποτέ δεν έβρισκε την κατάλληλη ευκαιρία-ή τουλάχιστον αυτό έλεγε στον εαυτό του για να νιώθει άνετα με την αναποφασιστικότητά του.Την προηγούμενη μέρα λίγο πριν σχολάσουν κι ενώ επέστρεφε απ' το γραφείο του αφεντικού με τα νεύρα ως συνήθως τεντωμένα βρήκε ένα χαρτάκι κολλημένο στο χαρτοφύλακά του:"Για αύριο πήρα άδεια-σε περιμένω όπως είπαμε το απόγευμα".Ευτυχώς του το υπενθύμισε αφού ήταν σχεδόν σίγουρη πως θα το ξεχνούσε..και το ξέχασε.
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό του μαζί με την φυσιολογική δόση αγωνιάς,προσμονής,ανυπομονησίας."Πολύ άδειο ακούγεται το σπίτι" σιγοψιθύρισε λίγα δευτερόλεπτα πριν της χτυπήσει την πόρτα καθώς προχωρούσε από την έξω είσοδο-περνώντας μέσα από το γκρίζο και παγωμένο κήπο-προς τα μέσα.
Χτύπησε το κουδούνι,περίμενε για μια στιγμή.Την αμέσως επόμενη ακούει το χερούλι της πόρτας να γυρνάει.Ταυτόχρονα μαζί με την πόρτα που άνοιγε, κάνοντας ένα παράξενο παραλληλισμό, ένιωσε λες και άνοιγε η αυλαία σε μια από τις αγαπημένες του παραστάσεις που ήταν ο ίδιος θεατής.Την φίλησε στο μάγουλο κι έκανε ένα βήμα προς τα μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
Ήταν περίεργα,ήταν ζεστά,ήταν τρομακτικά.Ήταν οικεία!!Ένιωσε σε κλάσματα δευτερολέπτων(ο χρόνος "αναβαθμίστηκε" σ΄αυτό που ήταν από πάντα-σχετικός) όπως δεν είχε νιώσει στο σπίτι του τα τελευταία 4 χρόνια.Δεν μπορούσε να το εξηγήσει,δεν είχε λέξεις.Αυτή την εσωτερική του αναστάτωση και συγκλονισμό προσπάθησε με κάθε διακριτικό τρόπο να τα κρύψει.Είχε τόση επιτυχία όση έχουν τα παιδιά όταν θέλουν να κρύψουν μια ζαβολιά που μόλις έκαναν."Είσαι καλά Ντέιβιντ,διότι δεν φαίνεσαι και πολύ καλά".
-"Απ' το κρύο είναι μην ανησυχείς,ευτυχώς είναι ζεστό το σπίτι" και χαμογέλασε καταλαβαίνοντας πως μάλλον η δικαιολογία του θα ήταν αρκετά πιστευτή για να τον βγάλει απ' την ελαφρώς δύσκολη θέση που είχε μπει.




ο τίτλος είναι προσαρμογή του "Goliaths disarm their Davids" τίτλος τραγουδιού από το συγκρότημα In Flames

Ήταν μια φορά ένας τύπος.Όλοι οι γνωστοί του έλεγαν,κι επέμεναν σ' αυτό,ότι ήτανε λιγάκι περίεργος-ιδιόρρυθμος.Οι φίλοι του όταν τους άκουγαν δεν έλεγαν κάτι το διαφορετικό ή το αντίθετο, σιωπηλά έτσι συμφωνώντας μ' αυτά που άκουγαν.

Τέλοσπάντων,ο τύπος αυτός,που το όνομά του μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, ας τον πούμε κ.Χι,είχε μια εμμονή.Ήθελε να τα μάθει όλα.Να τα μάθει όλα και να μπορεί να τα ανακαλεί κάθε στιγμή.Να τα ανακαλεί κάθε στιγμή και να μπορεί να τα επεξηγεί σ όποιον του το ζητούσε.Και όλ' αυτά όχι γιατί ήθελε να βγει στις ειδήσεις,ούτε να μπει πρώτο θέμα σ' όλα αυτά τα ευφάνταστα επιστημονικά περιοδικά.Οχι,όχι.
Άπλα,πολύ απλά,ήθελε να λύνει σε κάθε στιγμή οποιοδήποτε πρόβλημα και παρεξήγηση έβλεπε μπροστά του.Σαν μια περίεργη,ιδιόρρυθμη αλλά αυθεντική κι απόλυτη αγάπη προς τον κόσμο,σαν την αγάπη της μάνας στο παιδί.

Μια μέρα τον ρωτάει, με αυτή την αθώα περιέργεια, ένα παιδάκι γύρω στα 6 χρονών "πώς περνάει εκεί πάνω ψηλά στους ουρανούς ο παππούλης μου;".
Για τον κ.Χι αυτό ήταν μια γροθιά στο στομάχι!Μέχρι εκείνη την περίοδο είχε καταφέρει να μάθει να "χρησιμοποιεί" γνώση από εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία,ένιωθε ότι σιγά σιγά πορευόταν προς το μεγάλο του στόχο αλλά αυτό δεν το είχε προβλέψει ούτε στους πιο φριχτούς του εφιάλτες."Να μην μπορώ να βοηθήσω ένα 6χρονο,και να μην μπορώ να κάνω και τίποτα γι αυτό!!"

Αμήχανα,απογοητευμένος απ' τον εαυτό του,με βλέμμα ισοβίτη που μόλις άκουσε τον δικαστή να του ανακοινώνει την ποινή,ξεκίνησε για το σπίτι υποσχόμενος στο παιδάκι πως αύριο θα 'ρχόταν με την απάντηση.

Όλο το βράδυ έψαχνε κι έψαχνε κι έψαχνε..Λίγο πριν το χάραμα,ήδη το φως στο βάθος του ορίζοντα άρχιζε να αχνοφαίνεται,αποφάσισε πως λύση και απάντηση στην ερώτηση δε θα έβρισκε.Όμως υποσχέθηκε και την υπόσχεσή του δύσκολα δεν θα την τηρούσε.
Έτσι πήρε την μια και μοναδική απόφαση που έμενε να πάρει!

Ετοιμάστηκε,έβαλε τα καλά του,ξυρίστηκε,χτενίστηκε-η συνάντηση θα ήταν μάλλον επίσημη-βγήκε στον πέμπτο όροφο και πήδηξε!

Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου πριν κομματιαστεί στο έδαφος συνειδητοποίησε μια τεράστια αλήθεια.Οι γνώσεις θέλουν θυσίες και μερικές φορές υπάρχουν μερικές γνώσεις που καλύτερα θα ήταν να έμεναν κρυφές.Το τελευταίο πέρασε μέσα απ΄το μυαλό του σαν ριπή.

Δεν πρόλαβε να σκεφτεί αυτό που όλοι ήταν σίγουροι πως θα σκεφτόταν.Δεν πρόλαβε να σκεφτεί ότι δε μετάνιωσε ούτε μια στιγμή γι αυτό που μόλις είχε κάνει,κι ας του είχε στοιχίσει την ίδιά του την ζωή.

Όσο για το παιδάκι...δεν μάθαμε ποτέ αν τον έψαξε.
Το πιο πιθανό όμως είναι να μην θυμόταν ούτε καν την ερώτησή του,πόσο μάλλον τον κ.Χι.

Μαζεύτηκαν οι Πληβείοι με τους Πατρίκιους του πνεύματος μιαν αστεία μέρα του 278π.Χ.
Κάποιος ζήτησε τον λόγο,αυτόν τον ακολούθησαν κι Άλλοι:

Ένας μίλησε για το Καλό και το Κακό
Αυτός αγνοήθηκε σαν την Βίβλο στο ερμάρι κάποιου άθεου

Ένας Άλλος το ονόμασε "Πνεύμα" και γύρισε προς τα μέσα
Αυτός χάθηκε για πάντα σφαδάζοντας

Ένας Άλλος το βάφτισε "Κόσμο",
και τον έστειλε στο διάολο

Κάποιοι-αρκετοί-μίλησαν γι ελπίδα
Αυτής μόλις της είχαν ανάψει το καντήλι

Και στο τέλος δεν πήρανε καμία απάντηση

Και πόσο γελασμένοι που περίμεναν,
και πόσο γερασμένοι όλοι

Κάποιοι-στο μακρινό 278π.Χ.
Κάποιοι,μαζί μ' αυτούς κι εσύ
Εσύ μέσα απ' αυτούς
Εσύ κι οι Άλλοι-Εσύ δηλαδή οι Άλλοι

Σήμερα ακόμη μια μαλακισμένη μέρα.Πρωί να σου πρήζουν τα @@ και από κεκτημένη ταχύτητα να τους τα πρήζεις και συ.

"Αυτό δεν νοείται να να μην το ξέρεις!","Πες μου το ποσοστό των ανθρώπων με ρέζους αρνητικό στην Ευρώπη" ,"Αύριο θα γίνεις γιατρός,δεν δικαιολογείται να μην το ξέρεις"...τι λες;;

Να κοιμάσαι για απόγευμα και να μην θέλεις να σηκωθείς.Να σε βαραίνει η σκέψη του γραφείου που περιμένει,να είναι ζεστά κάτω απ το πάπλωμα,να βολεύεσαι καλύτερα μετά από την πρώτη προσπάθεια για να ξυπνήσεις.Δεν θέλω γαμώτο!Αλλά....

Μια που είναι και επίκαιρο..η κατάσχεση ενός ονείρου(Foreclosure of a dream)!

Αυτές τις άθλιες ταχυπαλμίες να μην είχα..Οι σκέψεις,αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα πριν σε πάρει ο ύπνος.Η μέρα που πέρασε,αυτά που έπρεπε να πω,αυτά που δεν έπρεπε ν ασχοληθώ,οι δυο τρεις ενοχικές σκέψεις που μπαίνουν και τις σκουντάς και τις στέλνεις στο διάολο.Και μετά σε παίρνει ο ύπνος.

Επειδή κάθε μέρα τα τελευταία καμπόσα δισεκατομμύρια χρόνια δύει ο ήλιος από δύση μεριά δεν σημαίνει ότι κι αύριο θα δύσει από κει.Με τον ίδιο τρόπο δεν σημαίνει πως κι αύριο θα είναι μαλακισμένη η μέρα.Πολύ πιθανό να είναι,αλλά μπορεί κι όχι.

"Αυτή η πρόταση δεν μπορεί να αποδειχθεί"(Gödel)

Δύο τινά:
α)να είναι αληθής άρα δεν μπορεί να αποδειχθεί
β)να είναι ψευδής άρα άτοπο

ΑΡΑ πρέπει να είναι αληθής ΑΡΑ αυτό που λέει ισχύει άρα δεν μπορεί να αποδειχθεί ΑΡΑ δεν ισχύει...

Goodnight guys!

Ataxia:



John Frusciante:



Killing Joke:




Fugazi:



Bauhaus:






Enjoy!!

Αμέσως με το τέλος του μαθήματος ζήτησε απ' τον καθηγητή του πέντε λεπτά.Χωρίς να χάνει στιγμή με ατάραχη και ήρεμη τη φωνή,του ζήτησε αν:"Μπορείτε να μου μεταφράσετε..." κτλ κτλ.Δεν ήθελε να δείξει ούτε για μια στιγμή την αγωνία αλλά ούτε και το πόσο σημαντικό ήταν γι αυτόν το συγκεκριμένο ζήτημα.Δεν ήθελε να δώσει καμία απολύτως εξήγηση για το τι και το πώς.Δεν ήθελε να φανταστεί τον εαυτό του να περιγράφει σ' ένα ξένο,τι άλλο θα μπορούσε να ήταν ένας καθηγητής προς έναν μαθητή γυμνασίου,αυτό που ο ίδιος φύλαγε κρυφό ακόμη κι από τους φίλους του.Είναι σ' αυτές τις ηλικίες εξάλλου όπου τα ενδιαφέροντα του εφήβου θα πρέπει να αναλώνονται στα πρώτα σκιρτήματα,στα πρώτα κελεύσματα σ' αυτό που η κοινωνία αύριο μεθαύριο θα ονομάσει ένα καθώς πρέπει "παλικάρι" ένας καθώς πρέπει "άντρας".Όλ' αυτά τον εμπόδιζαν ή ακόμη χειρότερα του απαγόρευαν να εκφραστεί,και κανένας δεν ήταν υπεράνω υποψίας στο μυαλό του.

Μέχρι το τέλος της ημέρας ο κ.Χένρι,αφού έψαξε αρκετά,βρήκε τελικά σ' ένα παλιό λεξικό,έγραψε σ' ένα χαρτί κι έδωσε στον Στεφάν την μετάφραση.Μόλις το πήρε στα χέρια του,ευχαρίστησε τον κ.Χένρι άνευρα και επιπόλαια αφού δεν μπορούσε,και να το ήθελε,να ήταν πιο "ζεστός".Όλη η ενέργειά του μεταφέρθηκε στις ρώγες των δακτύλων του εκεί από όπου κρατούσε το χαρτί.Ένιωθε αδύναμος και ταυτόχρονα για μια τρομακτική στιγμή ένιωσε να αδειάζει από μέσα,σαν να ετοιμαζόταν να 'ρθει αντιμέτωπος με τους πιο σκοτεινούς του φόβους.Χωρίς δεύτερη σκέψη το διπλώνει και το βάζει στην τσέπη.Απάντησε πως θα πήγαινε σπίτι να το διαβάσει και αν είχε καμία απορία θα την έκανε αύριο,αποφεύγοντας και πάλι με περίτεχνο τρόπο να εμπλακεί στην όποια συζήτηση.

Η επιστροφή σπίτι ήταν κάθε μέρα μια ιεροτελεστία.Υπήρχαν μερικά στερεότυπα που με ευλάβεια επαναλαμβάνονταν καθημερινά.Η στάση στο περίπτερο για καραμέλες,το ίδιο μονοπάτι,ο ίδιος αριθμός βημάτων(!) μέχρι το σπίτι,το ίδιο "γεια σας" στην γιαγιούλα που έπλεκε ακούραστα στον ίσκιο της κληματαριάς.Εκείνη την ημέρα τίποτα απ' όλα αυτά δεν τηρήθηκαν.Το μυαλό του,οι σκέψεις του δεν λειτουργούσαν όπως κάθε μέρα.Είχαν αναλωθεί σαν σπονδή στον "Θεό" της αγωνίας.Αυτή εξάλλου ήταν που δεν τον άφηνε να ησυχάσει εδώ και αρκετό καιρό.

Χωρίς να μπορεί να ανακαλέσει το πώς εκείνη την ημέρα έφθασε σπίτι,θεωρούσε πολύ πιθανό όμως να μην «σεβάστηκε» καμία από τις καθημερινές του συνήθειες,βρέθηκε να κάθεται στο γραφείο του,εκεί που τον τελευταίο καιρό είχε ξοδέψει αρκετό χρόνο σε σκέψεις,όνειρα και βιβλία,κι ετοιμαζόταν να ξεδιπλώσει και να διαβάσει το χαρτάκι λύνοντας επιτέλους το μυστήριο-μαρτύριο των τελευταίων ετών.Με μια σπασμωδική κίνηση το παίρνει απ την τσέπη,παίρνει μια βαθιά αναπνοή και ξεκίνα να σχηματίζει στα χείλια του σίγα σιγά μια μια τις λέξεις:"Στο σημείο εκείνο που δεν θ' αξίζεις τίποτα,είναι σ' αυτό το σημείο που δεν θα ΄χεις ανάγκη από τίποτα"...
Μια παύση ακολούθησε την πρώτη ανάγνωση,μετά ακολούθησε δεύτερη,τρίτη ίσως και τέταρτη.Πριν ξεκινήσει την διαδικασία κατανόησης αφέθηκε στα συναισθήματα που τον κατέκλυσαν.Ηρεμία,ησυχία,γαλήνη έτσι όπως ένιωθε όταν κολυμπούσε κάθε πρωί στην καλοκαιρινή,σαν λάδι,θάλασσα.Τα επόμενα λίγα λεπτά συγκεντρώθηκε στο νόημα των λέξεων,στο νόημα που δεν έβγαζε και στο νόημα που προσπαθούσε να βγάλει.Όλα ωραία,όλα όμορφα!

Εξάλλου ήταν μόλις 13 χρονών.Μπροστά του θα ΄χει αρκετά χρόνια για να το σκεφτεί καλύτερα και σίγουρα πολύ περισσότερα απ΄ όσα θα είχαμε ποτέ όλοι εμείς.Άλλοι τον είπαν τυχερό,άλλοι τον είπαν βιαστικό άλλοι δεν ήθελαν καν να σχολιάσουν.Εμείς προσπαθήσαμε αλλά δεν καταλήξαμε..εκείνη την στιγμή ακριβώς απ΄το βάθος ακούστηκε μια φωνή "Cogito ergo sum!!!"

Όλοι χαμογέλασαν αφού όλοι κατάλαβαν.

...Ubi nihil vales, ibi nihil velis
Ο Στεφάν το θυμόταν αυτό σαν χθες.Θυμόταν πόσο τρομερή εντύπωση του είχε αφήσει όταν το πρωτοδιάβασε στον τοίχο στο στενό δρομάκι πίσω απ' το σπίτι του.Δεν το είχε προσέξει απ' την αρχή επειδή η αγαπημένη συκιά του μπαμπά δεν άφηνε και πολλά να φανούν, πέρα απ' αυτή.
Φυσικά δεν καταλάβαινε ούτε λέξη απ' αυτό που διάβαζε-ίσως μοναχά το "vales" αφού πίστευε πως ήταν ένας καινούργιος τύπος κλίσης του ρήματος "βάζω"- αλλά πάντα κάθε φορά που το σχημάτιζε στα χείλη του,πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο,ένιωθε ένα περίεργο συναίσθημα.Στην αρχή δεν μπορούσε να το περιγράψει,φυσικό εξάλλου ήταν,απλά το ένιωθε εκεί,σαν κόμπος,σαν ρίγος,σαν κάτι ξένο που τον απειλεί.Μετά από χρόνια θυμάται ότι ξεκίνησε να κολλάει λέξεις που έμοιαζαν με σκαλιά.Κάθε μια λέξη ακόμη ένα σκαλί πιο κοντά στο να καταφέρει την περιγραφή.
Φόβος,αγωνία,ένταση,έλξη,συγκλονισμός,πάθος ήταν μερικές απ' αυτές.Το γιατί ήθελε να το περιγράψει ούτε ο ίδιος δεν το 'χει ακόμη καταλάβει.
Σίγουρα όμως ό,τι περιγράφεται,ό,τι αποκτά "όνομα" και ό,τι τελικά νοηματοδοτείται ξεγυμνώνεται από παρανοήσεις, προκαταλήψεις και μένει καθαρό μπροστά στα μάτια και μπροστά στο νου χωρίς το φόβο και την ένταση που προηγουμένως το συνόδευαν.Με βεβαιότητα δεν μπορούμε να μιλήσουμε,αλλά αν θεωρήσουμε δεδομένο το ανήσυχο του πνεύματός του και την λαιμαργία του να τα "μάθει όλα" μπορούμε με μεγάλη πιθανότητα να πούμε πως αυτός ήταν και ο κύριος λόγος αυτής της περιγραφικής του εμμονής.
Όταν είχε πλέον φθάσει γυμνάσιο πίστευε πως ήρθε ο καιρός να βρει την λύση ή καλύτερα την μετάφραση στον γρίφο που εδώ και αρκετά χρόνια του είχε στερήσει αρκετές ώρες βραδινού ύπνου.Θα μπορούσε,ως απορία,να ειπωθεί εδώ πώς και τόσα χρόνια δεν βρήκε κάποιο λεξικό να τον βοηθήσει.Στο χωριό που έμενε,υπήρχαν πολλά και διάφορα πράγματα να ασχοληθείς,με την σφεντόνα,με το κοτέτσι,με τις ελιές,με την μπάλα..Βιβλιοθήκη να διαβάσεις και να βρεις βιβλία κι ιδιαίτερα ένα λατινικό λεξικό λίγο δύσκολο.
Ένα πρωινό,απ' αυτά που είναι πιο εύκολο να σηκώσεις το βάρος του κόσμου όλου με το ένα χέρι παρά να σηκωθείς απ' το κρεβάτι,αποφάσισε να μαζέψει τις σκέψεις του, να μαζέψει το μυαλό του και με παρρησία και τόλμη να κάνει την κρίσιμη,ίσως την πιο σημαντική μέχρι εκείνη την στιγμή,ερώτηση της ζωής του στον καθηγητή των αρχαίων-λατινικά εξάλλου δεν έκαναν-αφού εκείνη την ημέρα το πρόγραμμα έλεγε τρεις ώρες απ' αυτό το μαρτύριο!

αυτόματη γραφή δεν ήθελες;..πάρε να χεις!Τι να σου πω βρε σαχλέ ανόητε θεατρίνε!

τίποτα δεν θέλω να μου πεις,τίποτα δεν θέλω ν ακούσω..αλλά θα συνεχίσεις να μου μιλάς είμαι σίγουρος..κ γω θα συνεχίσω να σ αγαπώ,τώρα που να είσαι τι να κάνεις..μάλλον δεν θέλεις να ξέρεις,άρα δεν θέλεις να ακούσεις εεε;;;Δεν είχα δίκαιο την πρώτη φορά;Είχα!!δεν είχα δίκαιο την δεύτερη φορά;;Είχα!!και τι κατάλαβα...δίκαιο,να είσαι δίκαιος, να μην είσαι εσύ αλλά κάποιος άλλος,να μην είμαι εγώ αλλά να είμαι εσύ...τι χαρά,τι σκατά...γιατί δεν σταματά,μάλλον επειδή δεν ξεκίνησε ποτέ!

χεχεχε όμορφος,σπουδαίος,σεβάσμιος,στραβός σαν τον γιαλό,στραβός σαν την κούρβα..και έλεγα θα ήταν ακόμη μια όμορφη νύχτα...μπα!

Στίξη: Τι όμορφος ο νήλιος εκεί πάνω!
Τι όμορφα μας βλέπει!
Τι όμορφα χαϊδεύει!
Και όλη αυτή η απλοχεριά για τι;

Αντίστιξη: Χαϊδεύει και μας σκουντάει με το άλλο
Βλέπει και μας στραβώνει από πάντα
Πού την είδες την απλοχεριά;

Τι πανέμορφος ο νήλιος εκεί πάνω!

Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι ο κ.Άρις είχε κυριαρχήσει στις σκέψεις και στις ψυχές όλων σχεδόν των συναδέλφων του.Ο ίδιος δεν το επεδίωκε αλλά εκ των υστέρων δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν τον άφηνε ικανοποιημένο αυτή η "επικυριαρχία".Δεν θα μπορούσε να το φανταστεί κανείς,πόσο μάλλον ο Αριστόδημος που πάλευε μια ζωή μεταξύ του "κανενός" και του "ενός",πως οι ιστορίες του,η εξιδανίκευση δηλαδή και η ωραιοποίηση μιας μέτριας "σονάτας" θα γινόταν το τραγούδι των Σειρήνων και το οξυγόνο στον αέρα πολλών.

Αρχές Ιουλίου,όπως προστάζει και η εποχή εξάλλου,ο κ.Άρις ξεκίνησε να εξιστορεί την γνωστή πλέον ιστορία για πολλούς με τη θάλασσα,τον απόμερο κόλπο με τις χελώνες και την διάσωση της κοπελιάς με την ωραία μυρωδιά.Η μεγάλη μαγεία ήταν πως κάθε χρόνο αυτή η ιστορία γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα γι αυτό και φυσιολογικά κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι την επέλεγαν ως την αγαπημένη τους.

Φέτος τον Ιούλιο αποφάσισε να την περιγράψει όπως ακριβώς την είχε ζήσει.Κανείς εξάλλου δεν ήξερε την αλήθεια γι αυτό την άλλαζε όπως τον βόλευε χωρίς κανένας να καταλάβει το παραμικρό.

"...Μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο τρομαγμένος όπως ήμουν ξεκίνησα να τρέχω χωρίς να βλέπω πίσω.Ήξερα πως θα μπορούσα να έκανα κάτι,η δειλία όμως δεν μ' άφησε να σκεφτώ λογικά.Από τότε έμεινε καρφωμένη η εικόνα της στο μυαλό μου.Να φωνάζει,να κλαίει, να παρακαλάει κι εγώ «ανήμπορος» να τρέχω.Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε,ελπίζω να τα κατάφερε".

Ο Μιχαλάκης όσο άκουγε την ιστορία, ξεκινούσαν στο μυαλό του να γυροφέρνουν κάτι εικόνες απ' τα παλιά.Ξανάκουγε τον μπάρμπα-Θωμά να του μιλάει για την μάνα του.Για τον κόλπο με τις χελώνες,για το άψυχο κορμί της που το είχε ξεβράσει το κύμα,για τα μάτια της που έμειναν ανοικτά, παγωμένα-να κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν.

Στην αρχή δεν έδωσε σημασία."Σύμπτωση θα είναι" σκεφτόταν.Μέχρι λίγο πριν να τελειώσει ο κ.Άρις ήταν σίγουρος ότι ήταν τυχαία η ομοιότητα.Το τέλος της ιστορίας όμως τον βρήκε σχεδόν απροετοίμαστο.Ένας κεραυνός,μια αστραπή τον είχε διαπεράσει μουδιάζοντας όλο του το κορμί.Μια λέξη τον χτύπησε,όπως χτυπάει η μπουλντόζα το χαμόσπιτο,και τον έκανε κομμάτια.Το σημάδι στο πρόσωπο,η χαρακιά από μαχαίρι,κάτω από το δεξί μάτι ήταν κάτι που είχε ξεχάσει.Δεν μπορούσε να σκεφτεί κανένα μαθηματικό συλλογισμό που να δικαιολογεί τις τόσες συμπτώσεις.Το συμπέρασμα τρομακτικό.Πιο τρομακτικές οι σκέψεις όμως που το ακολούθησαν...

Το βράδυ λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος,εκεί που όλοι σκεφτόμαστε την μέρα που μόλις μας άφησε-εκεί που βρίζουμε γι αυτά που δεν κάναμε και γι αυτά που δεν είπαμε συνήθως-,μια μια οι εικόνες Της τον κατέκλυσαν.Η ψυχή του όσο φωτεινή κι όσο ξέγνοιαστη ήταν,σε άλλο τόσο σκοτεινή και κηλιδωμένη μεταλλασσόταν.Ένα τεράστιο βάρος τον είχε γονατίσει,τον έκανε να νιώθει,ξαπλωμένος όπως ήταν,πως βρισκόταν αρκετούς πόντους μέσα στο κρεβάτι.Η απόφαση που έπρεπε να πάρει την ήξερε.Μια στιγμή χρειάστηκε μόνο για να την "επικυρώσει".Η επόμενη μέρα ήταν λίγες ώρες μακριά..και κοιμήθηκε ήσυχος,έτσι όπως έπρεπε να κοιμηθεί.

Το μόνο που έμεινε να περιγράφεται από την επόμενη μέρα είναι η αποφασιστικότητα του Μιχαλάκη και η ηρεμία στο βλέμμα του καθώς βύθιζε σιγά σιγά το μαχαίρι στην καρδιά του κ.Άρι.Αυτό που έκανε τρομακτική εντύπωση όμως είναι ότι το ίδιο βλέμμα το είχε ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του κι ο κ.Άρις.Σαν να το περίμενε θα έλεγε κανείς...

Την στιγμή πριν ξεψυχήσει,ψέλλισε τα τελευταία του λόγια μ' ένα περίεργο τόνο αδικαιολόγητης(;) ικανοποίησης "Au-rora Bor-eali-s κα-ι το τ-έλος το-υ γλυ-κού σκοτ-αδι-ού".Κανείς δεν κατάλαβε τι εννοούσε.Ο μόνος που θα μπορούσε ίσως να τους βοηθήσει κειτόταν δίπλα του νεκρός.Κάποιος τον είχε πετύχει στο κεφάλι με μια τεράστια πέτρα.Έσβησε ακαριαία.

Φεύγοντας από το εργοστάσιο εκείνη την μέρα οι εργάτες ένιωθαν σαν να άφηναν πίσω τους μια πατρίδα που δεν θα έβλεπαν ποτέ ξανά.Σκυφτοί,προβληματισμένοι μ' ένα τσιγάρο στο στόμα και με αργό βηματισμό επέστρεφαν στα σπίτια τους.Σε πολλούς μπήκε η ιδέα να φύγουν,άλλοι το ξέχασαν μόλις πέρασαν το κατώφλι του σπιτιού τους.

Το επόμενο πρωί όλοι ήτανε στα πόστα τους.Όλοι εκτός από δύο.

Ο κ.Άρις και ο Μιχαλάκης ο "παστός".

-Είχα μια αγωνία,
πριν λίγο έγιναν δύο

-Τώρα δηλαδή πώς νιώθεις;

-Πλούσιος!

Από τις πρώτες μέρες ο Μιχαλάκης πριν καλά καλά συνηθίσει την δουλειά,εδώ ούτε το πρωινό ξύπνημα δεν είχε συνηθίσει,κατάλαβε ότι κατά τις 10 με 10 και κάτι,κάτι περίεργο συνέβαινε στο εργοστάσιο.

Φυσικά ο "παστός"-ήταν τόσο ντελικάτος που δεν χρειάστηκαν περισσότερες από 2 μέρες να του το "κολλήσουν"-μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε συναντήσει τον κ.'Αρι.Αυτός δούλευε στους φούρνους, ο κ.Άρις δούλευε στους πάνω ορόφους(26 χρόνια ειν' αυτά,τους πάνω ορόφους τους κατέκτησε δικαιωματικά).

Οι φούρνοι,όπως το φωνάζει και η λέξη εξάλλου,δεν είναι κι από τα πιο εύκολα πόστα.Να δηλαδή ένας σπουδαίος λόγος που εκεί γύρω στο διάλειμμα ο "παστός" λιποψυχούσε κι εναγωνίως μετρούσε τα δευτερόλεπτα για να φθάσει η άγια εκείνη ώρα(και δεν αναφερόταν στα γεννητούρια του Χριστού προφανώς).Εκεί ήταν που έγινε και η πρώτη τους συνάντηση.Μια συνάντηση που στις ιστορίες και τους μύθους που ακολούθησαν τα τρομερά εκείνα γεγονότα του Ιούλη αναφέρεται σαν η «αρχή».

Μια «αρχή» που δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια σχεδόν αδιάφορη ανταλλαγή βλέμματος από τον κ.Άρι κι ένα μικρό Μιχαλάκη εντυπωσιασμένο να παρακολουθεί τις ιστορίες του θεωρώντας τον εαυτό του,χωρίς καλά καλά να το έχει διαπραγματευτεί μέσα του, ακόμη ένα από τους μαγεμένα εξαρτημένους ακροατές της εργατικής κουστωδίας που παρακολουθούσε ανελλιπώς με αγωνία και προσμονή την καθημερινή αυτή "παράσταση"

Από τα πολλά που κυκλοφορούσαν εκείνο τον καιρό ένα απ' αυτά έλεγε ότι πολλοί από τους αφοσιωμένους εργάτες έπαιρναν στοιχεία από όσα άκουγαν κάθε μέρα και "χρωμάτιζαν" τις μέχρι τότε άνοστες,άγευστες κι άχρωμες ζωές τους .Πάντα ο κ.Άρις τους τόνιζε όμως πως αυτά που εξιστορούσε ήταν μύθοι και παλιές ιστορίες που είχε μάθει από όταν ήταν μικρός-δεν ήθελε να φανταστεί κανένα να παίρνει την μπαλωμένη του ζώη σαν παράδειγμα-αρνούμενος φυσικά κάθε ερώτηση που υπονοούσε ό,τι άλλο.

Μια σχέση εξάρτησης ξεκινούσε η οποία όσο περνούσαν οι μέρες τόσο μεγαλύτερη κι άρα τόσο πιό επικίνδυνη γινόταν.. το μπι κοντίουτ

" Έψαξε και βρήκε αυτό που θα τον βοηθούσε.Ήταν μοναδική η ευκαιρία που του δόθηκε όντας μόνος,όντας δηλαδή έτοιμος να αφεθεί κάπου.Μέχρι πρότινος θα θεωρούσε ανήκουστη και παράλογη αυτή του την σκέψη αλλά καθώς περνούσαν οι μέρες μια μια,μουχλιασμένες και βασανιστικές,η υποψία του έγινε πεποίθηση.
Ίσως να ήταν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη, με την παιδική-αθώα νοσταλγία που τα συνοδεύουν,ίσως πάλι να έφθασε εκείνη η στιγμή όπου απλά δεν μπορούσε να αντέξει άλλο τον ίδιο του τον εαυτό..."

Καθώς διηγόταν την ιστορία δεν μπορούσε να ξεκαρφώσει απ' το μυαλό του ότι,τα μισά-ίσως και λίγο περισσότερο-απ'αυτά που είχε να πει δεν ήταν παρά στιγμές απ την ίδια του την ζωή.Στιγμές απ' την καθημερινότητα,απ' την δουλειά του, απ' τους έρωτες του,απ' τα μίση και απ' τα πάθη του.Ήταν,για τον ίδιο,μια κάθαρση και μια ανάγκη.Ήταν ο καθημερινός εξαγνισμός μιας ψυχορραγούσας μορφής η οποία αναζητούσε, όπως ένας σκύλος το χωμένο κόκκαλο στο χώμα, λαίμαργα να ησυχάσει-"χορτάσει" τον πόνο και την δίψα του για ένα καλύτερο Χθες.Το Σήμερα εξάλλου,έτσι όπως το έβλεπε,δεν άλλαζε και ούτε είχε και καμία όρεξη να ασχοληθεί μαζί του,πέραν των τυπικών πάντοτε.

Στην αρχή-και ποτέ- κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα.Ο κ.Αριστόδημος-αυτό ήταν το όνομά του-είχε γίνει ξακουστός στο εργοστάσιο,κάθε μέρα στο διάλειμμα γύρω στις 10-11 μαζεύονταν όλοι για να ακούσουν μια από τις πολλές και "διάσημες" ιστορίες του.Η φήμη του διαδόθηκε τόσο που έρχονταν ακόμη και από τα γύρω εργοστάσια να τον ακούσουν.Μια ιστορία έλεγε ότι το αφεντικό,ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου, κάθε μέρα παρακολουθούσε διακριτικά την «παράσταση» διότι φοβόταν "τυχόν παρατράγουδα,ξέρετ' εσείς.."όπως συνήθιζε να λέει, σε όποιον τον ρωτούσε.

Τα χρόνια περνούσαν,εργάτες απολύονταν,εργάτες προσλαμβάνονταν ο κ.'Αρις,όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν,εκεί.Εκτός άλλων ήταν και "σκυλί" στην δουλεία,γι αυτό εξάλλου δεν θα συνέφερε,με τα μάτια του αφεντικού, να τον απολύσει από όποια σκοπιά και να το έβλεπε.

Ήταν γύρω σε 'κείνα τα χρόνια που μπήκε στη δουλειά ο Μιχαλάκης,ο γυιός του μπάρμπα-Θωμά,του γείτονα τα τελευταία 30 χρόνια του κ.Άρι.Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το τι θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες.Ούτε κι ο ίδιος ο Μιχαλάκης,για τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έφταιγε για τα περισσότερα που θα έπονταν.

συνεχίζεται..

Να 'μαστε κι πάλι εδώ..Μια τρελή επανάληψη,μια αρρωστημένη κανονικότητα την οποία δεν έχουμε αποδεχτεί ποτέ.Δεν θέλουμε να ακούσουμε ούτε λέξη γι αυτό,ούτε λέξη,ούτε λέξη,ούτε λέξη....ακόμη κι αυτό επαναλαμβάνεται,σαν ένας δίσκος που θα κολλάει για πάντα στο ίδιο σημείο.

Το προηγούμενο δεν ανήκει πουθενά,ούτε πoτέ θα καταφέρει να μπει πουθενά.Μια αόριστη συμπερασματολογία με αόριστους αποδέκτες.Όλοι και κανείς.Εμείς κι οι άλλοι.

Το μεγάλο πρόβλημα δεν το 'χω όμως με την κανονικότητα.Το μεγάλο πρόβλημα το 'χω με τους εκφραστές της.Τους κανονικούς,τους γλυκανάλατους τους καλούς,τους σοβαρούς,τους υποκριτές,τους καθημερινούς,τους ατσαλάκωτους,τους σωστούς...μπλιαχ!!

Ναι,μπράβο μας!Είμαστε εμείς που στεκόμαστε πάνω στους ώμους των γιγάντων,είμαστε εμείς που ταξιδέψαμε στα φεγγάρια,είμαστε κι εμείς όμως που γαμήσαμε την ζωή μας όμορφα κι ωραία.Σεμνά και ταπεινά.

Θα μου πείτε όμως στην έννοια "κανονικότητα" προϋπόθεση κι αναπόσπαστο συστατικό είναι και το ανθρώπινο,πώς γίνεται να διαχωριστεί αυτό και να υπάρχουν και η "κανονικότητα" και οι "κανονικοί".

Η "κανονικότητα" γίνεται επικίνδυνη όταν γίνεται πεποίθηση.Όταν γίνεται στόχος και κίνητρο.Η "κανονικότητα" είναι επιλογή κάθε φορά.Αυτή κάποιος πρέπει να την πάρει(εγώ-εσύ-αυτός-εμείς-εσείς-αυτοί).Κάθε φορά όμως υπάρχει αυτή η επιλογή,είτε την αποδέχεσαι είτε την αμφισβητείς.Μεσολαβεί δηλαδή μεταξύ τον δύο("κανονικότητα"-"κανονικός") η βούληση,η κρίση.Τα δυο θα γίνουν ένα είτε επειδή συνειδητά το επιλέγεις, είτε(τις περισσότερες φορές δυστυχώς) δεν ασχολείσαι καν και...«συνειδητά» το επιλέγεις.Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Η "κανονικότητα" σημαίνει να βολεύεσαι.Κανείς δεν μπορεί να "κατηγορήσει" κανένα ότι βολεύεται και ότι προτιμά να είναι βολεμένος ,μπορεί όμως να τον "κατηγορήσει" όταν αυτό ορίζει και καθορίζει τον πνευματισμό του,την συμπεριφορά του και τέλος-δηλαδή-την προσωπικότητά του.Ότι,με άλλα λόγια, με μια απίστευτη νηφαλιότητα και με μια τρομακτική καθαρότητα σκέψης,"εγώ" που κρίνω, ό,τι δεν είναι κανονικό είναι και λάθος.ΛΑΘΟΣ(!)-τι κωλολέξη!Μια από τις πιο προκλητικές λέξεις που ακολουθείται από τα ίδια προκλητικά νοήματα.Η κανονικοφροσύνη,το λάθος,το σωστό,το "έτσι πρέπει".

Το "κανονικό" συμπεριφορικά είναι καταδίκη που δεν την εύχομαι σε κανένα.Η "κανονικότητα" μου ακούγεται σαν τις "Σειρήνες" στον Όμηρο.Πανέμορφη,θελκτική κι απαστράπτουσα.

Ο Ιάσονας είχε μαζί του τον Ορφέα και τα κατάφερε.Εμείς τι να χουμε άραγε μαζί μας;
Το "Μέγα Πάθος" λέτε να βοηθήσει;;;

Μια Κυριακή πρωί:

Το ξεκίνημα ακόμη μιας Κυριακής γεμάτη "μακάρια αδιαφορία".Το κυρίαρχο συναίσθημα μιας μέρας που συγκρινόμενη με όλες τις άλλες έχει τόσες ομοιότητες όσες ο Θερμαϊκός με Θάλασσα...

Αν ήταν χρώμα θα ήταν γκρίζο,αν ήταν φαγητό θα ήταν λαπάς,αν ήταν μυρωδιά θα ήταν αυτό που μυρίζει ο αέρας λίγο πριν την καταιγίδα.
Η πιο αδιάφορη και σίγουρα η πιο άγευστη μέρα.

Cause im easy
Easy like a Sunday morning...

Πάλι καλά που υπάρχει και κάτι ωραίο στ' όνομά της


(Σήμερα είναι Παρασκευή..άσχετο)

-Ξέρεις ρε μαλάκα τι σκεφτόμουνα;

-Για πες..

-Να,(σκύβει το κεφάλι) εεεε σκεφτόμουνα ότι θα πρέπει να τη δούμε κάπως αλλιώς τη φάση

-Τι εννοείς,πες ρε μη μου σπας τ' αρχίδια(με ένταση)!

-Εεεε να (βαθιά αναπνοή) θεωρώ ότι πλέον είναι αδήριτη η ανάγκη της επαναθεώρησης κάποιων θεμελιωδών αξιών που δυστυχώς με την σημερινή,σύγχρονή τους μορφή καθορίζουν αρνητικά τις κοινωνικές σχέσεις.Σπρώχνουν βίαια στη γιγάντωση της αλλοτρίωσης ,οδηγούν στην πνευματική επιπέδωση,τη συναισθηματική ερήμωση και τοποθετούν το ανθρώπινο κάπου μεταξύ του "υπάνθρωπου" και του "απάνθρωπου".
(ξανά βαθιά αναπνοή)Η φρόνηση,το μέτρον άριστον,ο αυτοπεριορισμός στα πλαίσια μιας πνευματικής απελευθέρωσης,το γνώθι σεαυτόν και τελικά,με άλλα λόγια, η Παιδεία με την πιο διευρυμένη έννοιά της είναι πιστεύω ένα από τα βασικότερα στοιχεία που θα πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε.

-Ωραία,σήκω να φύγουμε τώρα(σκύβει κοιτάει το ρολόι του-γυρνάει τον βλέπει).Αργήσαμε βρε μαλάκα!!Εν τω μεταξύ κάτι έλεγες δεν σ' άκουσα....

..ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται.

Ανησυχία,άγχος,αγωνία,φόβος και καμιά τριανταριά άλλα παρόμοια συναισθήματα τον είχαν κατακλύσει τον τελευταίο κανένα μήνα.Ένοιωθε στ' αλήθεια άρρωστος,"μπουκωμένος",ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του.Σιγά,σιγά,με την ακρίβεια ενός αφοσιωμένου χειρουργού, έσβηνε.

Οι αιτίες που θα μπορούσε να σκεφτεί ήταν γύρω στις τριανταεπτά...η εξής Μία.Το γαμημένο το βιβλίο που ξεκίνησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν έλεγε να τελειώσει.Είχε φθάσει στο τελευταίο κεφάλαιο,στην τελευταία σελίδα η οποία όμως δεν έλεγε με τίποτα να τελειώσει.

Είχαν περάσει ήδη 6 μήνες από την τελευταία φορά που το ακουμπούσε.Χωρίς αμφιβολία,ο ίδιος σκεφτόταν,ήταν από τους πιο δύσκολους και "απαιτητικούς" μήνες της μέχρι τώρα ζωής του.Αυτό όμως,συνέχιζε(απ' ότι είχε διαβάσει δηλαδή), οι εμπειρίες,οι απειρίες,η παρακμή,το "αίμα",οι όψιμες/πρόωρες εκσπερματώσεις σε σπρώχνουν στα πιο ακριβοθώρητα μονοπάτια της έμπνευσης.
Για ένα πράγμα ήταν απολύτως σίγουρος όμως-καμία,μα καμία έμπνευση και όσο περισσότερο το πίεζε τόσο περισσότερο το έχανε!

Προχθές,με χαρακτήρα αποκαλυπτικό θα μπορούσαμε να λέγαμε,ένιωσε να κατακλύζεται από ιδέες,μουσικές,λέξεις.Κατάλαβε πως επιτέλους έφθασε η ώρα του Τέλους(ή της Αρχής ;...).Έψαξε λίγο να βρει τις σημειώσεις του,πήρε το στυλό(κλασική σχολή) και ξεκίνησε να γράφει παθιασμένα και λαίμαργα την καταραμένη την τελευταία σελίδα.Του πήρε μίση ώρα...

Την επομένη,ξεκούραστος και ανάλαφρος όπως ήταν, ξεκίνησε να ξαναδιαβάζει με ένα αίσθημα δικαιολογημένης ικανοποίησης και περηφάνιας το δημιούργημά του.Μέχρι να το τελειώσει τον πρόλαβε η νύχτα.Πολλά σημεία τα είχε ξεχάσει(4 χρόνια είν' αυτά), άλλα τα θυμόταν,άλλα τ' άλλαξε κι άλλα τα έσβησε.Με το που έφθασε στην τελευταία λέξη,γι ένα περίεργα τρομακτικό λόγο, ένιωσε ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό του.

Κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε ποτέ και κανένας να διαβάσει το βιβλίο του.Ποτέ και κανένας!! Ίσως ήταν τα ψέματα,ίσως ήταν οι αλήθειες που είχε γράψει,ίσως απλά φοβόταν τον ίδιο του τον εαυτό.Ό,τι και να ήταν έπεισε τον εαυτό του πως αυτό που είχε μπροστά του έπρεπε να καταστραφεί,να καεί,να μην διαβαστεί ξανά, ούτε κι από τον ίδιο!

Αυτό θα το έκανε με το πρώτο ξύπνημα,ήταν ήδη πολύ αργά.Όταν κοίταξε το ρολόι,λίγο πριν κλείσει τα μάτια του,ήταν γύρω στις 3 τα χαράματα.Αυτές εξάλλου οι σκέψεις και οι αποφάσεις μόνο αργά το βράδυ "συνηθίζεται" να παίρνονται!

και τελευταία και καλύτερη...






(..ευτυχώς ο τύπος στα δεξιά δεν γύρισε πίσω να δει τον "φωτογράφο" εν ώρα δράσης)

Είναι μερικά «ξυπνήματα» που διαφέρουν:

"Μετά από μία ακόμη κουραστική και βαρετή μέρα επιστρέφεις σπίτι,τρως κάτι πρόχειρο που πήρες απ' τον δρόμο και χωρίς να χάνεις πολύ χρόνο ξαπλώνεις για τον καθιερωμένο "μεσημβρινό" ύπνο.Μια διαδικασία και μια ιεροτελεστία που επαναλαμβάνεται μηχανικά τα τελευταία λίγα χρόνια.

Τις περισσότερες φορές τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει αυτή την άχρωμη-«αναγκαία» κανονικότητα. Τις περισσότερες φορές,γιατί είναι και κάποιες άλλες τρομακτικές καμπυλώσεις στην προηγούμενη "ευθεία" που σε κάνουν να σαστίσεις και να φοβηθείς!
Μια απ' αυτές συμβαίνει κάποτε με το που ξυπνάς.Ένα απίστευτο συναίσθημα έντασης,αγωνίας-σύγχυσης και απορίας.

«Πού βρίσκομαι,τι ώρα είναι,τι μέρα είναι;»Ιδρώτας, ταχυπαλμία, ένας κόμπος να κατεβαίνει από το λαιμό στο στομάχι, πετάγεσαι από το κρεβάτι.Για μια στιγμή όλα φαίνονται ξένα,απόμακρα.Το ρολόι όχι μόνο δε βοηθάει, προκαλεί κι άλλα κύματα αναστάτωσης.«Τέσσερις η ώρα;;Πού είμαι,τι σκατά συμβαίνει!...»

Ευτυχώς,σε μια στιγμή-σαν αληθινή αποκάλυψη-βάζεις το λίγο μυαλό που σου έχει μείνει σε λειτουργία και εκλογικεύεις τα πάντα,επαναπροσδιορίζοντας σε χωροχρονικά.Λίγα δευτερόλεπτα μετά επανέρχεται η ηρεμία,οι παλμοί κανονικοί,οι αναπνοές ησυχάζουν, ο κρύος ιδρώτας "ζεσταίνεται".

Την επόμενη μέρα μοιραία γίνεσαι επιφυλακτικός.Το σκέφτεσαι διπλά πριν καταλήξεις και πάλι στο "μεσημβρινό" κρεβάτι...και καταλήγεις.Όσο και να ΄χεις τρομάξει, όσο "κακό" και να σου 'χει κάνει το χτεσινό, επιστρέφεις.Σκέφτεσαι ότι θα είναι πιο τρομακτικό από ένα-κακά τα ψέματα-δυσάρεστο γεγονός, ν' αφήσεις τον ύπνο σου(τον τόσο πολύτιμο) έτσι απλά...και δεν τον αφήνεις."




Την προηγούμενη φορά που το είχα ζήσει αυτό(μέσα του περασμένου χειμώνα), αποτόλμησα κάτι μοναδικό κι ιδιαίτερα δύσκολο.Απαρνήθηκα το πανέμορφό μου "κρεβατάκι" κι έμεινα ξύπνιος!
Όταν σε μια ανύποπτη στιγμή του ίδιου απογεύματος κοίταξα έξω,σχεδόν κατά λάθος,είδα κάτι απίθανο.Κάπου προς την θάλασσα,λίγο μετά τον ορίζοντα(τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) εκεί που προσπαθούσε ο ήλιος να πνίξει το φως του,αναπήδησαν χρώματα και σχήματα που δεν είχαν ξαναδεί τα μάτια μου.Προσπάθησα για μια στιγμή να ψάξω για την μηχανή μου αλλά στην αμέσως επόμενη το μετάνιωσα.Προτίμησα να το απολαύσω ανενόχλητα,σιωπηρά και λαίμαργα.

Μόλις ξεθώριασε και το τελευταίο χρώμα από τον ουρανό μια σκέψη "προσγειώθηκε" απότομα στην πίσω άκρη του μυαλού μου.

Από τότε προσπαθώ να μην κλείνω τα μάτια τόσο συχνά.Έτσι ίσως να χάσω τα λιγότερα απ' αυτά τα μοναδικά «ηλιοβασιλέματα».

«Αυτό ήταν!».Δεν μπορούσε άλλο να την παλέψει.Η πόλη ξεκίνησε να κυλάει και στο αίμα του,αφού ήδη θρονιάστηκε στα πνευμόνια αλλά και στα "μάτια" του.Την στιγμή αυτή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο.Σαν τα λίγα δευτερόλεπτα πριν την υγρή έκρηξη πάθους, οι σκέψεις του δεν μπορούσαν να επεξεργαστούν κάτι άλλο.
Αποσβολωμένος και παράλυτος όπως ήταν, χτύπησε το χέρι στο γραφείο, το οποίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό περισσότερο έφταιγε κι όχι η όποια πόλη,κι αποφάσισε να το σκάσει.

Να φύγει,να πάει νότια,αυτό ήθελε περισσότερο.Να φύγει να πάει να βρει τους φίλους τα ψάρια,ακόμη και τους άλλους του τους "φίλους".Πλέον ήταν πολύ εγωιστής να σκεφτεί κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του.Είπαμε η πόλη ήδη χρωμάτισε τα "μάτια" του και για το συγκεκριμένο δεν ένοιωθε κι ιδιαίτερα ενοχλημένος.

Έφτιαξε βαλίτσες σε λιγότερο από πέντε λεπτά,έχωσε ό,τι βρήκε μπροστά του από το ένα απ τα δύο ντουλάπια που είχε τα ρούχα του,πήρε τα λίγα λεφτά που φύλαγε για "στιγμές ανάγκης" όπως τις ονόμαζε και ξεκίνησε.Σπρώχνοντας κι ασθμαίνοντας μέσα από τα λεωφορεία και τον κόσμο,βρίζοντας ό,τι τον ενοχλούσε, ακόμη κι την γριούλα που απλά τον καθυστέρησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στον πεζόδρομο έξω απ' το σταθμό,έφθασε στη έξοδο.
Τίποτα δεν μπορούσε να ανεχτεί,έτσι συμβαίνει συνήθως.Πριν πάρεις τις αποφάσεις σου η υπομονή σου,"απύθμενο πηγάδι".Αφού τις πάρεις όμως βιάζεσαι και πνίγεσαι,αδικαιολόγητα τις περισσότερες φορές, να τις πραγματοποιήσεις.

Το ταξίδι δεν θα διαρκέσει πολύ,μάλλον κανένα μήνα το υπολογίζει.Οι "υποχρεώσεις",μόνο στο άκουσμα της λέξης στραβώνει,τον "υποχρεώνουν" να επιστρέψει.Ελπίζει μέσα στις θάλασσες να ξεπλυθεί και να ξεπλύνει καμπόση απ' την βρωμιά που μαζεύτηκε τον τελευταίο χρόνο.
Ο βυθός ξέρει ότι έχει αυτές τις μαγικές ικανότητες,το ξέρει κι αυτό το 'χει μάθει εδώ κι λίγο καιρό,γι αυτό και ξέρει πού να αποταθεί όταν χρειάζεται βοήθεια.

Deus ex machina η θάλασσα για ακόμη ένα "τραγικό" ήρωα.Ο Ευριπίδης δεν βρίσκεται κάπου κοντά όμως κι αυτό τον φοβίζει.Ο λυρισμός κι η πλοκή της δικής του ιστορίας στην απουσία ενός "τραγικού" ενορχηστρωτή φοβάται πως αργά η γρήγορα θα σβήσει.Αυτό το φοβάται πραγματικά...Αυτό που τρέμει όμως είναι το μετά!Το μετά,το άλλο,το Εδώ και το Τώρα.

Τα λόγια καμιά φορά δεν αρκούν.Θέλω να σας μιλήσω και να με ακούσετε,όχι γιατί με τρώει η ματαιοδοξία ,απλά θέλω την προσοχή σας.

Η μουσική με τρώει κάθε μέρα..Τίποτα δεν είναι,χωρίς την μουσική.Και τελικά τι είναι αυτή;Είναι ένα πάθος,μια τρέλα,μια γκόμενα,μια ωδή..Αυτά κι άλλα ασύλληπτα,τρομερά,σπουδαία και μηδέν.5 νότες και ακόμη 5,και πουθενά αλλού.Έχω πετάξει κι έχω ψοφήσει μ' αυτή.Σπουδαία και τρανή.Ασέλγεια μόνο και μόνο που την φέρνω στο στόμα μου..Μια παρθένα που κανένας δεν είναι άξιος για να την αντιμετωπίσει,πάντα είναι αυτή από μπροστά και πάντα από παντού.

Δεν σε φοβάται,αλλά δεν σε τρομάζει κιόλας.Καλοπροαίρετη κι αυθεντική,ασυμβίβαστη και πολύχρωμη,ποτέ δεν σε αρνήθηκε και ποτέ δεν σε ξέχασε..άνθρωπε εγωιστή και τραγικέ ορίστε η λύση.Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.Είμαστε έτοιμοι να μας ορίσει,είμαστε ζωντανοί αρκετά για να μας μιλήσει;

Πάρτε ένα σφυρί κι ελάτε να με βρείτε.Σας περιμένω,σε περιμένω...Με περιμένουν!

Beams of fire sweep through my head
Thrusts of pain increasingly engaged
Sensory receptors succumb
I am no one now only agony

My crimson liquid so frantically spilled
- the ruby fluid of life unleashed

Ripples ascend to the surface of my eyes
Their red pens drawing at random, at will
A myriad pains begotten in their wake
- the bastard spawn of a mutinous self

The regurgitation of my micro nemesis
- salivating red at the prospect of my ruin, my doom

Malfunction the means for its ascent
Bloodletting the stringent voice to beckon my soul
So futile any resisting tension
As death-induced mechanics propel its growth

The implement, the device of my extinction
- the terminating clockwork of my gleeful bane
The definitive scourge of its mockery
- the end-art instruments lethality attained

Heed - it commands, heed my will
Bleed - it says, bleed you will

Falling into the clarity of undoing
Scornful gods haggle for my soul
Minds eye flickers and vellicates as I let go
Taunting whispers accompany my deletion

A sneering grin, the voice of my reaper
- chanting softly the song of depletion


Μετά απ αυτό το winamp έπαιξε "Mellow mood"..άμεσα τεχνητή νοημοσύνη σε όλα τα players!

«...διαλεκτική με τους "δρόμους"!»Καλό του ακούστηκε σαν τίτλος,σαν ιδέα-μια συζήτηση,μια επικοινωνία,μια διαφωνία,μια απόφαση.
Πάντα ξέρει όμως ότι κάτι τέτοιου είδους ιδέες χάνονται απ' το μυαλό του.Κάπου κολλάνε και χάνουν τον δρόμο!Αστείο του φαινόταν.
Τραγικό και αστείο, όπως κάθε στιγμή της ζωής του.Τουλάχιστον έτσι την αντιλαμβανόταν αυτός, και σ' αυτό δεν έπαιρνε από λόγια.Βολευόταν με κάτι τέτοια "μαξιλάρια" αν και γνώριζε πολύ περισσότερα.

Αυτός -ή μπορεί να ήταν κι αυτή δεν θυμάμαι-γοητευόταν,φούντωνε,παθιαζόταν και... έσβηνε την αμέσως επόμενη στιγμή.Πλέον το είχε συνηθίσει, σαν το τσιγάρο, και οι πουτάνες οι συνήθειες δεν ψοφάνε εύκολα.
Σκοπός πλέον να βρει την "πέμπτη ουσία".Είχε κάπου ακούσει γι αυτήν κι αποφάσισε να τη ψάξει.Καλά καλά δεν ήξερε τι ήταν, αλλά την ήθελε.Ψάχνοντας κάποτε στα βιβλία του-απ' αυτά είχε πολλά-σημείωσε: «να ψάξω για πέμπτη ουσία,θεραπεία απ' τη ζωή».Η πλέον κατάλληλη ώρα είναι τώρα,συλλογίστηκε και ξεκίνησε να το αναλύει στο μυαλό του...Τι το ήθελε;

Μοιραία το επόμενο πράγμα που τον απασχολούσε,το φαγητό και το ότι είχαν περάσει μήνες απ' την τελευταία φορά που απόλαυσε ένα Pepper Steak-rare με φρέσκα λαχανικά και κόκκινο κρασί...

Και μια αθλητική παρέμβαση:

Μετά από ένα απίστευτο παιχνίδι τένις που διήρκεσε 288 λεπτά(!!) ο Φέντερερ αποχαιρέτησε το βασίλειο του,τουλάχιστον για φέτος.Προσωπικά δεν πάω καθόλου τον Ναδάλ αλλά τι να κάνουμε;Φυσικά για τον Ρότζερ πόνεσε όσο τίποτα άλλο(όσο πιο ψηλά είσαι...) γι αυτό του εκφράζω την αμέριστη μου συμπάθεια και συμπαράσταση! :p

Με τα λόγια του Φέντερερ:«Θα επιστρέψω»

χεχεχε!

O Scott Henderson με τη μπάντα του..

Απορία: Γιατί δεν χάνουν ούτε μια νότα;Ε;;!!!(ρητορικό)

Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει γι αυτό;
Όλοι εμείς οι ιμοραλιστές,όπως θα 'λεγε και ο γνωστός «αιρετικός», δεν θα ησυχάσουμε ποτέ.Υπάρχουν κάποιες στιγμές που βλέποντας τον καθρέφτη αηδιά-ζουμε.Υπάρχουν κάποιες άλλες που απλά δεν υπάρχουν οι καθρέφτες.Στις μεταξύ στιγμές κρατούμε πέτρες και τις εκσφενδονίζουμε,ασθμαίνοντας, δεξιά-αριστερά σε οτιδήποτε κινείται-μιλάει κάνοντας και την προσευχή μας πάντοτε για αποφυγή τυχόν αυτοτραυματισμών.


Θυμάμαι είχα ένα όνειρο-ίσως όχι ακριβώς όνειρο αλλά κάτι σαν μια παιδική διαστροφή-τουλάχιστον έτσι το φανταζόμουν τότε.Ήθελα να γνωρίσω τον Διάβολο προσωπικά,ήθελα να του μιλήσω και ήμουνα σίγουρος ότι θα είχαμε πολλά να πούμε.Κάθε μέρα που περνούσε προσπαθούσα να βρω ό,τι θα μπορούσε να με φέρει πιό κοντά του.Οι προσπάθειές μου πραγματικά ήταν αγωνιώδεις.Ασφυκτιούσα στην ιδέα ότι υπήρχε περίπτωση να μην τα καταφέρω.
Όπως μπορείτε να δείτε καμία αναφορά σε Θεό.Το θέμα το είχα λύσει προ πολλού.Απλά αποφάσισα ότι δεν υπήρχε.Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον η μορφή του,άρα δεν υπήρχε-αξίωμα παιδικό που ανακαλείται επιλεκτικά μέχρι και σήμερα....αγαπημένα μου βυζιά.
Οι μέρες περνούσαν,άφαντος ο κύριος.Έκανα ό,τι περνούσε απ'το μυαλό μου,αντέγραφα ανόητες τελετουργίες,ξυπνούσα η ώρα 3 το βράδυ διότι είχα μάθει ότι αυτή είναι η ώρα του και τέλοσπαντων ματαιοπονούσα "αφειδώς".Μια μέρα είχα ακούσει για το κερί και τον καθρέφτη.Η σίγουρη συνταγή,η ανέλπιστη λύση στο τεράστιο ζήτημα που με ταλαιπωρούσε.
«Αυτό ήταν!Επιτέλους έφτασα κοντά στο να σε γνωρίσω και από κοντά»-τότε δεν είχα μάθει ακόμη το «savoir vivre» για ραντεβού,για «σεβασμό» σε άλλους που περίμεναν πριν από σένα,τον ήθελα και τον ήθελα τώρα!
Μ' αυτά και μ' αυτά έφτασε η Άγια εκείνη ώρα.Η αποκάλυψη, και το καφεδάκι που πάει πάντα μαζί σε τέτοιες στιγμές, κοντεύει.
Στήθηκα στο δωμάτιο της μάνας εκεί που υπήρχε ο μεγάλος καθρέφτης έκλεισα τα φώτα άναψα το κερί-θυμάμαι ήταν το κερί του Πάσχα,τί άλλο κερί να βρεις το καλοκαίρι στο σπίτι-και περίμενα.Έβλεπα με περίσσεια σιγουριά,σεβασμό και φόβο φυσικά-και περίμενα.Έκανα διάφορες σκέψεις προετοιμαζόμουν-και περίμενα.Όσο περνούσαν τα λεπτά η αγωνία μεγάλωνε.Δυστυχώς μόνο αυτή μεγάλωνε όμως,το άλλο που περίμενα να «μεγαλώσει» απ'τον καθρέφτη, τίποτα.
Οι κόποι μου μάταιοι,οι ελπίδες μου λίγο μικρότερες απ'αυτό που είχα μεταξύ των ποδιών μου και απογοητευμένος χτυπημένος από την μοίρα γι ακόμη μια φορά παραιτήθηκα.Ήμουνα απίστευτα εκνευρισμένος,έβριζα και τους θεούς έβριζα και τους δαίμονες.
Το επόμενο πρωί με το πρώτο φως, χάραμα του φου, ξύπνησα μ' ένα τρομερό πονοκέφαλο,πρωτοφανές φαινόμενο για ένα ακμαίο 11 χρόνο!Έπρεπε να σκεφτώ τί πήγε στραβά,τί ανάποδα και τέλοσπαντων να πάρω τις αποφάσεις μου.
Ο πονοκέφαλος δυσκόλευε και εμπόδιζε την πνευματική μετουσίωση αλλά το αναπόφευκτο «άλμα» της πίστης δεν άργησε.
«Μα φυσικά!Μια ήταν η προφανής απάντηση.Κι εσύ άσπονδε φίλε Διάβολε είσαι ακόμη ένας απ'αυτούς που απλά δεν υπάρχουν.Κρίμα κι είχα την σιγουριά ότι θα κάναμε καλή παρέα..».

Ήταν κάπως περίεργο,ήταν λίγο διαφορετικό απ' ότι το περίμενα.Είχα συνηθίσει στα βολικά και τ' ανάλαφρα,και ποιος μπορεί να με κατηγορήσει και γι αυτό;

Fuck!!!!

R.I.P.

George Carlin (May 12, 1937 – June 22, 2008)

Η ερώτηση ήταν ξεκάθαρη.Και όπως όλες οι ξεκάθαρες ερωτήσεις,περιμένουν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Παίρνω το στυλό,ξύνω λίγο το κεφάλι,σκύβω και αρχίζω να γράφω.Οι πρώτες εισαγωγικές λέξεις,όπως πάντα,βγαίνουν εύκολα.Καθώς μπαίνω στο κυρίως μέρος συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει πολύ καλά.Αρχίζω να μπερδεύομαι,να σβήνω να ξαναγράφω την ίδια πρόταση δυο-τρεις φορές,να σταματώ να ξαναξεκινώ.

Δύσκολα!Απ' τα δικά μου μάτια μόνο, έχουν περάσει αναρίθμητες στιγμές "νέκρωσης","θανάτου"-και ιδίου και ξένου.

Κάτι πρέπει να γράψω όμως,ο χρόνος πιέζει.«Γαμώτο κάθε φορά!Συγκεντρώσου, γράψε αυτό που θέλει και σκάσε!».
Ο Νίτσε κάτι μου ψιθυρίζει,ο Ντοστογιέφσκι γελάει και ο Μίλερ από δίπλα,αυτός δεν πολυκατάλαβα που κολλάει,ανάβει το τσιγάρο του.
«Γαμώτο κάθε φορά.Συγκεντρώσου....!»

Τρία λεπτά πριν το τέλος συμμαζεύτηκα ευτυχώς:
«Υπάρχουν κατά την Ιατρική θεώρηση δύο διαφορετικά μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.Το μονοπάτι του σωματικού θανάτου και αυτό του εγκεφαλικού.Φυσικά με λίγη προσεκτική παρατήρηση μπορούμε να απαριθμήσουμε κι άλλα "είδη"...».

Δεν κρατήθηκα.Είπα την μαλακία μου πάλι!



Εικόνα:"Θάνατος στο δωμάτιο του αρρώστου" από Edvard Munch

Δηλαδή είναι για να τραβάς τα "μυαλά" σου!

Με τυμπανοκρουσίες και πρωτοσέλιδες παρουσιάσεις στα Μ.Μ.Ε. μάθαμε ότι έκανε δωρεά στους πυρόπληκτους 60εκ. ευρώ το ίδρυμα Λάτση σε συνεργασία με μια τράπεζα...Και ρωτώ εγώ ο αδαής:Η τράπεζα και το ίδρυμα από που τα βρήκε;Μήπως είναι προϊόν κλοπής(χωρίς εισαγωγικά η κλοπή);Μήπως;;Ειδικά για τις τράπεζες,ακόμη λίγο θα ξεκινήσουν να μαζεύουν(κατάσχουν) και τα σώβρακά μας.

Τα κλέβουν,τα οικονομάνε τα τελευταία καμπόσα χρόνια,δίνουν το απειροελάχιστο που μπορούν να δώσουν πίσω και περιμένουν να κερδίσουν-όπως πάντα-την συμπάθεια μας(καινούργιους πελάτες,καινούργιους επενδυτές κτλ κτλ)-τα «πρότυπα» και οι «Ρομπέν των δασών» αμοληθήκαν,φυλαχτείτε!

«Πω πω μπράβο.Προσφέρουν σ΄αυτούς που τα'χουν ανάγκη»,«Ένα μεγάλο μπράβο στον όμιλο Λάτση για αυτή την κίνηση, αποδεικνύει έμπρακτα ότι ακόμα και οι μεγαλύτερες εταιρίες έχουν ανθρώπινο πρόσωπο»,«Ένα μεγάλο μπράβο στον κ. Λάτση. Μιλάμε για μια τεράστια προσφορά.»...μερικά από τα σχόλια.Όπως φαίνεται κάτι έγινε!

Κρατήστε τα λεφτά για τον εαυτό και τις επιχειρήσεις σας!(ή αν είναι να δώσετε τα λεφτά δεν χρειάζονται 47 κάμερες και 35 κανάλια να αναμεταδίδουν). Α μα πια...Εκνευρίστηκα τώρα!!

Υπάρχουν μερικές στιγμές που ο χρόνος,σαν λαχανιασμένος ποδηλάτης σ' ανήφορο,κυλάει αργά λυγίζει,γίνεται χρόνος-άχρονος και νιώθεις μια μυστηριακή και μια απόκοσμη δύναμη να σε φωνάζει.Ένας αισθησιακός αλαλαγμός που σε καλεί να τον συνοδέψεις.Να «χορέψεις» ένα πρωτόγονο-λάγνο χορό,μια σεξουαλική συνεύρεση που τίποτα άλλο δεν έχει σκοπό παρά να σε αποπλανήσει.Παρακαλεί,σαν μια πεινασμένη πουτάνα, να παίξει με το μυαλό σου,με τα όχι και τα πάθη σου.
Και φυσικά δεν ενδίδεις από την πρώτη στιγμή αλλά, τελικά, κάτι θα σε σπρώξει προς τα 'κει.Ίσως κάτι που εύκολα θα το ονόμαζες "ξένο"αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από τον ίδιο σου τον εαυτό.Μια σπονδή σ' ένα κοινό θεό ελευθέρων ηθών που μοιράζεστε το ίδιο κορμί και που έμαθε μόνο να ενδίδει...Και τί κάνεις γι' αυτό;Τίποτα.
Ασφυκτιάς,πνίγεσαι και ήσυχα(!) με λίγο ιδρώτα στο μέτωπο, απ' αυτόν που δεν ενοχλεί αλλά πάντα αμήχανα-μηχανικά θα τον καθαρίσεις, περιμένεις αυτό το "ξένο" να σιγήσει για να ομορφύνουν και πάλι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.Μέχρι την επόμενη φορά που θα σε καλέσει,ίσως τα καταφέρεις να γυρίσεις απ' την άλλη.Ίσως και όχι όμως.

Κανένα νόημα δεν θα 'χει.Θα σε γυροφέρνουν για πάντα οι «Σειρήνες».Το σημαντικό είναι ότι πλέον έμαθες να τις αναγνωρίζεις.Και αυτές και τα τραγούδια τους!



Πίνακας:Temptation από April Mansilla

Κάποιες ανεπίσημες πληροφορίες που περιήλθαν στις εγκεφαλικές εισόδους που βρίσκονται εκατέρωθεν του κρανίου μου(αυτιά),η «πολιτεία»προβληματίστηκε για το κακό ξεκίνημα της Εθνικής μας αγαπημένης.

Ο κυρίως προβληματισμός βασίζεται στο γενικότερο πλάνο αποπροσανατολισμού και εγκαθίδρυσης της ασημαντότητας και της αβελτηρίας ως των κυρίων πυλώνων της εξουσίας της. Βλέποντας δηλαδή ότι το ποδοσφαιρικό καλοκαίρι θα είναι σύντομο,αφού δύσκολα ο «απεσταλμένος» θα αντέξει πάνω από βδομάδα,προσπαθεί με νέες υποσχέσεις και περισσότερα ευρουλάκια στους παίχτες να σώσει ό,τι σώζεται.

Ξέρει πολύ καλά ότι η καθημερινότητα,τα κοινωνικο-οικονομικά αδιέξοδα,η δημιουργία ΑΛΛΩΝ παιδευτικών παραδειγμάτων για τους πολίτες της είναι σκόπελοι που η ίδια αδυνατεί να διαχειριστεί και ευχόταν τουλάχιστον για κανένα μήνα και πάλι ο κόσμος να είναι παρών-απών από τα προβλήματά του.

Τώρα,μια πολιτεία που προγραμματίζει, περιμένει και «εκλιπαρεί» για μια γενικευμένη νωθρότητα και αδιαφορία είναι τουλάχιστον επικίνδυνη και ανεπαρκής.

(το επόμενο δίστιχο αφιερωμένο)

"Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις."
Κ. Καβάφης

Γι' ακόμη μια φορά οι Nick Cave and the Bad Seeds(η προηγούμενη το 2004) απέδειξαν τα μουσικά τους αρχίδια..Και πολύ χάρηκα που ήμουν εκεί!Απίστευτη συναυλία,ωραίος κόσμος,καλός ήχος σπουδαίο setlist!

Τί άλλο να ζητήσεις από μια συναυλία;(....τα 45 ευρώ ήταν η μοναδική παραφωνία της βραδιάς)


"This is a weeping song
A song in which to weep
While all the men and women sleep
This is a weeping song
But I won't be weeping long..."

Οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους.
Ακραία παραδείγματα προπαγάνδας τα οποία όμως πρέπει να μην λησμονούνται διατηρώντας μας σε πνευματική εγρήγορση για τις νέες και πιο σύγχρονες μεθόδους αυτής της μορφής «τέχνης».

	"Hail to the powerful air force of the country of socialism"
	"We'll defend Moscow!" (from WWII)
	"Don't talk too much!"
	"Glory to the winners of the war!"
	Anti alcohol poster
	"Love your motherland!"
	"Learn the great path of Lenin's and Stalin's Party!"
	1917... 1955
	"The European Community"
	"We" "They"
	"The dreams of the people, came true"